Μια Υπέροχη Διδακτική Ιστορία...

Η ιστορία αφορά έναν διάσημο ερευνητή... 

Ο αρθρογράφος απορούσε, για το πως ο ερευνητής ήταν τόσο δημιουργικός... Ο ερευνητής υποστήριξε ότι η δημιουργικότητά του οφείλεται, σε μια εμπειρία που είχε όταν ήταν μικρό παιδί και στο πως το χειρίστηκε η μητέρα του. 

Όταν ήταν δύο ετών, θυμάται που κάποια μέρα προσπαθούσε να βγάλει από το ψυγείο ένα μπουκάλι γάλα, όταν του γλίστρησε από τα χέρια του και έπεσε στο πάτωμα. Το γάλα χύθηκε σε όλο το πάτωμα. Όταν ήρθε η μητέρα του στην κουζίνα, δεν του έβαλε τις φωνές, αντιθέτως, του είπε:

- Robert, τι εκπληκτικό και όμορφο χάος, δημιούργησες εδώ! Σπάνια βλέπω, τόσο μεγάλη λίμνη από γάλα. Θα ήθελες να καθίσεις στο πάτωμα και να παίξεις λίγο, μέσα στη λίμνη πριν καθαρίσουμε;

Έτσι και έκανε. Μετά από μερικά λεπτά, η μητέρα του, του είπε:

- Robert, όποτε γίνεται μια ζημιά πρέπει να είσαι σε θέση να την καθαρίσεις μετά και να επαναφέρεις την τάξη. Οπότε, πως θες να καθαρίσεις αυτή την κατάσταση; Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα σφουγγάρι, μια πετσέτα ή μια σφουγγαρίστρα.

Ο Robert προτίμησε το σφουγγάρι και έτσι καθάρισαν μαζί με την μητέρα του. 

Αφού καθάρισαν, η μητέρα είπε:

- Εδώ έχουμε ένα αποτυχημένο πείραμα, για το πως μπορείς να μεταφέρεις, ένα μεγάλο μπουκάλι γάλα με δύο μικρά χεράκια. Ας πάμε στην αυλή, να γεμίσουμε το μπουκάλι με νερό και να δούμε αν μπορείς να βρεις έναν τρόπο, να μεταφέρεις το μπουκάλι χωρίς να σου πέσει.

Το μικρό αγόρι ανακάλυψε, ότι αν πιάσει και με τα δύο χέρια, σφιχτά το χερούλι του μπουκαλιού, μπορεί να το μεταφέρει χωρίς να του πέσει... Τι εκπληκτικό μάθημα!

Ο ερευνητής είπε, ότι από εκείνη την ημέρα που πήρε αυτό το μάθημα, σταμάτησε να φοβάται να κάνει λάθη... Αντιθέτως, έμαθε ότι με το να κάνει λάθη, είναι μια εκπληκτική ευκαιρία να μαθαίνει κάτι καινούργιο... 

Εξάλλου, αυτή είναι και η έννοια της έρευνας.

• Οι ατέλειες είναι σημαντικές, όπως και τα λάθη... Γίνεσαι καλύτερος, μόνο μέσα από τα λάθη και γίνεσαι πιο αληθινός, μόνο μέσα από τις ατέλειες.
• Δεν υπάρχουν λάθη ή αποτυχίες, μόνο μαθήματα.
• Όποιος δεν έκανε ποτέ λάθος, δεν έχει δοκιμάσει ποτέ κάτι καινούριο.
• Να μαθαίνεις, από τα λάθη των άλλων.
• Μη βρίσκεις λάθη, να βρίσκεις λύσεις.
• Το μεγαλύτερο λάθος, που κάνεις στην ζωή σου, είναι να φοβάσαι να κάνεις λάθη...

(Κάπου στο διαδίκτυο)

Η Αγάπη Θεραπεύει, Δεν Ψάχνει Φταίχτες...

Λες η Αγάπη είναι ο Σκοπός και Δεν έχεις Ιδέα, τι θα πει Αγάπη... 

Κατάντησε κλισέ απόφθεγμα, σε παραπεταμένες μπλούζες και στιχάκι σε τραγούδια, που υμνήσαμε σα να γράφτηκαν για μας. 

Η ονειροπαρμένη αγάπη. Η αγάπη που πονάει. Η αγάπη που θα… 

Κανένας Λόγος, για την Ενεργό Αγάπη... 

Μονάχα κάποιοι λίγοι, την ένιωσαν...

Κάποιοι που χάθηκαν ολότελα, από τον δρόμο που τους είπαν πως είναι ο σωστός. Όσο πιο κοντά φτάνεις στο δικό σου σωστό, τόσο πιο «λάθος» ο δρόμος σου στα μάτια τρίτων. 

Μα υπάρχει ένα θέσφατο στην ζωή. Απαράβατο, αδιάλλακτο. Και μην φοβάσαι... 

Αν είσαι τυχερός και έρθει μια μέρα η στιγμή, που νιώσεις πως χάνεις ολότελα τον σκοπό σου, εκείνη ακριβώς την στιγμή, θα τον έχεις βρει...
Η αγάπη είναι επιστήμη, δε συμβιβάζεται με όνειρα. 

Δεν αποζητά τον θαυμασμό και την γρήγορη ικανοποίηση. Δεν είναι μια θεατρική σκηνή, που θέλει το χειροκρότημα για μια κάποια αποδοχή. Απέχει από την λοιδορία. 

Δεν αποζητά κριτήρια για να βγάλει συμπεράσματα, αυτά είναι τερτίπια του εγωισμού. 

Η αγάπη συχνά παρερμηνεύεται, με την προσωπική ικανοποίηση, μα η αγάπη δεν πορεύεται μέσω εαυτού...

Η Αγάπη Θεραπεύει, Δεν Ψάχνει Δακτυλοδεικτούμενους Φταίχτες. 

Η Αγάπη συμπορεύεται με την Ελευθερία... 

Και είμαστε σκλάβοι αιώνες τώρα, για να συμβάλλουμε στο ζευγάρωμα... Αισθήσεις κουτσές, κατσικωμένες σε μια διάσταση, που δίνει κώνειο σε κάθε παραστρατημένο, που τολμά να σκεφτεί, έξω από το μολυσμένο του Εγώ...

«Ιερή Γνωριμία» – Ζαχαρούλα Βαλαβάνη 

Εκδόσεις Άνιμα

enallaktikidrasi.com

Η Ουσία Είναι Η Προσφορά...

Ο τελικός σκοπός της πνευματικής εξέλιξης του ανθρώπου, δεν είναι μόνο το να παίρνει, ή να επιτυγχάνει τους εσωτερικούς του στόχους... Αλλά Να Δίνει... 

Είναι μια εσωτερική παρόρμηση, που καλλιεργείται σταδιακά στον άνθρωπο, ο οποίος κατορθώνει να έρθει σε επικοινωνία με το Είναι του.

Δεν σκέφτεται πλέον, μόνο τον εαυτό του και την προσωπική πνευματική του πρόοδο, αλλά και την ανακούφιση των βασάνων των ανθρώπων. Την ανακούφιση των ανθρώπων, από τον πόνο. 

Έτσι αυτά που ο ίδιος πήρε, αισθάνεται την επιθυμία να τα δώσει στους άλλους, για να ωφεληθούν και αυτοί. Το δόσιμο αυτό, δεν έχει καμία σχέση με τον προσηλυτισμό, που δεν είναι παρά η καταπιεστική επιβολή των προσωπικών μας πεποιθήσεων... καταπιεστική γιατί κι εμείς οι ίδιοι, δεν είμαστε και τόσο σίγουροι για αυτές. 

Το δόσιμο είναι ανιδιοτελές, σεμνό, αφανές, χωρίς την αίσθηση της ανωτερότητας, χωρίς σκοπιμότητες και χωρίς την ικανοποίηση των οποιοδήποτε προσωπικών μας επιθυμιών... σύμφωνο με τις ανάγκες του άλλου. 

Πρέπει να είναι διακριτικό, ώστε να μην θίγεται η αξιοπρέπεια, αυτού που βοηθάμε.

Η προσφορά είναι ένα μάθημα και για αυτόν που δίνει και για αυτόν που παίρνει... Καλό είναι να βασίζεται σε κάποιους κανόνες, οι οποίοι είναι αντιληπτοί, σε αυτόν που έχει ωριμάσει... Αντιληπτοί με την εσωτερική αίσθηση, γιατί πηγάζουν από τα βάθη του εαυτού μας και είναι σύμφωνοι με την εσωτερική αίσθηση της συνείδησής μας και όχι, με δόγματα και φιλοσοφίες...

1. Δίνουμε μόνο για να βοηθήσουμε και όχι για επίδειξη, ή για να ικανοποιήσουμε τις προσωπικές μας ανασφάλειες και να νιώσουμε ότι κάτι είμαστε. Αν ενεργήσουμε με λάθος τρόπο, θα δώσουμε αυτό που μας «βολεύει», θα περιμένουμε να ακούσουμε το ευχαριστώ, αν δεν το ακούσουμε θα πληγωθούμε και υποσυνείδητα, θα φροντίσουμε να δώσουμε πράγματα, που θα εξαρτήσουν σε εμάς τον δεχόμενο την «βοήθεια», έτσι ώστε να κολακεύεται το εγώ μας συνεχώς. Θα ζητήσουμε ανταλλάγματα, όπως συνήθως κάνουν οι γονείς με τα παιδιά τους. Τα καθιστούν ανίκανα να βγουν στην ζωή, έτσι ώστε οι ίδιοι, τρέφουν το κατώτερο εγώ τους, μέσω του ρόλου του γονιού. Η «συνταγή» είναι: Δίνω χωρίς να ενδιαφέρομαι ή να εξαρτώμαι προσωπικά και φεύγω, χωρίς να ζητήσω το ευχαριστώ.

2. Εφ’ όσον δεν έχουμε προσωπική εξάρτηση, από τον βοηθούμενο ή από την διαδικασία της βοήθειας, πρέπει να δίνουμε μόνο όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη, αλλιώς τον άλλο τον κακομαθαίνουμε. Δίνουμε ό,τι χρειάζεται για να σταθεί στα πόδια του μόνος του. Δεν γινόμαστε «δεκανίκι».

3. Όταν κάποιος ήδη δέχεται βοήθεια, δεν πρέπει να «χωνόμαστε» και εμείς, μόνο και μόνο για να λέμε, ότι κάτι κάνουμε. Ας αφήσουμε τους άλλους να βοηθήσουν και ας μην μπλεκόμαστε στα πόδια τους.

4. Αν σε κάποια περίπτωση, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όσους χρειάζονται βοήθεια, θα επιλέξουμε αναγκαστικά αυτόν, που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη ή αυτόν που έχει αγωνιστεί, για να μην βρεθεί στην θέση που βρέθηκε. Αυτούς που «πηγαίνουν γυρεύοντας» τους αφήνουμε για μετά. Αν κάποιος είναι «ανεπίδεκτος μαθήσεως», τον αφήνουμε να πάει στην ευχή του Θεού και να βοηθηθεί με τον σκληρό τρόπο από την ζωή. Δεν τρέχουμε από πίσω του, παρακαλώντας να τον «βοηθήσουμε».

5. Πρέπει να προσέξουμε τους ανθρώπους που «κλαίγονται». Αυτοί είναι οι «επαγγελματίες δυστυχισμένοι» που σκοπίμως, συντηρούν αδιέξοδα στην ζωή τους, προκειμένου να τραβούν την προσοχή του περίγυρού τους και να προκαλούν τον οίκτο του. Αυτοί θα ζητήσουν την «βοήθειά» μας και θα απολαμβάνουν, τις προσπάθειές μας να τους βοηθήσουμε, οι οποίες φυσικά δεν θα φέρουν αποτέλεσμα, διότι οι ίδιοι δεν θέλουν να βοηθηθούν. Παίζουν το παιχνίδι τους.

6. Δίνω από αγάπη, σημαίνει ότι δεν έχω καμία ανάγκη, δεν ζητάω τίποτα για αντάλλαγμα, δίνω και φεύγω, δίνω και αφήνω τον άλλον να φύγει, δίνω αυτό που χρειάζεται, είμαι ελεύθερος απέναντι στον βοηθούμενο και τον βοηθώ να ελευθερωθεί και αυτός από εμένα. Τι βοήθεια μπορεί να δώσει π.χ. κάποιος σε μια γυναίκα, με την οποία είναι ερωτευμένος; Δεν θα επιδιώξει υποσυνείδητα έστω, κάποια ανταλλάγματα; Άρα δεν θα δώσει αυτό που πρέπει, αλλά αυτό που τον «συμφέρει».

7. Ο χρυσός κανόνας είναι: Μπορούμε να δώσουμε μόνο, αυτό που έχουμε. Αν είμαι φοβισμένος, δεν θα δώσω στα παιδιά μου αγάπη, αλλά φόβο. Αν είμαι τσιγκούνης, θα τα κάνω φιλάργυρους. Ας προσέξουν οι γονείς τα μεγάλα λόγια που λένε, όσον αφορά την αγάπη προς τα παιδιά τους. Μιλάνε για αγάπη, αλλά τους μεταδίδουν τις ανασφάλειές τους και μετά ζητούν ανταλλάγματα. «Εγώ που θυσιάστηκα για σένα… κλπ.»

Για να δώσω αγάπη, πρέπει να την έχω... Για να δώσω ελευθερία, πρέπει να την έχω κατακτήσει... Για να βοηθήσω τους άλλους, πρέπει να έχω πρώτα βοηθήσει τον εαυτό μου.

parkinsoninfoblog.wordpress.com

Αναγνωρίζοντας την επικοινωνία με τον Ανώτερο Εαυτό σας...

Τι είναι η επικοινωνία με τον Ανώτερο Εαυτό;
Ο όρος Ανώτερος Εαυτός συναντάται, σε πολλά συστήματα πεποιθήσεων...

Η βασική αρχή περιγράφει ένα αιώνιο, παντοδύναμο, συνειδητό και ευφυές Ον, που είναι ο πραγματικός εαυτός κάποιου.

Ο Ανώτερος Εαυτός είναι ο πραγματικός εαυτός σας, η συνείδηση της ψυχής σας, που είναι κάτι παραπάνω από την σωματική μορφή, που τόσο καλά γνωρίζετε.

Είναι το κομμάτι εκείνο από εσάς, που σας διδάσκει μέσα από την γνώση, σας καθοδηγεί με το ένστικτο και σας συναρπάζει με την έμπνευση.

Γιατί είναι σημαντικό, να έχουμε επικοινωνία με τον Ανώτερο Εαυτό;

Ο Ανώτερος Εαυτός σας, είναι πιθανώς ο καλύτερος οδηγός σας, για μια σημαντική εμπειρία σε αυτό το σωματικό επίπεδο...

Κάθε φορά, που έχετε ένα ανεξήγητο συναίσθημα ή ένα προαίσθημα, ο Ανώτερος Εαυτός σας θέλει να σας μιλήσει και να σας καθοδηγήσει, με το καλύτερο σχέδιο για δράση.

Αν έχετε παραμελήσει αυτά τα προαισθήματα και την φωνή του ενστίκτου σας, πιθανώς, να πρέπει να αναρωτηθείτε γιατί...

Πληροφορίες, που προέρχονται από τον Ανώτερο Εαυτό, δεν συλλέγονται πάντα με τις σωματικές αισθήσεις, αλλά δεν είναι και λιγότερο έγκυρες!

Στο τέλος, δεν μπορείτε να αντιληφθείτε σωματικά την βαρύτητα, αλλά ξεκάθαρα υπάρχει κάτι, που σας κρατάει, από το να παρασυρθείτε.

Οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε μόνον, ό,τι μπορούμε να αντιληφθούμε με τις σωματικές μας αισθήσεις και πολύ συχνά αγνοούμε, αυτή την πλευρά του εαυτού μας.

Ένα άλλο πρόβλημα, που πιθανώς να έχετε, με τα μηνύματα που λαμβάνετε από τον Ανώτερο Εαυτό σας, είναι το γεγονός ότι είναι αινιγματικά, δυσνόητα και απόλυτα παράξενα, ιδιαιτέρως, όταν έρχονται στα όνειρα...

Είναι συνετό, να καταγράφετε, αυτά τα περίεργα μηνύματα, επειδή αρκετά συχνά, οι απαντήσεις γίνονται ξεκάθαρες, όταν τα σημειώνετε στο χαρτί.

Μερικές φορές είναι πιθανό, να ακούτε φωνές.

Άλλες φορές, θα λαμβάνετε εικόνες ή δυνατές παρορμήσεις, να κάνετε ή να μην κάνετε κάτι...

Υπάρχει μία ικανότητα, που ίσως σας κάνει να συνηθίσετε να ακούτε, τον Ανώτερο Εαυτό σας και αυτή η ικανότητα είναι, να ξεχωρίζετε τα μηνύματα του Εγώ, που βασίζονται στον φόβο και την απεριόριστη φωνή του Ανώτερου Εαυτού σας.

Είναι πιθανό, να κερδίσετε μια παθιασμένη γνώση του σώματός σας, ως πολύ μεγάλος μεταφραστής των μηνυμάτων, του Ανώτερου Εαυτού σας.

Αποδεχόμενοι τις απαντήσεις ανοικτά... 


Επικοινωνία με τον Ανώτερο Εαυτό.

Τα μηνύματα που παίρνετε, μπορεί να ληφθούν με ένα μεγάλο εύρος, μεθόδων παραλαβής... συναισθημάτων, λέξεων, εικόνων.

Αυτά τα πράγματα, μπορούν να σας έρθουν ξαφνικά, μέσω φώτισης ή να έρθουν ξαφνικά μέσω μιας επίγνωσης...

Πως μπορείτε να διακρίνετε την διαφορά, μεταξύ των απαντήσεων, που βασίζονται στον φόβο και σας δίνει το Εγώ σας και της φωνής του Ανώτερου Εαυτού;

Πως ξέρετε ότι τα μηνύματα, δεν είναι απλά της φαντασίας σας ή κάτι που επινόησε το μυαλό σας;

Ιδού ο τρόπος…

Αν νιώθετε άγχος, φόβο, ένταση, θυμό κ.λ.π., τότε μιλάτε στο Εγώ σας.
Το Εγώ, τείνει να παράγει άγχος, γύρω από τον πόνο...

Αυτό είναι που ξέρει να κάνει... Η γλώσσα που κατανοεί...

Πρέπει να γίνει αναγνωρίσιμο, με αυτήν την αρνητικότητα.

Αν έχετε την αίσθηση της αγάπης, της φώτισης, της ενέργειας και της ευτυχίας, τότε μιλάτε στον Ανώτερο Εαυτό σας.

Είναι Αγνή Ενέργεια, Χωρίς Αρχή και Τέλος... 

Ο Ανώτερος Εαυτός σας έχει να κάνει με την Ελευθερία... Την Χαρά... Την Αγάπη!

Μετάφραση: awakengr.com via spiritualunite.com

www.awakengr.com

Τα Όμοια Αναγνωρίζουν Τα Όμοιά Τους...

«Στα δε Ελευσίνια Μυστήρια, ο μεν Ιεροφάντης υποδύεται την εικόνα του Δημιουργού, ο δε Δαδούχος αυτήν του Ηλίου, ο Επιβώμιος Ιερεύς υποδύεται την εικόνα της Σελήνης, ο δε Ιεροκήρυκας αυτή του Ερμού».

(Πορφύριος – Περί Αγαλμάτων)

Αν μπορεί να γίνει με κάποιο τρόπο το Θείο γνωστό, να είναι αντιληπτό από την ύπαρξη της ψυχής και από αυτήν να αναγνωρίζεται, καθ’ όσον είναι δυνατόν. Γιατί παντού τα όμοια, αναγνωρίζουν τα όμοιά τους. Η ψυχή εισερχόμενη στον εαυτό, θα δει και τον θεό. Και στην ένωσή της με το κέντρο της ζωής, ξεπερνώντας το πλήθος και την ποικιλία των κάθε είδους δυνάμεων, που βρίσκονται σε αυτήν, ανεβαίνει στην ίδια εις την πηγή των.

Και όπως ακριβώς στις πιο ιερές τελετές λένε, ότι οι Μύστες στην αρχή, συναντούν πολυποίκιλα και πολυειδή, τα Γένη των Θεών που έχουν προπορευτεί, ενώ, αν εισέλθουν ατάραχοι και προστατευόμενοι από τις τελετές, τότε την ίδια την θεία έλλαμψιν, ακραιφνώς μεταλαμβάνουν.

Κατά τον ίδιο τρόπο η ψυχή, η οποία κοιτάζει αυτά που βρίσκονται μετά από αυτήν, βλέπει τις σκιές και τα είδωλα των όντων, ενώ, αν στραφεί προς τον εαυτό της, ξεδιπλώνει την δική της ουσία και τους δικούς της λογικούς προσδιορισμούς.

Και αρχικά, καθώς βλέπει μόνο τον εαυτό της, εμβαθύνει στην αυτογνωσία της και βρίσκει τον Νου μέσα της και τις βαθμίδες των Όντων, και προχωρώντας στο εσωτερικό της και περίπου στο άδυτο της ψυχής, εκεί «με κλειστά τα μάτια» (εξ ου και μύηση) παρατηρεί (εξ ου και εποπτεία) και «το Γένος των Θεών».

Γιατί όλα υπάρχουν εντός μας με τρόπο ψυχικό και για αυτό, από την φύση μας τα γνωρίζουμε όλα, αφυπνίζοντας τις Δυνάμεις, που βρίσκονται Εντός μας και τις εικόνες των πάντων.

To ταξίδι της ανθρώπινης ψυχής, είναι ένα «Εις Εαυτόν» εσωτερικό ταξίδι, καθώς η ψυχή «ήξει ουκ εις άλλα, αλλά εις εαυτόν». «Πάντα Είσω»: Τα Πάντα Είναι Μέσα Μας, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πλωτίνος. 

Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να απομακρυνθούμε από όλα τα εξωτερικά, στραμμένοι ολοκληρωτικά προς τα μέσα... Καμία κλίση προς τα έξω -το σύνολο των πραγμάτων- πρέπει να αγνοηθεί. 

Η ψυχή τότε, δεν θα δει τον Θεό να εμφανίζεται ξαφνικά μέσα της, διότι δεν υπάρχει τίποτα πια, που να τους χωρίζει, καθώς τότε δεν υπάρχουν δύο... Ο Ορών Είναι Ένα Με Τον Ορώμενο, Δεν Είναι Όραμα Αλλά Ένωση... 

Και τότε η ψυχή δεν έχει πια συνείδηση, πως βρίσκεται μέσα σε ένα σώμα, ούτε πως ο εαυτός της έχει κάποια ταυτότητα.

Και εάν κάποιος ρωτούσε αυτόν, που κατάφερε να "δει" το Νοητό Φως, από πού αυτό προήρθε, από έξω ή από μέσα... Πλανάται... Δεν πρέπει να ερωτηθεί, από πού ήρθε: Δεν υπάρχει ένα ‘από πού’, επειδή ούτε ήρθε ούτε έφυγε, αλλά εμφανίστηκε και εξαφανίστηκε. 

Για αυτό, δεν είναι ανάγκη να το εξαναγκάσει, αλλά πρέπει να περιμένει σιωπηλός, έως ότου εμφανιστεί και να προετοιμαστεί για να το δει, όπως το βλέμμα περιμένει την Ανατολή του Ήλιου...

(Βασισμένο σε αποσπάσματα τροποποιημένα από τον γράφοντα, από τα «Κατά Πλάτωνα Θεολογία», του Πρόκλου, και τις Εννεάδες του Πλωτίνου).

*********************************************
Μυσταγωγία: xletsos-basilhs.blogspot.gr