Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2020

7 Σκληρά Αλλά Σημαντικά Μαθήματα Ζωής...

1. Οι άνθρωποι που χάνουμε, εξακολουθούν να αποτελούν μέρος του εαυτού μας.

Κάποια μέρα, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της απώλειας... Και η ζωή συνεχίζεται, οι μέρες και οι νύχτες περνούν, μέχρι να καταλάβουμε, ότι ποτέ δεν θα σταματήσει πραγματικά, να μας λείπει κάποιος που έχουμε χάσει, απλώς θα μάθουμε να ζούμε με την απουσία του.

Όταν χάνουμε κάποιον, που δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτόν, η καρδιά μας ραγίζει. Το δυσάρεστο είναι, ότι δεν μπορούμε ποτέ να ξεπεράσουμε εντελώς την απώλεια. Ποτέ, δεν θα τον ξεχάσουμε....

Ωστόσο, αυτό είναι επίσης και θετικό.

Θα συνεχίσει να ζει, στη ζεστασιά της ραγισμένης μας καρδιάς, που δεν θα γιατρευτεί εντελώς ποτέ, κι εμείς θα συνεχίσουμε να προχωράμε στη ζωή, ακόμη και με αυτή την πληγή...

Είναι σαν να τραυματίζει κάποιος άσχημα το πόδι του, το οποίο ποτέ δεν θα θεραπευτεί εντελώς, και που θα εξακολουθεί να πονάει όταν χορεύει.

Μπορεί όμως, ούτως ή άλλως να χορεύει, ακόμα κι αν κουτσαίνει ελαφρώς, κι αυτό είναι που προσθέτει, περισσότερο βάθος στην απόδοσή του και την αυθεντικότητα του χαρακτήρα του.

2. Η επιδίωξη της ευτυχίας, συνδέεται με την εύρεση ενός νοήματος στη ζωή.

Το κυνήγι της ευτυχίας, δεν είναι συνώνυμο με το να είμαστε ευτυχισμένοι, κάτι το οποίο αποτελεί μια φευγαλέα αίσθηση, που εξαρτάται από τις συνθήκες της στιγμής... 



Αν ο ήλιος λάμπει, είναι κάτι που μπορούμε να το απολαύσουμε.

Οι ευτυχισμένες στιγμές είναι σημαντικές και συχνά διασκεδαστικές, αλλά περνούν, διότι και ο χρόνος περνάει...

Αυτό είναι κάτι, που σπάνια καταλαβαίνουμε από την αρχή.

Από την άλλη πλευρά, η συνεχής επιδίωξη της ευτυχίας, είναι πιο απατηλή και δεν βασίζεται σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

Αυτό που πραγματικά ψάχνουμε, είναι ένα νόημα... μια ζωή με νόημα.

Ξεκινάει με την αναζήτηση του... γιατί κάνουμε, ότι κάνουμε στην ζωή μας.

Όταν υπάρχει νόημα, τότε ψάχνετε την ευτυχία.

Θα υπάρξουν στιγμές, που τα πράγματα πηγαίνουν τόσο στραβά, που θα νιώθετε μετά βίας, ότι είστε ζωντανοί.

Και θα υπάρξουν επίσης φορές, που θα συνειδητοποιείτε ότι είναι καλύτερο, να νιώθετε μόλις και μετά βίας ζωντανοί, αλλά με τον τρόπο που έχετε εσείς επιλέξει, από το να ζήσετε 80 χρόνια, χωρίς νόημα με τους όρους των άλλων.

Το θέμα δεν είναι όλα ή τίποτα – είναι όλα και τίποτα, με σκαμπανεβάσματα και σημαντικά μαθήματα στην πορεία.

Με άλλα λόγια, η ευτυχία έρχεται πιο εύκολα, όταν γνωρίζουμε τι κάνουμε, πιστεύουμε σε αυτό και το αγαπάμε, ανεξαρτήτως από την πορεία των πραγμάτων.

3. Η αναζήτηση της επιβεβαίωσης από τους άλλους, είναι υποτιμητική για εσάς.

Μήπως ο φόβος της απόρριψης, σας φέρνει εμπόδια;

Έχετε ποτέ αισθανθεί τόσο φοβισμένοι, από αυτό που οι άλλοι μπορεί να πιστεύουν ή να λένε για σας, που τελικά δεν πήρατε κάποια απόφαση;

Σίγουρα, αυτό είναι κάτι που σας έχει συμβεί...

Ήρθε λοιπόν η ώρα, να αλλάξετε τη νοοτροπία σας.

Τώρα πια, ο μόνος άνθρωπος από τον οποίο θα πρέπει να προσπαθήσετε να γίνετε καλύτεροι, είναι εκείνος που εσείς ήσασταν χθες.

Αποδείξτε την αξία σας στον εαυτό σας, κι όχι στους άλλους.

Είστε καλοί, έξυπνοι και δυνατοί.

Δεν χρειάζεται να σας το επιβεβαιώσουν, οι άλλοι γύρω σας.

Αν κάποιος σας απαντά αρνητικά, ή πει κάτι άσχημο για σας, αυτό δεν αλλάζει τίποτα για εσάς. Τα λόγια και οι απόψεις των άλλων, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική αξία σας... Σίγουρα, μπορεί να είναι χρήσιμο και επιθυμητό, να κάνετε καλή εντύπωση σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου, όταν έρθετε αντιμέτωποι με την απόρριψη.

Είναι ωραίο, να λαμβάνετε θετική ανταπόκριση από τους άλλους, αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει πάντα...

Δεν πειράζει όμως, επειδή ξέρετε τις ικανότητές σας και ότι η πραγματική αξία σας, δεν εξαρτάται από την κρίση των άλλων.

Όταν προσπαθήσετε να κάνετε την διαφορά στην ζωή σας, θα υπάρξουν εκείνοι που θα διαφωνήσουν μαζί σας, εκείνοι που θα σας αγνοήσουν και εκείνοι, που θα απορρίψουν τις ιδέες και τις προσπάθειές σας.

Αγνοήστε τους, προχωρήστε μπροστά με σιγουριά, κάντε αυτό που πρέπει κι αφήστε τους να πιστεύουν ό,τι θέλουν.

4. Η λύπη είναι πολύ πιο οδυνηρή από τον φόβο.

Όταν παραδινόμαστε στους φόβους μας, δυσκολευόμαστε περισσότερο, να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη...

Δυστυχώς, πολύ λίγοι από μας, καταφέρνουν να το μάθουν αυτό από την αρχή.

Αν το έχετε ήδη, βιώσει μια φορά ή δύο, ξέρετε τι πρέπει να κάνετε.

Μόνο όταν διακινδυνεύουμε να χάσουμε, μας δίνεται πραγματικά η δυνατότητα να κερδίσουμε. Είτε πρόκειται να αφήσετε την δουλειά σας, για να δημιουργήσετε μια δική σας επιχείρηση, να τρέξετε στον μαραθώνιο, ή να ταξιδέψετε σε άγνωστα μέρη του κόσμου, κάθε αξιόλογη προσπάθεια, ενέχει κινδύνους κι απαιτεί αγώνα και θυσίες.

Μερικά από αυτά, μπορεί ακόμη και να σας τρομοκρατήσουν, αλλά ρωτήστε τον εαυτό σας, αν αυτοί οι φόβοι, είναι πιο δυνατοί από τον μεγαλύτερο φόβο... αυτόν μιας χαμένης ζωής.

Αν δεν έχετε χάσει ποτέ τον έλεγχο, δεν έχετε ακολουθήσει ποτέ την καρδιά σας...

Είναι καλύτερα, να κάνετε μια αναδρομή στη ζωή σας και να πείτε: «δεν μπορώ να το πιστέψω, ότι το έκανα αυτό», παρά να πείτε: «μακάρι να το είχα κάνει αυτό».

Μην αφήνετε τον χρόνο, να φεύγει σαν ένα τρένο, το οποίο θα θέλατε απεγνωσμένα να έχετε προλάβει.

Μην περάσετε το υπόλοιπο της ζωής, σας σκεπτόμενοι γιατί δεν κάνατε, αυτά που μπορείτε να κάνετε σήμερα κιόλας...

Ζήστε την ζωή σας, ρισκάρετε, νιώστε πάθος, ανακαλύψτε την αγάπη και πετάξτε ελεύθεροι!

5. Η ζωή είναι πολύ απρόβλεπτη, γι’ αυτό μην έχετε αυστηρές προσδοκίες.

Όταν σταματήσετε να προβλέπετε και περιμένετε τα πράγματα να γίνουν, με έναν ορισμένο τρόπο, θα τα εκτιμήσετε έτσι όπως είναι...

Τελικά θα συνειδητοποιήσετε, ότι τα μεγαλύτερα δώρα της ζωής, σπάνια έρχονται με τον τρόπο που τα περιμένατε.

Με θετική στάση και ανοιχτό μυαλό, θα διαπιστώσετε ότι η ζωή, δεν είναι αναγκαία πιο εύκολη ή πιο δύσκολη, απ’ ότι θεωρούσατε ότι είναι, αλλά σημαίνει ότι «το εύκολο» και το «δύσκολο», δεν είναι ακριβώς έτσι όπως το είχατε προβλέψει, και δεν εμφανίζεται πάντα όταν το περιμένετε.

Αυτό δεν είναι κακό, αντιθέτως κάνει την ζωή ενδιαφέρουσα.

Σε ένα ποσοστό 99%, η ζωή μας προσφέρει εμπειρίες, που είναι πολύ χρήσιμες για την προσωπική μας εξέλιξη. 


Πως ξέρετε, ότι είναι η εμπειρία που χρειάζεστε;

...Επειδή αυτή είναι η εμπειρία που βιώνετε...

Το μόνο ερώτημα είναι: Θα την αγκαλιάσετε και θα εξελιχτείτε, ή θα την καταπολεμήσετε;

Το κλειδί φυσικά είναι να δεχτείτε, ότι δεν προορίζονται όλα να συμβούν.

Όταν τα πράγματα, δεν πηγαίνουν με τον τρόπο που περιμένατε, θα πρέπει να σκεφτείτε σοβαρά και να καταλάβετε, ότι κάνατε λάθος όλο αυτόν τον καιρό.

Ήταν απλώς μια ψευδαίσθηση και στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ήταν αυτό που νομίζατε...

Είναι ένα από τα πιο δύσκολα επιτεύγματα, να αποδεχτείτε και να συνειδητοποιήσετε την απώλεια, ακόμα κι αν ποτέ, δεν είχατε πραγματικά αυτό που νομίζατε.

6. Όταν προσπαθείτε να τρέξετε μακριά, καταλήγετε να παραμένετε στο ίδιο σημείο.

Ας υποθέσουμε, ότι λέτε στον εαυτό σας το εξής: «Μην σκεφτείς καν, να φας τα ντόνατ σοκολάτας!» Τι ακριβώς σκέφτεστε τώρα; Να μην φάτε το ντόνατ σοκολάτας, σωστά;

Όταν λοιπόν εστιάζετε, στο να μην σκέφτεστε κάτι, θα καταλήξετε να το σκέφτεστε.

Η ίδια φιλοσοφία ισχύει, κι όταν θέλετε να απελευθερώσετε το μυαλό σας, από τις αρνητικές εμπειρίες του παρελθόντος. Όταν προσπαθείτε επίμονα να φύγετε μακριά, από ότι δεν σας αρέσει, είστε αναγκασμένοι να το σκέφτεστε τόσο πολύ, ώστε τελικά θα καταλήξετε να κουβαλάτε αυτό το βάρος μαζί σας.

Αλλά αν επιλέξετε, να εστιάσετε την ενέργειά σας, σε κάτι που σας αρέσει και θέλετε, θα αφήσετε το αρνητικό βάρος πίσω σας και θα προχωρήσετε μπροστά.

Συμβουλή: Η απομάκρυνση από τα προβλήματά σας, είναι ένας αγώνας που δεν πρόκειται, ποτέ να κερδίσετε... Προχωρήστε, αντί να απομακρύνεστε.

Αντί, να προσπαθείτε να εξαλείψετε τα αρνητικά, επικεντρωθείτε στην δημιουργία κάτι θετικού, ακριβώς για να αντικαταστήσετε τα αρνητικά.

7. Οι απρόβλεπτες δυσκολίες, είναι αναπόφευκτες και χρήσιμες.

Κανείς σε αυτόν τον κόσμο, δεν πρόκειται να σας αιφνιδιάσει, και να σας φερθεί τόσο σκληρά όσο η ζωή... Μερικές φορές θα σας ρίξει κάτω, και θα προσπαθήσει να σας κρατήσει εκεί, αν την αφήσετε...

Αλλά το θέμα δεν είναι, το πόσο σκληρά η ζωή μπορεί να σας χτυπήσει, είναι το πόσο σκληρά μπορεί να σας χτυπήσει, ενώ εσείς συνεχίζετε να προχωράτε μπροστά.

Εκεί φαίνεται η πραγματική δύναμη κι εκεί έγκειται η νίκη στην ζωή σας.

Όταν έχετε πολλούς λόγους για να κλάψετε και να διαμαρτυρηθείτε, αλλά προτιμάτε να χαμογελάσετε και να κάνετε ένα βήμα μπροστά, γίνεστε ολοένα και πιο δυνατοί.

Προχωρήστε, μέσα από τους αγώνες και τις δυσκολίες.

Ακόμα και όταν νιώθετε ότι τα πράγματα καταρρέουν, δεν είναι έτσι...

Πάρτε τον έλεγχο των συναισθημάτων σας, πριν εκείνα αρχίσουν να ελέγχουν εσάς... Όλα θα τακτοποιηθούν τελικά...

Μέχρι τότε, να μάθετε όσα περισσότερα μπορείτε, να γελάτε συχνά, να ζείτε τις στιγμές και να γνωρίζετε ότι στο τέλος, όλα αξίζουν τον κόπο!!!

enallaktikidrasi.com
awakengr.com

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2020

Η Θεραπευτική Δύναμη Της Αυτοπαρατήρησης...

Όλοι μας αναζητούμε την γαλήνη και την αρμονία, γιατί αυτά τα δυο πράγματα λείπουν απ’ την ζωή μας... 

Κατά καιρούς όλοι μας βιώνουμε στιγμές ταραχής, εκνευρισμού, δυσαρμονίας και δυστυχίας...

Κι όταν κανείς υποφέρει από μια τέτοια αναταραχή, δεν περιορίζει την δυστυχία του μόνο στον εαυτό του, αλλά την μοιράζει και στους άλλους...

Η αναταραχή διαποτίζει την ατμόσφαιρα, γύρω απ’ το δυστυχισμένο άτομο... Όποιος έρχεται σ’ επαφή μαζί του ταράζεται, εκνευρίζεται...


Οπωσδήποτε, αυτός δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να ζούμε. 

Θα Έπρεπε Να Ζει Κανείς Ειρηνικά, Με Τον Εαυτό Του Και Με Τους Άλλους. 


Στο κάτω κάτω, ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον και πρέπει να ζει, μέσα στην κοινωνία και να συναναστρέφεται με τους άλλους. 

Πώς μπορούμε λοιπόν, να ζήσουμε ειρηνικά; 

Πώς μπορούμε να παραμείνουμε σε αρμονία μέσα μας και να διατηρήσουμε την ειρήνη και την αρμονία γύρω μας, ώστε κι οι άλλοι, να μπορούν να ζουν γαλήνια κι αρμονικά;

Όταν είναι κανείς ταραγμένος, για να πάψει να είναι, πρέπει να μάθει την βασική αιτία της αναταραχής του, την αιτία της δυστυχίας του... 


Αν ερευνήσει το πρόβλημα, πολύ σύντομα θα δει καθαρά, πως όταν αρχίσει ο νους του να παράγει έναν αρνητισμό, ένα μίασμα... τότε, δεν μπορεί παρά να ταραχτεί. 

Μια Αρνητική ή Νοσηρή Σκέψη, Δεν Μπορεί να Συνυπάρξει με την Γαλήνη και την Αρμονία. 

Πώς αρχίζει κανείς, να παράγει αρνητισμό; 


Άλλη Μια Φορά Ερευνώντας, Το Βλέπουμε Καθαρά... 

Νιώθω πολύ ταραγμένος, όταν βλέπω κάποιον να συμπεριφέρεται, μ' έναν τρόπο που δεν μου αρέσει, όταν βλέπω να συμβαίνει κάτι που δεν μου αρέσει... Μου συμβαίνουν ανεπιθύμητα πράγματα και δημιουργώ ένταση, μέσα μου. 

Αυτά που θέλω να γίνουν, δεν γίνονται... κάποια εμπόδια μπαίνουν στην μέση και πάλι δημιουργώ ένταση... Έτσι αρχίζω να δένω κόμπους, μέσα μου... 

Σ’ όλη την διάρκεια της ζωής μου, ανεπιθύμητα πράγματα μου συμβαίνουν, κι αυτά που θέλω να συμβούν, μπορεί να συμβούν... μπορεί και όχι.

Αυτή Η Διαδικασία Αντίδρασης, Το Να Δένεις Δηλαδή Κόμπους Μέσα Σου - Γόρδιους Δεσμούς - Δημιουργεί Ένταση, Ψυχική και Σωματική... Και Τόση Ποσότητα Αρνητισμού, Που Η Ζωή Ολόκληρη Γίνεται Δυστυχισμένη. 

Ένας τρόπος να λύσω το πρόβλημά μου είναι, να τα κανονίσω έτσι ώστε τίποτα ανεπιθύμητο, να μην μου συμβαίνει κι όλα να γίνονται ακριβώς, όπως τα επιθυμώ... 


Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, πρέπει ν’ αναπτύξω ιδιαίτερη δύναμη, ή κάποιος άλλος που διαθέτει αυτή την δύναμη, θα πρέπει να έρχεται σε βοήθειά μου, όποτε του το ζητήσω, για να μη μου συμβαίνουν ανεπιθύμητα πράγματα και να γίνονται μόνο, αυτά που θέλω...

Αυτό Όμως Δεν Είναι Δυνατόν, Να Πραγματοποιηθεί...


Δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο, που να εκπληρώνονται όλες του οι επιθυμίες, που να έρχονται στην ζωή του όλα όπως τα θέλει, χωρίς να του συμβαίνει ποτέ κάτι... το Μη-Επιθυμητό... 

Συνέχεια Μας Συμβαίνουν Πράγματα Αντίθετα, Προς Τις Επιθυμίες Μας ή Τις Προσδοκίες Μας... 

Το Ερώτημα Λοιπόν, Που Τίθεται Είναι: 

Πώς μπορώ εγώ να μην αντιδρώ τυφλά, όταν αντιμετωπίζω πράγματα, που δεν μου αρέσουν; Πώς να μην δημιουργώ εντάσεις; Πώς να παραμείνω στην γαλήνη κι αρμονία μου; 

Η Δυσκολία Έγκειται, Στο Ότι Δεν Αντιλαμβανόμαστε Πότε... Πρωτοεμφανίζεται Ένα Μίασμα... 


Πρωτοεμφανίζεται Βαθιά Στο Ασυνείδητο Επίπεδο Του Νου, Κι Ώσπου Να Φτάσει Στο Συνειδητό, Έχει Αποκτήσει Τόση Δύναμη... Που Μας Κατακλύζει Και Δεν Μπορούμε Να Το Παρατηρήσουμε... 

Πρόκειται λοιπόν, για μια πρακτική λύση...


Ένας απλός άνθρωπος δεν μπορεί να παρατηρεί, αφηρημένα μιάσματα του νου... αφηρημένο φόβο, θυμό ή πάθος... 

Αλλά Με Την Κατάλληλη Εκπαίδευση Και Εξάσκηση Είναι Πολύ Απλό, Να Παρατηρήσει Την Αναπνοή Και Τις Αισθήσεις Που Νιώθει, Πάνω Στο Σώμα Του, Που Συνδέονται Και Οι Δυο Άμεσα, Με Τα Νοητικά Μιάσματα. 

Όσο περισσότερο ασκείται κανείς, σ’ αυτή την τεχνική, θα δει πως τόσο πιο γρήγορα, μπορεί να ξεφύγει απ’ τον αρνητισμό. 


Σταδιακά, ο νους απελευθερώνεται απ’ τα μιάσματα και γίνεται αγνός. Κι ένας αγνός νους, είναι πάντα γεμάτος αγάπη... ανυστερόβουλη αγάπη για τους άλλους... γεμάτος συμπόνια, για τα ελαττώματα και τις δυστυχίες τους, γεμάτος χαρά, για την επιτυχία και ευτυχία τους, κι εντελώς ατάραχος, μπροστά σ’ οποιαδήποτε κατάσταση κι αν προκύψει.

Το Να Παρατηρείς Την Πραγματικότητα, Έτσι Όπως Είναι...  Παρατηρώντας Την Αλήθεια Μέσα Σου... Σημαίνει, Να Γνωρίζεις Τον Εαυτό Σου... Στο Πραγματικό, Εμπειρικό Επίπεδο...


Όσο Εξασκείται Κανείς, Βγαίνει Σταδιακά, Απ’ Την Δυστυχία Των Αρνητισμών Του... 

Από Την Χονδροειδή, Εξωτερική, Εμφανή Αλήθεια, Διεισδύει Στην Απώτατη Αλήθεια Του Νου Και Της Ύλης... 

Στην Συνέχεια Το Υπερβαίνει Κι Αυτό... Και Βιώνει Μια Αλήθεια Που Βρίσκεται, Πέρα Απ’ το Νου Και Την Ύλη... Πέρα Απ’ Τον Χρόνο Και Τον Χώρο... Πέρα Απ’ Το Εξαρτημένο Πεδίο Της Σχετικότητας... 

...Την Αλήθεια Της Συνολικής Λύτρωσης, Απ’ Όλους Τους Αρνητισμούς & Απ’ Όλες Τις Δυστυχίες...

Σ’ Αυτή Την Απώτατη Αλήθεια, Μπορεί Κανείς Να Δώσει Ό,τι Όνομα Θέλει... Πάντως Πρόκειται, Για Τον Τελικό Στόχο Όλων Των Ανθρώπων...

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2020

Η ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ...


Υπάρχει ένας ακριβής μηχανισμός, μέσω του οποίου μπορούν να εκδηλωθούν όλες οι επιθυμίες.

Είναι Τέσσερα Βήματα και έχουν ως Εξής:


ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ

Γλιστράτε στο κενό, ανάμεσα των σκέψεών σας. Το κενό αυτό είναι το παράθυρο, ο διάδρομος, ο μετασχηματιστικός στρόβιλος, μέσω του οποίου η προσωπική ψυχή, επικοινωνεί με την κοσμική ψυχή.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΗΜΑ
Θέτετε την σαφή πρόθεση ενός ξεκάθαρου στόχου μέσα στο κενό.

ΤΡΙΤΟ ΒΗΜΑ
Εγκαταλείπετε την προσκόλλησή σας στο αποτέλεσμα, επειδή το κυνήγι του αποτελέσματος ή η προσκόλληση σ' αυτό, συνεπάγεται και την έξοδο από το κενό.

ΤΕΤΑΡΤΟ ΒΗΜΑ

Αφήνετε το σύμπαν να χειριστεί τις λεπτομέρειες.

Είναι σημαντικό, να έχετε την επίγνωση ενός ξεκάθαρου στόχου, αλλά και να παραιτείστε από την προσκόλλησή σας στον στόχο. Και ο στόχος βρίσκεται στο κενό και το κενό είναι το δυναμικό που οργανώνει και ενορχηστρώνει τις λεπτομέρειες που απαιτούνται, για να επηρεάσουν οποιοδήποτε αποτέλεσμα.

(Creating Affluence - D.Chopra)

Πρέπει... σε πόσα ''πρέπει'' εγκλωβισμένοι μέσα...

Πρέπει… πόσο άγχος και πόσες ευθύνες, μπορεί αυτή η τόσο μικρή λέξη να πυροδοτήσει… Το πρέπει είναι ο εχθρός της Ελευθερίας, της Δημιουργικότητας, της Έμπνευσης, της Αποδοχής, της Χαράς, της Ευγένειας και ο σύμμαχος των τύψεων, των ενοχών, του θυμού, της έχθρας, της έλλειψης Δημιουργικότητας, της εσωτερικής πίεσης, της κριτικής και του άγχους… 

Δεν υπάρχουν πρέπει. 

Το πρέπει περιορίζει και αντιτίθεται, στο δικαίωμα της Επιλογής και της Ελεύθερης Βούλησης.

Γιατί να περιοριστείς και να φυλακιστείς, μέσα στα πρέπει; 
Τι σου προσφέρει αυτό; Σε τι σε εξυπηρετεί; 

Για να έχεις την ασφάλεια, ότι επέλεξες κάτι που είναι αποδεκτό, από τους σημαντικούς Άλλους της Ζωής σου ή από το ευρύτερο σύνολο των ανθρώπων; 

Τι γίνεται όμως, εάν αυτή η επιλογή δεν σου ταιριάζει; 

Γιατί να το κάνεις αυτό; Για να έχεις την Αποδοχή των Άλλων; Για να νιώσεις Αγαπητός; 

Τι γίνεται όμως με τον εαυτό σου; Πόσες φορές έχεις πει: «Πρέπει να το πω, πρέπει να πάω, πρέπει να ακολουθήσω, πρέπει να επικοινωνήσω, πρέπει να μείνω… Έπρεπε να το κάνω, δεν είχα άλλη επιλογή…» 

Και όμως, είχες… Υπήρχε ακόμα μία επιλογή, που περίμενε καρτερικά να την επιλέξεις… 

Ήταν Η Επιλογή Της Δικής Σου Αλήθειας...

Τι πιο σπουδαίο, από το να τιμάς τον εαυτό σου και την Αλήθεια σου; Υπήρχαν και άλλες στιγμές, που έχεις πει: «Τι πρέπει να κάνω για να κερδίσω; Τι πρέπει να κάνω για να έχω;» 

Η απάντηση είναι τόσο απλή… δεν πρέπει να κάνεις τίποτα… 

Χρειάζεται απλά να Είσαι ο Εαυτός Σου και με γνώμονα την Αγάπη, να Δημιουργείς και να προσφέρεις καθημερινά, στον βαθμό που μπορείς, τον καλύτερό σου εαυτό…

Και τι γίνεται με τους Άλλους; Τι γίνεται, όταν οι δικές μου επιθυμίες και επιλογές, δεν είναι αποδεκτές και δεν συμβαδίζουν με τις δικές τους; Τι γίνεται όταν ο Άλλος, μου ζητάει κάτι κι εγώ απλά πρέπει να το κάνω.. ακόμα και αν δεν το επιθυμώ πραγματικά; 

''Δεν θέλω να τον στεναχωρήσω''… σε ακούω να μου επικοινωνείς… 

Μα δεν είσαι εδώ, για να γίνεις αποδεκτός από τους άλλους και να μην στεναχωρείς τους άλλους... Είσαι εδώ για να βιώσεις τον εαυτό σου, μέσα από τις επιλογές που κάνεις, την κάθε στιγμή... 

Μέσα σε αυτή την Αλήθεια, τα 'πρέπει' δεν χωράνε.
Και εγώ σε ρωτώ το εξής: «Τι γίνεται όμως όταν στην επιλογή, να μην στεναχωρήσεις τον Άλλον, στεναχωρείς τον εαυτό σου; Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση;»

 Άκουσε με… Όταν επιλέγεις πάντα μέσω της Αγάπης, όταν αγκαλιάζεις και αποδέχεσαι τις επιλογές σου, τότε και οι Άλλοι θα κάνουν το ίδιο, γιατί οι Άλλοι είναι δικά σου καθρεφτίσματα. 

Εάν εσύ επιλέξεις και οι Άλλοι φέρουν αντίρρηση, τότε σημαίνει πως κάτι μέσα σου σε πιέζει και δεν σου επιτρέπει να απολαύσεις και να αποδεκτείς, την δική σου Επιλογή και Αλήθεια. 

Χρειάζεται να στρέψεις το βλέμμα προς τα μέσα και να δεις την Αλήθεια σου, να βρεις το καθρέφτισμα και να το απελευθερώσεις, φέρνοντας τον αέρα της Ελευθερίας, της Σιγουριάς και της Γαλήνης… 

Να βρεθείς ξανά στο Κέντρο σου και να Εστιάσεις σε εκείνο το σημείο, που η καρδιά σου δίνει ρυθμικά τον παλμό, για την Ζωή και την Δημιουργία…

Σήμερα η μέρα είναι ιδανική, για να ξεκινήσεις την εργασία με τα πρέπει… Κατέγραψε τα, παρατηρώντας τα, χωρίς να τα κρίνεις… Ποια είναι; 

Γιατί τα χρειάζεσαι; Σε τι σε εξυπηρετούν; 

Και όταν το κάνεις αυτό, μετά πέρνα στο επόμενο στάδιο… Αυτό της Απελευθέρωσης… 

Μπορείς και επιτρέπεις να φύγουν, να σκορπιστούν μέσα στον άνεμο και να αντικατασταθούν, από τις δικές σου Αλήθειες και Επιλογές; 

Γιατί η απελευθέρωση των 'πρέπει', ισοδυναμεί με το χτίσιμο της Αυτοπεποίθησης, της ΑυτοΑποδοχής, της ΑυτοΑξίας, της ΑυτοΕκτίμησης… 

Μπορείς να Αποδεχτείς και να Αγκαλιάσεις τις Επιλογές Σου; 
Μπορείς να Αποδεχτείς και να Αγκαλιάσεις τον Εαυτό Σου; 

Εύχομαι η απάντηση να είναι ένα γλυκό, τρυφερό και συνάμα ηχηρό... Ναι!!!

Αγγέλων Φως
Χρυσάφη Μαρία

aggelonfos.com

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2020

5. Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΛΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ...

Αποτέλεσμα εικόνας για βαλανψε φαντασυ πιψτθρε
5. Ισορροπία: Η Βάση του Εαυτού... 

Και φτάσαμε, στην Πέμπτη Λειτουργική Αρχή της Ψυχής… 


Στο Αρχείο – Πληροφορία της Ισορροπίας ή Δικαιοσύνης, το οποίο θεωρείται η Βάση πάνω στην οποία στηρίζεται, η Αλληλεπίδραση της Ψυχής με το Σώμα… 


Είναι το Αρχείο εκείνο, το οποίο καθορίζει την ομαλή σύνδεση, μεταξύ των δυο αυτών στοιχείων της ανθρώπινης ύπαρξης, μιας και αποτελεί τον συνδετικό τους κρίκο… 

Έναν κρίκο, που σε περίπτωση που διαρραγεί,τότε σταματάει και κάθε σχέση μεταξύ των δύο, μιλώντας πλέον για κατάσταση σχιζοφρένειας… 

Όμως, για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τους.

Το Αρχείο της Ισορροπίας, αποτελεί μαζί με την Ακεραιότητα, την Πίστη, την Μοναδικότητα και την Δυαδικότητα 
 – τα Πέντε Λειτουργικά Αρχεία της Ψυχής  – τα οποία, όπως έχουμε ξαναγράψει επανειλημμένως, αποτελούν τα αρχεία εκείνα, που ξεκινώντας να αλληλεπιδρούν με την Ροή της Συνειδητότητας, δηλαδή τον Αισθητό Κόσμο, ανακλώνται πάνω της κι επιστρέφουν αλλοιωμένα, δημιουργώντας έτσι την συνείδηση μας... προέκταση της οποίας, είναι ολόκληρος ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε και αισθανόμαστε ως πραγματικό… 

Ο ίδιος ακριβώς τρόπος, που έχουμε περιγράψει για την λειτουργία των υπολοίπων Τεσσάρων Αρχείων, ισχύει και για το Αρχείο αυτό της Ισορροπίας, το οποίο μας Προσφέρει την Ικανότητα, να Δημιουργούμε Ενεργειακές Συνδέσεις και Δεσμούς με τα Πάντα... χωρίς να ανήκουμε σε κανένα από αυτά…

Το Αρχείο λοιπόν της Ισορροπίας, ανακλάται πάνω στην συνειδητότητα και επιστρέφει αλλοιωμένο σαν ευκαμψία… σαν ταλάντωση ανάμεσα σε δύο άκρα… 

Η ευλυγισία της ισορροπίας ανάμεσα στους δύο κόσμους, τον ενεργειακό και τον υλικό, από την πρώτη στιγμή της αλληλεπίδρασης της με τον αισθητό κόσμο, μας δίνει την αίσθηση της πυκνότητας της ύλης και του κενού, μετατρέποντάς μας σε ένα αντικείμενο, το οποίο αδυνατεί να «βγει» από τα αόρατα όρια του αισθητού κόσμου, δίνοντάς μας, την έννοια των ορίων των στοιχείων και των συστατικών. 

Η Πληροφορία του Αρχείου της Ευκαμψίας, αυτόματα μας δίνει το αντίθετό του, της Ακαμψίας, αναγκάζοντάς μας να διακρίνουμε τα σώματά μας, σύμφωνα με τα Τρία Βασικά Στοιχεία του Αισθητού Κόσμου... αέρια, υγρά και στερεά... ενώ μας κρύβει, το Αόρατο Αιθερικό Τμήμα του Σύμπαντος, περιορίζοντάς μας έτσι, τις επιλογές που έχουμε να κινηθούμε ελεύθερα σε αυτό. 

Μας εξαναγκάζει δηλαδή επιτακτικά, να ρυθμίσουμε ετερόνομα, δηλαδή μέσω εξωτερικής επιβολής, την συνολική συμπεριφορά μας με τον αισθητό κόσμο, στον οποίο βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι από τις αισθήσεις μας… 


Όμως όλη η παραπάνω περιγραφή, αποτελεί τον ορισμό περί δικαίου… Διότι το αρχείο της ισορροπίας αποτελεί το Αρχείο – Πληροφορία εκείνο, το οποίο ρυθμίζει το δίκαιον μεταξύ δύο μερών… Της ψυχής μας και του σώματός μας… Και η ευκαμψία ή η ακαμψία της ενεργειακής αλληλεπίδρασης – με τον κόσμο που υπάρχουμε μετατρέπονται ανάλογα  στο περί δικαιοσύνης αίσθημα και αυτό με την σειρά του... Στα δίπολα, δικαίου ή ευθύνης και αδίκου ή αδιαλλαξίας… 

Μια ισορροπία, ανάμεσα στο εσωτερικό άγγιγμα της πεποίθησης, της επιείκειας ή της ευθύνης και του αυστηρού καθήκοντος, της αδιαλλαξίας ή της αδικίας… Μια ισορροπία δηλαδή τελικά, που μετατράπηκε ολοκληρωτικά σε ταλάντευση, ανάμεσα στο «συναίσθημα» και στο «μη συναίσθημα»…

Η εμπειρία με το αρχείο αυτό 
– όπως και με τα υπόλοιπα τέσσερα  ξεκινά από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε και ενεργοποιείται συνήθως, από τον γονέα του ιδίου φύλου με μας, μέχρι την ηλικία των πέντε ετών… Η συμπεριφορά μάλιστα που το ενεργοποιεί, ανήκει στο δίπολο Ανευθυνότητα – Αυστηρότητα του γονέα προς το παιδί του… Μια αυστηρότητα που ξεκινάει, από την πρώτη στιγμή… τηρώντας συγκεκριμένα ωράρια που θα το ταΐσει, θα το πλύνει, θα το προσέξει, θα παίξει μαζί του ή θα το βγάλει βόλτα... ή από την άλλη μεριά, μια συμπεριφορά εντελώς ανεύθυνη και αδιάφορη, η οποία αγνοεί παντελώς τις ανάγκες του παιδιού, για όλα αυτά… 

Όμως ο γονιός, έχει πάντα μια δικαιολογία για να το κάνει ή να μη το κάνει… Το Καθήκον, την Πειθαρχία και την Αυστηρότητα… Ένα καθήκον στεγνό από χάδια, αγκαλιές και τρυφερότητα, και μια πειθαρχία που θέλει τον γονιό «αυστηρά» «φίλο» ή «προστάτη» ή «χρηματοδότη» του παιδιού και ξένο, προς κάθε εσωτερικό συναίσθημα, που μπορεί να δημιουργηθεί μεταξύ τους… Κι έτσι ο γονιός μετατρέπει αυτόματα, την αγάπη του σε εκπαίδευση και την στοργική παρουσία του, σε αυστηρό εκπαιδευτή… Και πράγματι αυτό κάνει… Εκπαιδεύει το παιδί του στο «δίκαιο», του «χωρίς συναισθηματισμούς καθήκοντος», αποξενώνοντας και νεκρώνοντας, την μισή του νοητική αντίληψη… αυτή του συναισθήματος, της «κατανόησης» και της «επιείκειας»... Διαγράφοντας την δυνατότητα του «λάθους» και αναγάγοντας όλη την ζωή, στην αποκλειστική αξία του σωστού… Ευνουχίζοντας, την προσωπικότητα του παιδιού του... στην απονεκρωμένη αντίληψη της αυθεντίας και μόνον… 

Έτσι η πληροφορία του «μέσου» και της ισορροπίας, ανάμεσα στην λογική και στο συναίσθημα, την ύλη και το πνεύμα – μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά  στην ακραία ταλάντωση, ανάμεσα στα άκρα της πλήρους χειραγώγησης  μέσω του καθήκοντος και στον ολοκληρωτικό έλεγχο της άποψης, μέσω της αυθεντίας του απολύτως σωστού…

Και φτάνουμε σε ένα έφηβο, που υπακούει τυφλά ένα γονιό/διοικητή της επιθυμίας του, κυνηγώντας στο σχολείο τον άριστο βαθμό  ανεξάρτητα της γνώσης κυνηγώντας την διαδικασία  ανεξάρτητα της κατανόησης  το άριστα σε όλα ανεξάρτητα της συνολικής αντίληψης  την αποστήθιση των αυθεντιών, ανεξάρτητα της ικανότητας προσωπικής άποψης– την απόλυτη γνώση, ανεξάρτητα της σοφίαςτον έπαινο, ανεξάρτητα της παιδείας… 

Και έτσι, για μια ακόμη φορά με αργά βήματα  χρόνο το χρόνο  το κυνήγι του καθήκοντος, περνάει τα όρια της προσωπικής ευθύνης και εισέρχεται στην περιοχή, της πλήρους ανευθυνότητας και της ψυχρής, χωρίς συναισθηματισμούς λογικής… 

Το Λειτουργικό Αρχείο αυτό της Ισορροπίας  ανάμεσα στους κόσμους όμως  είναι η «Βάση» του Ανώτερου Εαυτού… Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, πάνω στον οποίο μπορεί ή όχι, να αρχίσει να γίνεται η σύνθεση του Εαυτού μας…

Και η έννοια του Δικαίου ή της Ευθύνης προς τα Πάντα, ακόμα και προς τον Ίδιο σου τον Εαυτό... ξεκινάνε από την αντίληψή σου περί καθήκοντος… ενός καθήκοντος όμως, που είναι αδύνατον να απουσιάζει, από μέσα του το συναίσθημα, η δυνατότητα του λάθους η μη εγκεκριμένη άποψη  επειδή, το μόνο που επιτρέπουμε στον Εαυτό μας, είναι μονάχα το καλό, το σωστό, το αυθεντικό και το κοινώς αποδεκτό… 

Διότι ο άνθρωπος, που αδυνατεί να έχει προσωπικά δική του άποψη, είναι ο πρώτος που θα χειραγωγηθεί, από τις απόψεις κάποιου άλλου, τον οποίο ή θα θεωρήσει αυθεντία ή θα θεωρήσει λάθος… Όμως, ακόμη και αυτό το ίδιο το λάθος που αξιολογεί, αγνοεί ότι κι αυτό είναι άποψη κάποιου άλλου… 


Ο άνθρωπος που έχει μάθει μονάχα, να αποδέχεται τις αυθεντίες, σαν τις μοναδικές πηγές γνώσης και σοφίας, έχει συγχρόνως ενστερνιστεί ένα σύστημα αξιολόγησης, το οποίο περιλαμβάνει μονάχα άλλους… 

Κι αυτό διότι ο άνθρωπος αυτός, στο κυνήγι της τελειότητας, είναι αδύνατον να θεωρήσει ότι είναι ποτέ δυνατόν, να μπορέσει να πλησιάσει μια αυθεντία… Το προσπαθεί, μελετάει συνεχώς και διαβάζει τους πάντες, αλλά του είναι αδύνατον, να κατορθώσει να κάνει ποτέ, το βήμα της άρθρωσης προσωπικού λόγου, απέναντι στους γίγαντες των προτύπων του… Και φυσικά θεωρεί «άδικο», να αφήσει οποιονδήποτε άλλον, να το κάνει αντί για αυτόν… Του είναι αδύνατον να διανοηθεί, ότι ο οποιοσδήποτε σύγχρονός του θνητός, θα μπορούσε ποτέ να αρθρώσει λόγο ή αντίλογο, δίπλα στον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Βούδα, τον Γκάντι, τον Μαρξ, ή τον Αϊνστάιν… Το θεωρεί, πρώτα από όλα «άδικο», για τον ίδιο τον Εαυτό του… Και είναι πράγματι άδικο, διότι είναι απίστευτο να φανταστεί κάποιος, τον όγκο πληροφορίας που έχει αποστηθίσει ένα τέτοιο άτομο… 

Μπορεί να είναι κινητή εγκυκλοπαίδεια και να σου απαγγείλει απ’ έξω Όμηρο ή Ινδικές βέδες, έργα παλαιά και σύγχρονα, ή να βάλει τον εαυτό του ανάμεσα τους και να κάνει διαλόγους με τους σοφούς του κόσμου, μιλώντας για λογαριασμό τους, επί όλων των θεμάτων, κι όμως… Να θεωρεί αδύνατον, να επιτρέψει σε κάποιον να έχει δική του άποψη, για τον κόσμο που ζούμε… 

Πως είναι δυνατόν κάποιος να έχει άποψη για τον κόσμο, χωρίς να μπορεί να θυμάται απ' έξω, ολόκληρη την παλαιά διαθήκη και όλους τους τόμους των απόκρυφων Ευαγγελίων, λέξη προς λέξη;;;

Τι κρίμα αλήθεια… Ένα τέτοιο άτομο, είναι ικανό να μιλάει για αγάπη, απαγγέλλοντας κείμενα σχετικά με τον Χριστό ή τον Βούδα, κι όμως είναι αδύνατον να αισθανθεί το οτιδήποτε, από τον κόσμο που ζει… Σταυρώνει τα χέρια μπροστά στο στήθος του, έτσι ώστε να κόψει κάθε επικοινωνία, με τον συναισθηματικό του κόσμο, ανοίγει μέσω της λογικής του 
 σελίδα την σελίδα – όλα τα κείμενα των αυθεντιών που γνωρίζει και κεραυνοβολεί τους πάντες, που θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το κείμενο, έστω και στο ελάχιστο… 

Λόγω της απύθμενης γνώσης, που έχει αποθηκεύσει στην μνήμη του, είναι ίσως καθηγητής σε έγκριτο και φημισμένο Πανεπιστήμιο, ή δάσκαλος σε Σχολή Πνευματικής Καθοδήγησης  όμως κι αυτός, όπως κι οι μαθητές του  αγνοεί, ότι πάσχει από πνευματική νέκρωση… Του είναι αδιανόητο να αντιληφθεί, ότι το καθήκον που έχει σαν σημαία στη ζωή του, τον έχει μετατρέψει σε ένα αδιάλλακτο πνευματικό ζόμπι, που το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να παπαγαλίζει κείμενα και απόψεις άλλων… Το χειρότερο μάλιστα, που μπορεί να του συμβεί, είναι ότι του είναι ακατανόητο, να μπορέσει έστω να δει ότι στην πραγματικότητα, έχει παντελή άγνοια του τι λέει… Λέει λέξεις, αλλά είναι αδύνατο να τις προεκτείνει, πέρα από την όποια αυθεντία και να τις φτάσει στο σήμερα… Και το ίδιο που κάνει στον Εαυτό του, το εφαρμόζει αυστηρά και στους μαθητές του… Τους χειραγωγεί και τους ευνουχίζει, μέσω της πειθαρχημένης εκπαίδευσης, στην άποψη της αυθεντίας ή της απείθαρχης ανευθυνότητας, της απόλυτης ελευθερίας της σκέψης… 

Με την ίδια άνεση, που μπορεί να αποτρέψει κάποιον, να τολμήσει μια δική του προσωπική άποψη, με την ίδια ευκολία μπορεί να ενστερνιστεί, κάποια άλλη αυθεντία η οποία να του χαρίσει, λίγο πνευματικό αέρα… Λίγη ελευθερία, πέρα από την έννοια του σωστού και του λάθους, που οριοθετεί τη ζωή του… Να του χαρίσει την άδεια, να περάσει τα δικά του όρια, αρκεί να έχει την έγκριση κάποιας αυθεντίας… Μπορεί δηλαδή, να σου μιλάει για τον Χριστό ή την πειθαρχία του διαλογισμού, αλλά να σου προσθέσει ανάμεσα και κάτι από τον Osho, έτσι ώστε να μπορέσει να χαλαρώσει λίγο, από την πνευματική αυστηρότητα που επιβάλει στους πάντες… 

Όμως ακόμη και αυτό που κάνει, να χαρίσει κάποιες στιγμές ελευθερίας στην σκέψη του, το κάνει χωρίς ίχνος συναισθήματος… Εκτελεί με αυστηρότητα, το καθήκον του προς το πνεύμα, χωρίς να μπορεί να κατανοήσει ότι είναι εντελώς αποκομμένος, από την αίσθηση της σοφίας… 


Το συναίσθημα όμως είναι στοιχείο της νόησης, που επηρεάζεται από τον εσωτερικό πόνο, δηλαδή από τις πεποιθήσεις, οι οποίες τον προκαλούν… Και μπορεί εμείς εδώ να εξετάζουμε, τα λειτουργικά αρχεία της ψυχής ένα – ένα, αλλά η εμπειρία που αφομοιώνουμε από αυτά, είναι ολική και στιγμιαία... για όλα και από όλα… 

Οι εμπειρίες δηλαδή, της αλληλεπίδρασης κάθε πεποίθησης με την συνειδητότητα, έρχονται όλες μαζί, ενιαία και συνολικά και όχι, η μία μετά την άλλη… 

Το αρχείο της ισορροπίας όμως, έχει ρόλο ρυθμιστικό με όλα τα άλλα αρχεία, για αυτό και αποτελεί την βάση… 

Αν διαρραγεί δηλαδή η συνοχή του, τότε θα διαρραγεί και η επαφή, ανάμεσα στην ψυχή και το σώμα… Για αυτό και είναι το σημείο, που η έλλειψη του συναισθήματος φαίνεται πολύ περισσότερο, όταν τα αναλύουμε ένα-ένα…

Δηλαδή τι συμβαίνει; 


Κάθε ένα Αρχείο – από το πρώτο της Ακεραιότητας, μέχρι αυτό της Ισορροπίας – δημιουργεί εσωτερικό πόνο… Έναν πόνο δηλαδή, ο οποίος έχει σχέση με το συναίσθημα και τις αισθήσεις… Έτσι το Εγώ, αρχίζει να δημιουργεί μάσκες, κουρτίνες, με τις οποίες καλύπτει, την ενεργειακή περιοχή του κάθε ενός, ώστε να ελαχιστοποιεί την αίσθηση αυτή, από τον πόνο… Τα δύο προηγούμενα αρχεία όμως, της Απόρριψης και της Εγκατάλειψης  είναι τόσο δραστικά και έντονα  που είναι δυνατόν, ο εσωτερικός πόνος από την επίδραση και των δύο μαζί... κάποια στιγμή της ζωής μας, να είναι αβάσταχτος… Τότε η ενέργεια μεταβιβάζεται στο τελευταίο αυτό αρχείο-βάση, ώστε να μπορέσει να συγκρατήσει τον Εαυτό ενωμένο και να διατηρήσει την ψυχή και το σώμα αδιαίρετα… 

Για το λόγο αυτό αποτελεί, το σημαντικότερο αρχείο του ψυχισμού μας…

Πως συμβαίνει αυτό;;; Όταν το Εγώ, αδυνατεί να στηρίξει το σώμα, από τον εσωτερικό πόνο που προκαλείται από τα προηγούμενα αρχεία, τότε δημιουργείται μια εσωτερική διεργασία συναισθηματικής νέκρωσης… Είναι σαν να καίγονται οι ηλεκτρικές ασφάλειες 
 η μία μετά την άλλη μέσα σε ένα διαμέρισμα  και να μένει μονάχα ο γενικός… 

Το άτομο τότε στην ουσία, μένει μονάχα με ένα τελευταίο αρχείο, το οποίο δέχεται και όλο το φόρτο της πίεσης, από τα πάντα…Το άτομο δηλαδή, συγχρόνως νιώθει «ταπεινωμένο», «προδομένο», «απορριμμένο» και «εγκαταλελειμμένο», ενώ αρχίζει να νιώθει ότι όλο αυτό που του συμβαίνει, ότι είναι και «άδικο»… Το επίπεδο δηλαδή της αδικίας που αρχίζει να αντιλαμβάνεται, είναι το τελευταίο που μπορεί να το κινητοποιήσει… Τότε, μέσω μιας τελευταίας αγωνιώδους προσπάθειας, το άτομο συγκεντρώνει όλες του τις δυνάμεις, μέσα από μια εσωτερική διαδικασία, μίγματος καθήκοντος και ευθύνης, και κατορθώνει μέσω της ψυχής του να αντλήσει, τρομακτικά ποσά ζωτικότητας και να ανορθωθεί… 

Για να το κάνει όμως όλο αυτό, θα πρέπει να κρατήσει κλειστές όλες τις «ασφάλειες» και να κρατήσει έξω τον εσωτερικό του πόνο, που πράγματι είναι τρομακτικός σε αίσθηση… Πρέπει δηλαδή, να απονεκρωθεί συναισθηματικά, μέχρι να μπορέσει να τροφοδοτήσει το σώμα του, με τόση ποσότητα ζωτικότητας, ώστε η ενέργεια αυτή που θα συγκεντρώσει, να του επιτρέψει να αποδεχθεί όλο το φορτίο του συνολικά…


Κάτι το οποίο, μοιάζει μυθικό και λίγοι άνθρωποι έχουν το κουράγιο να το κάνουν και να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους…

Από το σημείο όμως αυτό, της απόλυτης συναισθηματικής νέκρωσης, είναι αδύνατον να μπορείς να τροφοδοτήσεις τον οποιοδήποτε άλλο, ή να μπορείς να αισθανθείς τον πόνο του, διότι αυτό θα σε εξαντλήσει και θα ακυρώσει την όλη διαδικασία… Ακόμη, στο στάδιο αυτό, θεωρείς ότι η αξία αυτού που Είσαι, είναι εντελώς ευτελής και το μοναδικό που μπορείς για σένα, είναι να Κάνεις κάτι, έτσι ώστε να αποκτήσεις αξία μέσω του έργου σου… 

Η προσωπική άποψη φυσικά, είναι ακόμη πολύ μακριά, διότι αυτό προϋποθέτει μια σύνθεση του Εαυτού, σε κάποιο σημαντικό επίπεδο… Έτσι, το μόνο αποτελεσματικό που μπορείς κάνεις, είναι να σταθείς στο κέντρο μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων και να αντλείς από αυτούς ζωτικότητα, μέσω της συναισθηματικής εξαπάτησης… 

Πως;

Ενεργοποιώντας τους, τον δίαυλο της αγάπης και της συμπόνιας, ο οποίος τώρα θα κατευθύνεται μέσα σου…Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι όλο αυτό, το κάνεις ακόμη χωρίς συνείδηση, διότι η συναίσθηση σου ούτως ή άλλως απουσιάζει… Και το κάνεις, διότι σου είναι αδιανόητο, να ζητήσεις από κάποιον βοήθεια συνειδητά… Να προφέρεις εσύ, αυτή την λέξη… Εσύ... ο τέλειος, ο άξιος και ο δυνατός… 

Έτσι, ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεθείς, μέσα σε μια ομάδα σχεδόν ομοιοπαθών και να κατορθώσεις αθόρυβα, να αντλήσεις ενέργεια, μέσω της αγάπης των άλλων… Αποκτάς μια εικόνα αποστεωμένου ανθρώπου  σχεδόν Αγίου   ο οποίος στην ουσία, ζητιανεύει ενέργεια με οποιοδήποτε τρόπο… Με έναν τρόπο ευγενικό και καθωσπρέπει, ζητάει χρήματα, τροφή και στέγη, ενώ αν είναι οικονομικά ευκατάστατος, τότε περνάει άνετα και φιλόδοξα, στο επίπεδο της αναζήτησης της αγάπης και της πνευματικότητας, στην ουσία όμως, αδυνατεί να κατανοήσει το οτιδήποτε κάνει… 

 Στην φάση αυτή πράγματι, έχει την δυνατότητα να συγκεντρώσει δυνάμεις και να μπορέσει να αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση… Αν όμως συμβεί κάτι, το οποίο για οποιοδήποτε λόγο, εμποδίσει ή μειώσει τον απαραίτητο χρόνο – για αυτή την Εσωτερική Διαδικασία Ανάτασης του Εαυτού  θεωρώντας ας πούμε, ότι είναι ήδη «Πνευματικά Ικανός» με οποιοδήποτε τρόπο και μορφή... Ή δοκιμάσει άλλα μέσα όπως ναρκωτικά, τότε το άτομο θα κλείσει εσωτερικά, σε κάθε συναισθηματικό άγγιγμα από τον οποιοδήποτε και το τέλος ίσως είναι πολύ κοντά… Η κατάθλιψη, θα δώσει την θέση της στο αίσθημα αδικίας, η αδικία στην αδιαλλαξία, τον θυμό και την εσωτερική βία, όπου η συνολική κατάρρευση θα οδηγήσει τελικά, στην απόσχιση της ψυχής από το σώμα, και άρα στην σχιζοφρένεια… 

Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε, τον κόσμο ενός σχιζοφρενούς ολοκληρωτικά και ενιαία… Η γνώση μας για το πεδίο της εμπειρίας αυτής, είναι ακόμη περιορισμένο σημαντικά… Σε αρκετά κείμενα που προέρχονται περισσότερο, από σύγχρονους πειραματισμούς με ψυχοφάρμακα ή παραισθησιογόνα, αναφέρεται πλήρης αντιστροφή των αισθήσεων, έτσι ώστε να ακούς χρώματα ή να βλέπεις ήχους… Είναι σίγουρο όμως ότι το σώμα, που απομένει μέσα στις διαστάσεις 
– σαν εικόνες  διαθέτει πλέον, ένα εντελώς κατακερματισμένο Εγώ και μια πανσπερμία πεποιθήσεων, κάτι που σαφώς αποτελεί προβληματισμό, σε γενικότερο επίπεδο αντίληψης… 

Μια κατάσταση η οποία αρκετές φορές, αποτελεί τον λόγο της συνολικής αποχώρησης μια ψυχής από ένα σώμα ή της απόφασής της, να επαναλάβει τον κύκλο για μια ακόμη φορά…

Το Αρχείο της Ισορροπίας μας, ανάμεσα στην Ψυχή και το Εγώ, είναι αυτό που δημιουργεί κάθε στιγμή την ικανότητα και δυνατότητα, να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο συνολικά, σαν ύλη και σαν πνεύμα... Σαν στερεό και αμετακίνητο συστατικό ή σαν ενέργεια… Είναι το αρχείο εκείνο της ψυχής, που μας δίνει συνεχώς την πληροφορία και την συνολική αντίληψη, για την ύπαρξή μας ανάμεσα στην λογική και το συναίσθημα, την σκέψη και την αίσθηση, την σοφία και την δόξα, έλκοντας και απομακρύνοντας εμπειρίες και πρακτικές, που μπορούν να μας οδηγήσουν σε κάποιο άκρο ολοκληρωτικά ή να μας δωρίσουν, την ενιαία αντίληψη της σύνθεσης του μέσου… 

Είναι το Αρχείο Βάση  Εφαλτήριο, μέσω του οποίου, μπορούμε να απορρυθμιστούμε εντελώς ή να κατορθώσουμε να αναστηθούμε... αντιλαμβανόμενοι ξανά την λειτουργία, της κάθε πεποίθησης ξεχωριστά και στο σύνολό τους, μέσα από την διαδικασία κατανόησης και ολικής αποδοχής τους… 

Είναι Το Αρχείο Της Ελπίδας Της Ανθρωπότητας…

aplesshmeiwseis.blogspot.gr

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2020

4. H ΔΥΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ/ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ...


4. H ΔΥΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ/ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ.

Η ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ...

Και φτάσαμε στην Τέταρτη Αρχή της Ψυχής…( Η ψυχή όπως έχουμε ήδη πει, έχει πέντε βασικά αρχεία λειτουργικών πληροφοριών, τα οποία είναι και η βάση της αλληλεπίδρασης μας, με τον αισθητό κόσμο που ζούμε. Τα λειτουργικά αρχεία αυτά αποτελούνται πρώτα από την Ακεραιότητα, κατόπιν την Πίστη με την Μοναδικότητα και τέλος η βάση, από την Δυαδικότητα και την Ισορροπία).


Το Αρχείο/Πληροφορία της Δυαδικότητας του οποίου ο ρόλος είναι, να αλληλεπιδρά με τα πάντα γύρω, μαζί με την Μοναδικότητα αποτελεί τον «Κορμό» του Ενεργειακού Πεδίου μας και για το λόγο αυτό, εμφανίζεται σχεδόν σε όλους… 


Ειδικά δε μεγεθυμένο, στους ανθρώπους που γεννήθηκαν τον τελευταίο αιώνα… Το αρχείο αυτό, ρυθμίζει την σχέση του Εαυτού μας με τα Πάντα γύρω μας, Υλικά ή Μη, Έμψυχα ή Άψυχα…

Είναι το αρχείο το οποίο, μόλις ξεκινήσει να αλληλεπιδρά με την συνειδητότητα, μετατρέπεται στην αλλοιωμένη πληροφορία του «διαχωρισμού» και αυτή με την σειρά της, αρχίζει και γίνεται αισθητή, μέσω του εσωτερικού πόνου της «εγκατάλειψης».


Ενός πολύ δυνατού και δριμύ εσωτερικού πόνου, ο οποίος αυτόματα μέσω της δράσης του Εγώ, δημιουργεί την Πεποίθηση της «Εξάρτησης», η οποία μας συνοδεύει σε όλη μας την ζωή … Το αρχείο αυτό, έχει άμεση σχέση με την φύση του Πλανήτη, που επιλέξαμε να ζήσουμε… Και ο Πλανήτης αυτός έχουμε ξαναπεί, ότι είναι ο Πλανήτης της Πύκνωσης, η οποία σχηματίζεται από την Ενεργειακή Έλξη και Απώθηση…

Φαντασθείτε έναν χώρο, σαν ένα ενεργειακό σφουγγάρι… Όσο το σφουγγάρι πιέζεται και η μάζα του πυκνώνει προς το Κέντρο του, τόσο απωθείται το νερό που έχει μέσα του… Αυτή περίπου, είναι η ιδιότητα του Πλανήτη μας ενεργειακά... Και αυτή η Ιδιότητα εκφράζεται από το Αρχείο της Δυαδικότητας, το οποίο στον Εικονικό και Αισθητό Κόσμο μας, γίνεται Αντιληπτό στην αλλοιωμένη του μορφή της «Εγκατάλειψης» και της «Εξάρτησης». 


Από την πρώτη στιγμή που γεννιέται το βρέφος, η πρώτη πληροφορία που λαμβάνει, είναι η εγκατάλειψη από την μητέρα του… Το ενιαίο μέχρι τότε, περιβάλλον του στην μήτρα της, τώρα ξαφνικά γίνεται δύο… Αυτό και η μητέρα του… 

Η Δυαδικότητα ξεκινά να λειτουργεί στον δυαδικό κόσμο μας, κι εμείς αρχίζουμε να βιώνουμε μια εγκατάλειψη, που συνεχώς μεγαλώνει… Μια εγκατάλειψη που γεννά αυτόματα, το Ισχυρότατο Πεδίο της Εξάρτησης… 

Ο πόνος της εγκατάλειψης, αρχίζει να ζητά απεγνωσμένα το φάρμακό του… την ηδονή της… Και το όνομα αυτής «Εξάρτηση»… Αν και η πεποίθηση αυτή ενεργοποιείται και εδραιώνεται, μέσω της αλληλεπίδρασής μας με το γονέα του αντίθετου φύλου (Δυαδικότητα), μπορεί να δονηθεί ακόμη και από τον οποιοδήποτε και από το οτιδήποτε. Για αυτό και η Εξάρτηση είναι περισσότερο μια Ενεργειακή Πεποίθηση, παρά μόνο Βιωματική. 

Τα άτομα δηλαδή που έχουν έντονη την εξάρτηση, μπορούν να εξαρτηθούν από οτιδήποτε… Μα εντελώς από οτιδήποτε… Ακόμη και από μια ιδέα, μη πραγματοποιήσιμη ή μη υπαρκτή… 


Για αυτό και τα δύο τελευταία αρχεία αυτά, δηλαδή της Δυαδικότητας και της Ισορροπίας (που προκαλούν αντίστοιχα «Εξάρτηση» και «Αδικία»), έχουν μεγάλη σχέση με την ψυχική μας υγεία… 

Διότι αν καταρρεύσουν αυτά, τότε το άτομο κινδυνεύει να χάσει τα λογικά του και να οδηγηθεί στην σχιζοφρένεια, η οποία όπως λέει και η λέξη, είναι ο ολοκληρωτικός διαχωρισμός της επικοινωνίας της ψυχής ή του Εαυτού μας με το Εγώ και το υλικό σώμα που βρίσκεται… 

Μια διακοπή της επικοινωνίας, που μερικές φορές είναι δύσκολο να αποκατασταθεί ολοκληρωτικά, στην φυσιολογική αρχική της μορφή... 

Από την πρώτη στιγμή της ζωής μας λοιπόν… Από το πρώτο λεπτό που η μητέρα, θα αποκολληθεί από πάνω μας… Από το πρώτο εκείνο λεπτό, που θα τη νιώσουμε να απομακρύνεται από κοντά μας, οι αισθήσεις μας κτυπούν συναγερμό… Έναν συναγερμό, που καταγράφεται μέσα μας σαν θάνατος… ένας θάνατος, τον οποίο είναι αδύνατον να κατανοήσουμε εκείνη την στιγμή - μιας και περνάει - μόλις αγγίξουμε, μυρίσουμε, δούμε, ακούσουμε ή γευτούμε πάλι το σώμα της… Και τότε ο ξαφνικός εκείνος εικονικός θάνατος, μετατρέπεται πάλι έτσι ξαφνικά σε ζωή… Και πάλι θάνατος και πάλι ζωή, σε ένα ατέλειωτο πέρα δώθε, όπου κάθε μικρός θάνατος, βιώνεται με εγκατάλειψη και κάθε μικρή ζωή κοντά στη μητέρα μας, με εξάρτηση… Μια εξάρτηση που μετατρέπεται βίαια, σε εγκατάλειψη από μας τους ίδιους, μόλις αντιληφθούμε πως ξαφνικά, αυτός που μας αγγίζει είναι κάποιος άλλος και όχι η μητέρα μας… Ακόμη και η ζεστή αγκαλιά του πατέρα μας ή κάποιου συγγενή μας – τις πρώτες μέρες της ζωής μας –  μας προκαλεί πανικό θανάτου… «Που πήγε η μητέρα μου; Γιατί με εγκατέλειψε; Τι θα γίνω τώρα εγώ; Που βρίσκομαι; Ποιος είναι αυτός δίπλα μου; Ζω αλήθεια ή έχω πεθάνει; Γιατί υπάρχει αυτός ο πόνος μέσα μου;» Κι ο δύστυχος πατέρας αντιδρά, όπως μπορεί και μιμείται την μητέρα… Πιάνει το μπιμπερό με το γάλα και του το χώνει στο μικρό του στόμα, εγκαινιάζοντας την εξάρτηση από την ηδονή… Καλώς όρισες μικρούλι, στον υπέροχο κόσμο της δυαδικότητας… Εύχομαι στην πορεία της ζωής σου, να καταφέρεις να αντιληφθείς τι συμβαίνει και να κατορθώσεις να προσδιορίσεις, την ανάγκη σου για την ηδονή αυτή … 

Μια ηδονή που μπορεί να πάρει, οποιαδήποτε μορφή της δυαδικότητας…

Και το παιδί αρχίζει και μεγαλώνει και παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω του… Πρώτα εκείνους που το φροντίζουν, που το μεγαλώνουν… Τους γονείς του… Τους δυο γονείς που από το πρωί μέχρι το βράδυ, αρχίζουν σιγά-σιγά να φεύγουν από κοντά του, για να εργαστούν στην αρχή ή να χωρίσουν αργότερα, για οποιοδήποτε δικό τους λόγο… Πρώτα οι γονείς και ύστερα και το ίδιο, μόλις αρχίσει να πηγαίνει παιδικούς σταθμούς ή αργότερα σχολείο… Ένα σχολείο που το αναγκάζει να βιώσει, την επόμενη εγκατάλειψη… ολόκληρου του σπιτιού του… Το παιδί κάθε πρωί, μη μπορώντας να κατανοήσει το λόγο που συμβαίνει, εγκαταλείπει τη θαλπωρή του κρεβατιού του, εγκαταλείπει τους γονείς του και τέλος εγκαταλείπει, το ίδιο του το σπίτι…

Και εκείνη την στιγμή, μια δεύτερη γέννηση συμβαίνει μέσα του… Μια γέννηση, που τον εισάγει περισσότερο στην ιδιότητα της αλληλεπίδρασης της ψυχής του, με τα πάντα γύρω… Από ένας, πάλι γίνεται δύο… Δύο με τον κάθε ένα, που υπάρχει γύρω του… Όμως από όλους που υπάρχουν τριγύρω, εκείνο το μικρό παιδάκι επιλέγει πάλι έναν… τον φίλο ή την φίλη του… τον κολλητό ή την κολλητή του, για να γίνει πάλι δύο… Έχει την δυνατότητα να αλληλεπιδράσει με τα πάντα, αλλά εκείνο επιλέγει ένα… Κι όταν μαλώσει με το ένα, γρήγορα επιλέγει άλλο «ένα»… και αυτό συνεχίζεται μέχρι που φτάνει στην εφηβεία, για να νιώσει πάλι, μια άλλου είδους εγκατάλειψη… 

Εγκαταλείπει την αθωότητα μέσα σε μια στιγμή…

Κι εκεί που μπορούσε να μιλά με ένα μικρό λουλούδι ώρες, και να κουνάει τα χεράκια του στο τίποτε, μιλώντας μόνο του στους κόσμους που μόνο του δημιουργούσε, βιώνει μια τρίτη γέννηση… Μια γέννηση, που το αναγκάζει να εγκαταλείψει την υπέροχη παιδική ζωή και να γίνει έφηβος… Αρχίζει με ένα τρόπο βουβό, να αντιλαμβάνεται γεγονότα που συνέβησαν στην ζωή του, όταν ήταν πιο μικρός… Αρχίζει να νιώθει πια, τα άτομα που λείπουν από κοντά του, με ένα τρόπο που αδυνατεί να δικαιολογήσει… Οι γονείς του χώρισαν ή κάποιος από τους δύο, αποφάσισε για κάποιο άσχετο λόγο να φύγει από δίπλα του, όμως ο έφηβος αρχίζει να νιώθει ενοχές… «Φταίω εγώ; Γιατί έφυγε ο πατέρας μου; Γιατί μας εγκατέλειψε η μητέρα μου; Γιατί είμαι μόνος μου στην ζωή;»… 

Ερωτήσεις φτάνουν στη σκέψη του, η μία μετά την άλλη κι ο έφηβος αδυνατεί να απαντήσει. Ρίχνει το φταίξιμο μια στους άλλους και μια στον εαυτό του και αρχίζει να νιώθει αβάσταχτο τον πόνο μέσα του… Έναν πόνο, που όσο εκείνος δυναμώνει, τόσο δυναμώνει μέσα του και μια μικρή φωνούλα, που του φωνάζει μυστικά: «εγκατέλειψέ τους, φύγε από κοντά τους, τιμώρησε τους, κάνε τους να πονέσουν όπως πονάς κι εσύ…»… Κι ο έφηβος, τυφλός από τον πόνο, ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω… Είναι ανίκανος ακόμη, να πάει μακριά αλλά δοκιμάζει… Πάει μέχρι το άλλο τετράγωνο και περιμένει να τον αναζητήσουν, να δουν ότι εγκατέλειψε το σπίτι του και να τον ψάξουν… Εκείνοι όμως, έχουν τις δουλειές τους και τον αγνοούν… 

Όχι εσκεμμένα, απλά κάνουν κάτι άλλο… Εκείνος όμως το μεταφράζει, σαν δική τους εγκατάλειψη… Την μικρή εκείνη προσωρινή αδιαφορία τους, την προσθέτει στη συνολική ζωή του μαζί τους και έτσι μεγαλώνει την δική τους εγκατάλειψη… Τον αφήνουν να φύγει και σε αυτόν μεταφράζεται, ότι τον εγκαταλείπουν πάλι… Η Εξάρτηση όμως είναι Παρούσα… Είναι γύρω του και τον πιέζει, από κάπου να πιαστεί… Από έναν φίλο, από μια παρέα, από έναν άγνωστο, από ένα τσιγάρο, από το διαδίκτυο, από ένα χάπι που του δώσανε κρυφά οι «φίλοι»… Και τον άλλο μήνα, πηγαίνει στο άλλο τετράγωνο, στην άλλη πλατεία, στην άλλη γειτονιά, στην άλλη πόλη, εγκαταλείπει το σχολείο, το σπίτι, τους γονείς, τους φίλους και σκέφτεται να εγκαταλείψει την ζωή… Όμως η ζωή είναι γλυκιά και όμορφη… Και στα μάτια του έρωτα ακόμη πιο όμορφη… Ο έφηβος μπορεί να είναι έφηβος ή μεγαλύτερος, αλλά πάντα μπορεί και ερωτεύεται… Διότι ο έρωτας είναι, η μαγική αλληλεπίδραση της Διαιώνισης του Είδους, της Διαιώνισης του Αισθητού Κόσμου, μέσα από τους Παρατηρητές… 

Ο έρωτας είναι διττός… φέρνει πόνο… μαζί με ηδονή… Διότι η βασίλισσα των ηδονών της εξάρτησης… ήταν και είναι η πράξη της δημιουργίας της διττότητας… η πράξη του έρωτα… Κάνει έρωτα και συγχρόνως ρωτάει: «μ’ αγαπάς;, θα μείνω κοντά σου για όλη μου τη ζωή… δεν θα χωρίσουμε ποτέ… με θέλεις;»… Και πριν προλάβει να ακούσει τον άλλον, έχει εξαφανιστεί… Διότι και στην ιδέα ακόμη να τον εγκαταλείψουν, διαλύεται, γίνεται κομμάτια… Το Εγώ όμως είναι μέσα του… Το σώμα του ολόκληρο και η λογική του, Κυριαρχείται από ένα Εγώ, που βρίσκεται εκεί για να τον προστατέψει… Και πριν προλάβει να εξαρτηθεί για τα καλά, εγκαταλείπει… για να προλάβει και να μην πονέσει…

Εξαφανίζεται εντελώς… Μέσα στην ίδια νύχτα, ρωτούσε, υποσχόταν, δώριζε στο σώμα του ηδονή και το πρωί καπνός… Άφαντος κι αυτός κι αυτή… Κι αυτή η καταγραφή της αμοιβαίας εξαφάνισης, αρχίζει να συσσωρεύεται μέσα του, τόσο ώστε στο τέλος, όλο το παιχνίδι αυτό των ξαφνικών εμφανίσεων και μόνιμων εγκαταλείψεων... γίνονταν, για έναν μόνο λόγο… 

Η μόνιμη και συνεχής εγκατάλειψη, έχει πλέον δώσει την θέση της στην μόνιμη εξάρτηση, στην ηδονή της σχέσης, της μιας νύχτας… Μεγαλώνει πια στον αυτόματο… Η συνείδηση χιλιάδων ή εκατομμυρίων ανθρώπων, έχει καταγραφεί στην συνειδητότητα και αναπαράγει την ζωή τους, μέσα από την ηδονική εγκατάλειψη του έρωτα… Κι όπου και να κοιτάξει γύρω, όποιον και να συναντήσει, όποιον και να ρωτήσει, λαμβάνει μόνιμα αυτή την «επιστροφή» της δικής του αίσθησης… Όλοι για όλους, εγκατέλειπαν την οικογένειά τους, αλλά παρέμεναν εξαρτημένοι μαζί της, εγκατέλειπαν τους φίλους τους, αλλά δημιουργούσαν εξαρτήσεις μέσα από στέκια και παρέες, εγκατέλειπαν την εταιρία που εργάζονταν, αλλά παρέμεναν εξαρτημένοι από την εργασία, σαν ωράριο απασχόλησης και κουλτούρας, εγκατέλειπαν την σχέση τους αλλά έμεναν εξαρτημένοι, με την σχέση της μιας νύχτας… Εγκατέλειπαν μέρα με την ημέρα τον Εαυτό τους, αλλά έμεναν εξαρτημένοι με τις ηδονές που δημιουργούσε η απουσία του... 

...Μέχρι που κάποιοι από αυτούς, κατάφερναν να αντιληφθούν, ότι κάτι περίεργο είχε συμβεί στη ζωή τους, αφού είχαν καταφέρει να ζουν μόνοι και εγκαταλελειμμένοι από τους πάντες και εξαρτημένοι με όλα από παντού… Γιατί οι πεποιθήσεις μας, είναι στο σώμα και στο Είναι μας εκεί, όλες μαζί… 

Μαζί με την εξάρτηση, είναι εκεί δίπλα και όλες οι άλλες, παρούσες και ενεργές… Κι όσο αυξάνεται ο πόνος από την μία, που εξετάζουμε κάθε φορά, το ίδιο αυξάνει παράλληλα και από τις άλλες… Κι έτσι το άτομο, όπως περνά την ζωή του στον αυτόματο, αποφασίζει κάποια στιγμή, να κάνει οικογένεια και παιδιά… 

Από τον φόβο να μην είναι μόνοι; Ίσως κι αυτό… 

Όμως οι πεποιθήσεις, που έχουν ενεργοποιηθεί από την ψυχή μέσα μας, είναι πεποιθήσεις που αναπαράγονται συνεχώς, από γενιά σε γενιά… Είναι η μόνιμη αλλοίωση που προκαλείται, από την ενεργή συνειδητότητα… Και είναι αδύνατον, να αλλάξει κάπως αυτή η κατάσταση, όσο εμείς αδυνατούμε να τις δούμε και να τις προσδιορίσουμε… 

Έτσι οι γονείς, αρχίζουν από την πρώτη μέρα της ζωής των παιδιών τους, να συμπεριφέρονται με έναν τόσο παράξενο τρόπο, ο οποίος εντός των επόμενων δύο ετών, θα έχει πάλι αναπαράγει τις ίδιες δικές τους πεποιθήσεις, στα παιδιά τους το ίδιο δυνατά, όπως δημιουργήθηκαν και σε εκείνους, από τους δικούς τους γονείς…

Υπάρχουν άπειρες δικαιολογίες, για όλα αυτά που συμβαίνουν στους ανθρώπους, οι οποίοι δημιουργούν οικογένεια, ώστε να λείπουν κοντά από τα παιδιά τους, τα πρώτα χρόνια της ηλικίας τους… 

Και οι περισσότερες από αυτές, είναι εντελώς αδύνατον να αντικρουστούν… 

Οι λόγοι επιβίωσης ας πούμε, εργασίας και οικονομικής ευμάρειας, είναι πολύ σημαντικοί λόγοι για όλους μας. Όμως κάθε ένας, που θα φέρει κάποιους από τους λόγους αυτούς, ας αναλογιστεί σιωπηρά μέσα του, τις βαθύτερες αιτίες που επιλέγουμε να λείπουμε συνεχώς, από κοντά από τους «δικούς» μας, εξαρτημένοι από κάτι άλλο… Ακόμη και η δόξα, αρκετές φορές είναι πηγή ηδονής, για κάποιο εσωτερικό πόνο που έχει μείνει μέσα μας, από τότε που ήμασταν παιδιά... 

Πολλοί, σκέφτονται και ρωτούν, ποιος είναι ο μαγικός τρόπος να απαλλαγούμε από τις πεποιθήσεις μας, έτσι ώστε να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τις νέες εκείνες συνθήκες, για την επόμενη γενιά ανθρώπων… Των παιδιών μας… 

Όμως η αλήθεια είναι ότι οι πεποιθήσεις μας, είναι αδύνατον να μας εγκαταλείψουν κάποτε εντελώς… Και είναι αδύνατον, διότι είναι προϊόν του εικονικού κόσμου που ζούμε… Παράγονται δηλαδή, από τον ίδιο τον αισθητό κόσμο, την ίδια την συνειδητότητα που τον δημιουργεί… Και τότε; Τι νόημα έχει να τα συζητάμε όλα αυτά, αφού εκείνες θα είναι πάντοτε παρούσες;;

Ο λόγος είναι ένας και μόνο…

Να Τις Αδρανοποιήσουμε…
 

Να υπάρχουν αλλά να είναι, χωρίς νόημα για μας… 

Πως θα γίνει αυτό; Με το να τις δούμε κατάματα και να αντιληφθούμε ακριβώς, τι συμβαίνει με αυτές, ώστε να τις μειώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο... μέχρι του σημείου, να μας γίνει η παρουσία τους εντελώς αδιάφορη… 

Είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο; Φυσικά…

Οι πεποιθήσεις και η λειτουργίες τους, έχουν μονάχα ένα τρόπο να γίνουν αντιληπτές και να ελεγχθούν… Την Απόλυτη Κοινή Αποδοχή Τους… Την Άνευ Όρων Αποδοχή της Παρουσίας Τους -
 τόσο σε εμάς - όσο και σε όλους τους άλλους γύρω μας…

Και αυτή είναι μια ευκαιρία που δωρίζεται σε μας, από την Αρχή της Δυαδικότητας της Ψυχής… Της Αρχής της Ισοδύναμης Αλληλεπίδρασης, Όλων με Όλους και Όλα…


Η στιγμή αυτής της αποδοχής, θα μας ελευθερώσει τόσο ώστε, να αρχίσουμε να δεχόμαστε τους άλλους γύρω μας - το ίδιο ισοδύναμα - που δεχόμαστε και τον Εαυτό μας…

Άρα το πρώτο που πρέπει να κάνουμε, είναι η αποδοχή της δικής μας κατάστασης… 
Την αποδοχή των δικών μας πεποιθήσεων…

Με αυτό σαν αρχικό βήμα και την αντίληψη της αμοιβαίας αλληλεπίδρασης όλων γύρω μας με εμάς τους ίδιους, ανοίγουμε έναν δρόμο κατανόησης των πραγμάτων… Μιας κατανόησης που μας κάνει συνειδητούς…

Δηλαδή Συνειδητούς Σε Τι;;;

Γνωρίζοντας τις πεποιθήσεις μας και αποδεχόμενοι ότι αυτές είναι παρούσες, τόσο σε μας τους ίδιους, όσο και σε όλους τους «άλλους» γύρω μας, τότε τις αναγνωρίζουμε, όταν αυτές αναδύονται ανάμεσα στις σχέσεις μας… 


Η γνώση ότι η αντίληψη, πως κάποιος μπορεί να απαλλαγεί εντελώς από αυτές, είναι απλά μια υποκρισία, μας αναγκάζει να τις παρατηρούμε... Να τις παρατηρούμε συνειδητά, την ώρα που αναδύονται… που παρουσιάζονται μπροστά μας… 

Κι αυτό, τι θετικό θα μας αποφέρει;;; Πως μπορεί να μας βοηθήσει η συνειδητή παρατήρησή τους, την ώρα που δημιουργούνται από μας;;;

Μέχρι τώρα οι άνθρωποι, αγνοώντας την λειτουργία των πεποιθήσεων τους - στην δημιουργία του εσωτερικού τους πόνου - δημιουργούσαν και δημιουργούν πρόβλημα κατά την αλληλεπίδραση μεταξύ τους… Την στιγμή δηλαδή, που δημιουργούν μια σχέση - οποιαδήποτε σχέση - οι πεποιθήσεις τους διαστρεβλώνουν την στάση, τόσο την δική τους, όσο και του ατόμου με το οποίο αλληλεπιδρούν, με αποτέλεσμα η σχέση να κολλάει και να διακόπτεται, αρκετές φορές, με πρόσθετη δημιουργία κι άλλου πόνου…


Όταν όμως η πεποίθηση που μεσολαβεί, είναι παρατηρήσιμη συνειδητά και από τους δύο, τότε οι διαπλεκόμενοι σταματούν να δίνουν, δικές τους εξηγήσεις συμπεριφοράς και αλληλεπιδρούν στην ουσία τους, χωρίς πρόβλημα…

Ακόμη και με την πεποίθηση παρούσα; Ναι… Ακόμη και με την πεποίθηση παρούσα, οι άνθρωποι μπορεί να διαφωνήσουν, ακόμη και δυναμικά, αλλά λένε τα πράγματα με το όνομά τους… διότι αντιλαμβάνονται, τον εσωτερικό πόνο του άλλου, ισοδύναμα με τον δικό τους, χωρίς να υποκρίνονται ή να υπεκφεύγουν από άγνοια… 

Όταν είσαι συνειδητός «βλέπεις» στον εαυτό σου, ότι ο εσωτερικός σου πόνος, σε οδηγεί σε αντίδραση πεποίθησης… δηλαδή να εγκαταλείψεις, να απορρίψεις, να προδώσεις, να ταπεινώσεις τον άλλον… Το βλέπεις μέσα σου να αναδύεται και το ίδιο, το βλέπεις και στον άλλον… Αν μόνο ο ένας είναι συνειδητός, θα του το δείξει μεν... αλλά ο καυγάς είναι αδύνατον να αποφευχθεί, διότι ο άλλος, θα έχει άγνοια του «έργου» και θα λέει τα δικά του περί αγάπης, αφοσίωσης και τα λοιπά, και θα τον κατηγορεί... 

Αν όμως είναι και οι δύο συνειδητοί και «βλέπουν» τι συμβαίνει, τότε η κατάσταση σταματά, χωρίς κουβέντες πολλές… 

Απλά λένε αυτό που αισθάνονται… «χάνω την εμπιστοσύνη και την πίστη μου» ή «αδυνατώ να επικοινωνήσω μαζί σου, διότι είμαι κολλημένος με αυτή την σκέψη»…

Βλέπεις, δέχεσαι και λες, αυτό που πραγματικά συμβαίνει, χωρίς μάσκες και υποκρισίες… 

Σε μια σχέση σήμερα, οι άνθρωποι χωρίζουν, διότι για παράδειγμα, ο άντρας νιώθει προδομένος και η γυναίκα εγκατάλειψη… σε κάθε σχέση τους το ίδιο νιώθουν... όμως, κι όχι μόνο σε αυτή… 

Όταν τους ρωτήσεις τι συμβαίνει, θα σου μιλήσουν για διάφορα… Ο άντρας θα διαμαρτύρεται, ότι η γυναίκα κάθε μέρα αργεί και η γυναίκα, ότι την αποφεύγει… Οι πραγματικοί όμως λόγοι είναι, ότι ο πρώτος (που νιώθει προδομένος, επειδή αργεί η σύντροφος) του είναι αδύνατον να την ελέγχει, όλο και περισσότερο, κι η σύντροφος (που νιώθει ότι ο άντρας αδιαφορεί) συμβαίνει επειδή, εξαρτάται ασφυκτικά από αυτόν και φοβάται ότι θα την εγκαταλείψει…

Όμως, η αποδοχή της δυαδικότητας, θέτει τέλος και σε ένα άλλο θέμα, που μας απασχολεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια… Το θέμα των «άλλων»… Διότι σήμερα, η φράση που επικρατεί για το θέμα (ειδικά στις πνευματικές σχολές) είναι: «Κι εσύ τι ζόρι τραβάς, για τους άλλους; Οι άλλοι δεν υπάρχουν, οι άλλοι είσαι εσύ…» 

Αυτή η νοοτροπία όμως, είναι ντε φάκτο αιτία υποκριτικής ή από άγνοια αποκοπής μας, από το σύνολο… διότι είναι αδύνατον, να «φτάσουμε» κάπου μόνοι μας… 

Στον Κόσμο Αυτό Είμαστε Μοναδικοί... Αλλά Όχι Μόνοι Μας… 

Πως είναι δυνατόν, να συνεχίζεται μια τέτοια παράφραση τόσους αιώνες, χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε το λάθος ή την παγίδα;

Η αρχή δυαδικότητας και της ενεργής αλληλεπίδρασης που εγείρει η λειτουργία της, σηματοδοτεί μια εποχή, όπου το σύνολο αρχίζει να γίνεται αντιληπτό, μέσα από την έννοια των «άλλων»… Διότι είναι αδύνατον, ποτέ να μπορέσει ο άνθρωπος, να αντιληφθεί την έννοια, την φύση και την λειτουργία του Όλου, όταν θεωρεί ότι όλα είναι ο ίδιος… ότι όλα είναι αυτός… Διότι τότε, το Είμαι, μετατρέπεται σε Έχω… 

Αν εξαφανίσεις την δυαδικότητα του κόσμου και την αλληλεπίδραση του «άλλου» με Εσένα, τότε η Ολότητα του Είμαι, μετατρέπεται σε Ολότητα του Έχω… 

Το «Είμαι όλα» γίνεται «τα Έχω όλα δικά μου», κάτι το οποίο, είναι σύμβολο ολίγων μόνο… Εκείνων που μέρα με την ημέρα, βγαίνουν από το «έργο» της ζωής μας, για να μπούμε όλοι εμείς… 

Αλληλεπιδρώντας ελεύθερα μεταξύ μας… Εδώ και Τώρα…

Συνέχεια από: https://oneirotaxideftes.blogspot.com/2020/01/3.html)