Μελετώντας την διαλεκτική βάση της εκάστοτε Δικτατορίας, καθ’ όλον, το ρουν της Ανθρώπινης Ιστορίας παρατηρούμε, πως η Δικτατορία γεννιέται πάντοτε από τις «καλύτερες για το σύνολο προθέσεις» - από προσπάθειες «δίκαιης» αιτιολόγησης του περιορισμού του ελεύθερου λόγου» - και την ανάγκη «άμυνας από έναν εχθρό», εκ μέρους εκείνων που αναγάγουν τους εαυτούς τους, «ως κατέχοντες, μιαν ανώτερη θέση ή γνώση» έναντι των υπολοίπων...
Από την Αρχαιότητα ως τις μέρες μας, αυτή είναι η νοητική βάση νομιμοποίησης των δικτατορικών καθεστώτων...
Ο Κοινός τους Παρονομαστής!
Όμως το θεριό της δικτατορίας, το οποίο «για το καλό σου», σου ζητά με βάση την ανώτερη θέαση της «αυθεντίας του», που «εσύ ίσως δεν καταλαβαίνεις» να το υπακούσεις - δεν εμφανίζεται εν μία νυκτί...
Ο Πλάτων, και αργότερα ο ψυχολόγος C. Jung, διδάσκει πως η δικτατορία «έξω» μας, στον μακρόκοσμο των φαινομένων, είναι η τελευταία πράξη μιας δικτατορίας - η οποία προ πολλού έχει εκκολαφτεί «εντός» μας - εις τον μικρόκοσμο του Ατομικού Βίου και της Aνθρώπινης Ψυχής...
Κατά το πανίσχυρο κλειδί του Ερμή του Τρισμεγίστου, που δηλώνει πως: «Αυτό που είναι Επάνω είναι σαν κι αυτό που είναι Κάτω. Και αυτό που είναι Κάτω είναι σαν κι αυτό που είναι Επάνω».
Το θεριό της δικτατορίας δεν εμφανίζεται εν μία νυκτί...
Εκτρέφεται πρώτα επί σειρά ετών, εντός του μικρόκοσμου της μικρο-πραγματικότητάς μας..
Θρέφεται μέσα από τις σχέσεις μας με τους άλλους, και ακόμη βαθύτερα, την σχέση μας - με τον ίδιο μας τον Εαυτό...
Γαλουχείται στις τάξεις και τα σχολεία, στις εργασίες και τις παρέες.
Στις «πνευματικές συλλογικότητες» και τα πόδια των μεγάλων «Γκουρού»...
...Μα πάνω απ’ όλα, Εκκολάπτεται αργά και Σταθερά - Εντός του Εκμαγείου της Ψυχής μας - Εκεί στα Βάθη του Ψυχικού Ρευστού - Όπου Τελείται η Ύψιστη και Ουσιαστική Πολιτική...
Δικτατορία σπέρνεται...
Κάθε φορά που οι επιθυμίες, μας παρασύρουν σε δράσεις που εναντιώνονται, στην Παγκόσμια Αγάπη και τις Ανώτερες Αξίες της Ψυχής μας...
Κάθε φορά που ο φόβος και η ανασφάλεια, καταλαμβάνουν τα Ηνία της Ψυχής και παρασύρουν το Άρμα της, σε δράσεις και αποφάσεις που βασίζονται σε αίσθημα ελλείμματος - κόβοντας τα φτερά των Ονείρων μας και των Ανώτερων Οραμάτων μας...
Κάθε φορά που αφήνουμε την ανασφάλεια να μεταμορφωθεί, σε χειραγώγηση και συνειδητή ή υποσυνείδητη ανάγκη, να ελέγξουμε τους άλλους...
Κάθε φορά που αγνοούμε την εσωτερική μας φωνή και την Αυθύπαρκτη Ελευθερία του Αυτεξούσιου και ΑΥΤΟ-ΝΟΜΟΥ - παραδίδοντας τις αποφάσεις της ζωής μας σε άλλους, «που/γιατί/ ξέρουν καλύτερα»...
Δασκάλους, γιατρούς, κράτη, ιερείς...
Πάσης φύσεως «προσκυνημένους» - όπως τους αποκάλεσε ο Καζαντζάκης.
Κάθε φορά που γίναμε σκλάβοι του χρόνου, του χρήματος και της «ανάγκης»... Νομίζοντας, πως το να θυσιάσουμε την χαρά μας, την παιδικότητα - και το Βαθύτερο Κάλεσμα του Πνεύματός μας - θα πήγαινε ενάντια στο «πρέπει» της κοινωνίας και το «αντικειμενικό» αίτημα της επιβίωσης...
Κάθε φορά που αφήσαμε - το τι οι άλλοι θεωρούν εφικτό και δυνατόν - να αποτρέψει αυτό, που το Φως μας βαθιά ποθούσε...
Κάθε φορά που θεωρήσαμε την Αγάπη και το Καθήκον αντίθετα...
Κάθε φορά που κλείσαμε την πόρτα στον αληθινό Έρωτα, κι ας δίψαγε η Ψυχή μας για Ελευθερία...
Κάθε φορά που ιεραρχήσαμε το ατομικό συμφέρον - πάνω από την Ευδαιμονία του Όλου - και κάθε φορά που οι ίδιοι δεν σεβαστήκαμε, την ιερή Αυτονομία και Ιερότητα του πλησίον μας...
Κάθε φορά που φιμώθηκε, μια ενάντια άποψη ή φωνή...
Κάθε φορά που αυταρχικά κάποιος επέβαλλε, την δική του οπτική πάνω στους άλλους, χλευάζοντας την δική τους...
Κάθε φορά που κάποιος προσπάθησε να μονώσει τον εαυτό του, από τον κριτικό έλεγχο των συντρόφων του, περιορίζοντας την ελευθερία του λόγου και της διαφωνίας...
Εκεί Εκκολάφτηκε Η Δικτατορία . . .
Κάθε φορά που βλέπουμε την αδικία, μα δεν μιλάμε...
Κάθε φορά που γινόμαστε μάρτυρες, οποιασδήποτε μορφής βίας, μα δεν αντιδράμε...
Κάθε φορά που φοβόμαστε να αποκαλύψουμε την αλήθεια και τις παρεκκλίσεις των «δυνατών», γιατί, «τι θα μου συμβεί;»
Κάθε φορά που γυρίζουμε τα μάτια, στην ηθική παρανομία και την δικαιολογούμε... Επιτρέπουμε την Δικτατορία... Την Ποτίζουμε... Συνεργούμε.
Κάθε φορά που ένας δάσκαλος φωνάζει σε ένα μαθητή, κι ένας πατέρας υβρίζει μια μητέρα εμπρός στα παιδιά του, που ένας γονιός σηκώνει χέρι επάνω στο παιδί, και επιχειρεί να φιμώσει την αγνή φωνή του...
Τώρα πολλοί εκπλήσσονται, που οι νέοι μουδιασμένοι δεν αντιδρούν...
Που εύκολα κεφάλι στις εξουσίες σκύβουν...
Δίχως αντίσταση, δίχως διάλογο, δίχως ερώτηση, αγνοώντας, πως είναι το πάγωμα της αγάπης και το τραύμα της καρδιάς - που οι ίδιοι προκάλεσαν -
που ευνούχισε μια ολόκληρη γενιά από Ανδρεία...
Η Δικτατορία Επωάζεται Εις την Ανθρώπινη Ψυχή...
Την στιγμή που ένας πολιτικός ή – χειρότερα- πνευματικός ηγέτης, εκμεταλλεύεται την θέση του, θέτοντας τον εαυτό του στο απυρόβλητο.
Ζητώντας από το ποίμνιό του «τυφλή υπακοή»...
Υποκλέβοντας χρήματα, όντας εμπλεκόμενος σε σκιερά πεδία...
Ευνουχίζοντας το «ποίμνιο» απ’ το δικαίωμα να κρίνουν και να επιλέγουν την ζωή τους... «Για το καλό τους, για την «αφύπνισή τους»...
Τώρα πολλοί πνευματικοί άνθρωποι εκπλήσσονται, που η κοινωνία δικτατορεί, μα κανείς δεν αντιδράει - και δεν βλέπουν πως τόσα χρόνια οι ίδιοι, εξέθρεψαν τον δικτάτορα στην ζωή τους - σκύβοντας το κεφάλι με «υπακοή», παραδίδοντας την λογική «για την ελευθερία και την σωτηρία τους» - μη αντιδρώντας στον αυταρχισμό και την αλαζονεία «από αφοσίωση», μη εκθέτοντας στο Φως της Αληθείας στα γεγονότα - «από σεβασμό»... και πόσο ειρωνικά, είναι εκείνοι που πρώτοι υποτάχθηκαν στην ανελευθερία, πολύ προτού οι συμπολίτες τους καλεστούν το ίδιο να κάνουν...
Έτσι γεννιέται... μέσα από την «μικροφυσική» των πολιτευμάτων η Δικτατορία και ο Ολοκληρωτισμός... πολύ πριν φανερωθούν στο μακροκοσμικό θεσμικό γίγνεθσαι!
Από τις συναρτήσεις και τα διανύσματα των μικροεπιλογών και των ψυχικών ενεργειών μας... Το οποίο σημαίνει ωστόσο, πως ακριβώς από ΕΚΕΙ έχουμε την απόλυτη ΔΥΝΑΜΗ και ικανότητα να την καταλύσουμε, ξεριζώνοντας τα ψυχικά και κοινωνικά της ριζώματα!!
Από την ρίζα της εις την Ψυχή μας!
Εάν ο καθένας και καθεμία από εμάς, εστιάσει στην δική του ψυχοκοσμική πραγματικότητα - με βλέμμα γλαυκώπιδος, οξύνοιας πνεύμα κοφτερό -
να εντοπίσει, όποια σημεία πιθανώς επιτρέπει την μικρό-δικτατορία στην ζωή του να ριζώνει.
Σοφός σαν τον Ηρακλή, μην κυνηγώντας ένα – ένα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας να κόψει - αυτά θα ξαναφυτρώσουν αν η προσέγγιση είναι περιφερειακή, διδάσκει ο Μύθος...
Αλλά Εστιάζοντας Μοναχά στο Ένα Εκείνο κεφάλι... το ΚΕΝΤΡΙΚΟ.
Δηλαδή, το Κέντρο της δικής μας Εστίας - Συνείδησης, Ζωής!
Εκεί, στο Κέντρο μας, το Εσωτερικό Εκμαγείο Πολιτευμάτων... Ας Εστιάσουμε με απόφαση Ηρωική... Ας πάρουμε το Πυρ το Απολλώνιο, το ΕΛ... το Πυρ του Πνεύματος το Φλογερό!
Σαν τον Ηρακλή να πυρακτώσουμε – δηλαδή να φωτίσουμε, να εξαγνίσουμε και να μετουσιώσουμε το ρίζωμα της Δικτατορίας, στον μικρόκοσμο απ’ όπου αναδύεται - τα τρίσβαθα της ανθρώπινης ψυχής!
Τότε, θα θυμηθούμε πως η Ελευθερία δεν είναι ένα σύνολο δικαιωμάτων, αλλά ένας τρόπος ζωής...
...Της Ζωής, που έχει απόλυτα αφοσιωθεί εις την Έλευση της Αληθείας!
Τότε θα θυμηθούμε, πως κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, και μόνον όταν τα μέσα Ομοδονούνται με τον σκοπό, ο Σκοπός διαφυλάσσεται και Ιεροποιείται!
Σαν την Ελευθερία Αποκαλύψουμε μέσα στην Συνείδησή μας... Τότε όλες οι Δυνάμεις του Φωτός σπεύδουν να μας συντρέξουν...
Σαν πάρουμε την μεστή απόφαση του Ήρωα... Κανένα πια ρίζωμα αυταρχικό εντός της ψυχής μας, να μην εκκολάπτεται...
Και μετατρέψουμε πια την Ψυχή μας, σε Ελευθερίας και Αληθείας Ναό! Σε Ναό ΔΙΑ ΛΟΓΟΥ... Σε Ναό ΦΩΤΟΣ... Ναό Απόλλωνος!
Αληθινές Υγιείς Πολιτείες στην Ζωή εκδηλώνοντας!
Στα χέρια μας, όλη του κόσμου η Δύναμις Βρίσκεται...
Στα χέρια μας και στην Απόφασή μας...
Σαν θυμηθούμε πως Ήρωες Είμαστε...
...Και μέσα από την Απεραντοσύνη της Θεϊκής Συνείδησης, Εμείς Δημιουργούμε Το Πολίτευμα, εις το οποίο κατοικούμε!
Εγώ Επιλέγω ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ... Εσύ;;;
(Via: Athena Despina Potari)
