Δικτ@τορία σπέρνεται... (Τροφή για Σκέψη)

Δικτατορία είναι κάθε κατάσταση, όπου ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων καταλύουν τις ατομικές ελευθερίες - καταπατούν τις Αρχές της Ατομικότητας, της Ελεύθερης Βούλησης και της Κριτικής Σκέψης - και υποθάλπουν ένα πνεύμα παθητικής ή ενεργητικής υπακοής, στο όνομα της «Προστασίας του Συλλογικού Καλού», ή ενός «Επικείμενου Κινδύνου» ή της ανώτερης «αυθεντίας» ενός αρχηγού...

Μελετώντας την διαλεκτική βάση της εκάστοτε Δικτατορίας, καθ’ όλον, το ρουν της Ανθρώπινης Ιστορίας παρατηρούμε, πως η Δικτατορία γεννιέται πάντοτε από τις «καλύτερες για το σύνολο προθέσεις» - από προσπάθειες «δίκαιης» αιτιολόγησης του περιορισμού του ελεύθερου λόγου» - και την ανάγκη «άμυνας από έναν εχθρό», εκ μέρους εκείνων που αναγάγουν τους εαυτούς τους, «ως κατέχοντες, μιαν ανώτερη θέση ή γνώση» έναντι των υπολοίπων...

Από την Αρχαιότητα ως τις μέρες μας, αυτή είναι η νοητική βάση νομιμοποίησης των δικτατορικών καθεστώτων...

Ο Κοινός τους Παρονομαστής!

Όμως το θεριό της δικτατορίας, το οποίο «για το καλό σου», σου ζητά με βάση την ανώτερη θέαση της «αυθεντίας του», που «εσύ ίσως δεν καταλαβαίνεις» να το υπακούσεις - δεν εμφανίζεται εν μία νυκτί...

Ο Πλάτων, και αργότερα ο ψυχολόγος C. Jung, διδάσκει πως η δικτατορία «έξω» μας, στον μακρόκοσμο των φαινομένων, είναι η τελευταία πράξη μιας δικτατορίας - η οποία προ πολλού έχει εκκολαφτεί «εντός» μας - εις τον μικρόκοσμο του Ατομικού Βίου και της Aνθρώπινης Ψυχής...

Κατά το πανίσχυρο κλειδί του Ερμή του Τρισμεγίστου, που δηλώνει πως: «Αυτό που είναι Επάνω είναι σαν κι αυτό που είναι Κάτω. Και αυτό που είναι Κάτω είναι σαν κι αυτό που είναι Επάνω».

Το θεριό της δικτατορίας δεν εμφανίζεται εν μία νυκτί...

Εκτρέφεται πρώτα επί σειρά ετών, εντός του μικρόκοσμου της μικρο-πραγματικότητάς μας..

Θρέφεται μέσα από τις σχέσεις μας με τους άλλους, και ακόμη βαθύτερα, την σχέση μας - με τον ίδιο μας τον Εαυτό...

Γαλουχείται στις τάξεις και τα σχολεία, στις εργασίες και τις παρέες.

Στις «πνευματικές συλλογικότητες» και τα πόδια των μεγάλων «Γκουρού»...

...Μα πάνω απ’ όλα, Εκκολάπτεται αργά και Σταθερά - Εντός του Εκμαγείου της Ψυχής μας - Εκεί στα Βάθη του Ψυχικού Ρευστού - Όπου Τελείται η Ύψιστη και Ουσιαστική Πολιτική...

Δικτατορία σπέρνεται...

Κάθε φορά που οι επιθυμίες, μας παρασύρουν σε δράσεις που εναντιώνονται, στην Παγκόσμια Αγάπη και τις Ανώτερες Αξίες της Ψυχής μας...

Κάθε φορά που ο φόβος και η ανασφάλεια, καταλαμβάνουν τα Ηνία της Ψυχής και παρασύρουν το Άρμα της, σε δράσεις και αποφάσεις που βασίζονται σε αίσθημα ελλείμματος - κόβοντας τα φτερά των Ονείρων μας και των Ανώτερων Οραμάτων μας...

Κάθε φορά που αφήνουμε την ανασφάλεια να μεταμορφωθεί, σε χειραγώγηση και συνειδητή ή υποσυνείδητη ανάγκη, να ελέγξουμε τους άλλους...

Κάθε φορά που αγνοούμε την εσωτερική μας φωνή και την Αυθύπαρκτη Ελευθερία του Αυτεξούσιου και ΑΥΤΟ-ΝΟΜΟΥ - παραδίδοντας τις αποφάσεις της ζωής μας σε άλλους, «που/γιατί/ ξέρουν καλύτερα»...

Δασκάλους, γιατρούς, κράτη, ιερείς...

Πάσης φύσεως «προσκυνημένους» - όπως τους αποκάλεσε ο Καζαντζάκης.

Κάθε φορά που γίναμε σκλάβοι του χρόνου, του χρήματος και της «ανάγκης»... Νομίζοντας, πως το να θυσιάσουμε την χαρά μας, την παιδικότητα - και το Βαθύτερο Κάλεσμα του Πνεύματός μας - θα πήγαινε ενάντια στο «πρέπει» της κοινωνίας και το «αντικειμενικό» αίτημα της επιβίωσης...

Κάθε φορά που αφήσαμε - το τι οι άλλοι θεωρούν εφικτό και δυνατόν - να αποτρέψει αυτό, που το Φως μας βαθιά ποθούσε...

Κάθε φορά που θεωρήσαμε την Αγάπη και το Καθήκον αντίθετα...

Κάθε φορά που κλείσαμε την πόρτα στον αληθινό Έρωτα, κι ας δίψαγε η Ψυχή μας για Ελευθερία...

Κάθε φορά που ιεραρχήσαμε το ατομικό συμφέρον - πάνω από την Ευδαιμονία του Όλου - και κάθε φορά που οι ίδιοι δεν σεβαστήκαμε, την ιερή Αυτονομία και Ιερότητα του πλησίον μας...

Κάθε φορά που φιμώθηκε, μια ενάντια άποψη ή φωνή...

Κάθε φορά που αυταρχικά κάποιος επέβαλλε, την δική του οπτική πάνω στους άλλους, χλευάζοντας την δική τους...

Κάθε φορά που κάποιος προσπάθησε να μονώσει τον εαυτό του, από τον κριτικό έλεγχο των συντρόφων του, περιορίζοντας την ελευθερία του λόγου και της διαφωνίας...

Εκεί Εκκολάφτηκε Η Δικτατορία . . .

Κάθε φορά που βλέπουμε την αδικία, μα δεν μιλάμε...

Κάθε φορά που γινόμαστε μάρτυρες, οποιασδήποτε μορφής βίας, μα δεν αντιδράμε...

Κάθε φορά που φοβόμαστε να αποκαλύψουμε την αλήθεια και τις παρεκκλίσεις των «δυνατών», γιατί, «τι θα μου συμβεί;»

Κάθε φορά που γυρίζουμε τα μάτια, στην ηθική παρανομία και την δικαιολογούμε... Επιτρέπουμε την Δικτατορία... Την Ποτίζουμε... Συνεργούμε.

Δικτατορία σπέρνεται και σε σχεσιακό μικροκοινωνικό επίπεδο...

Κάθε φορά που ένας δάσκαλος φωνάζει σε ένα μαθητή, κι ένας πατέρας υβρίζει μια μητέρα εμπρός στα παιδιά του, που ένας γονιός σηκώνει χέρι επάνω στο παιδί, και επιχειρεί να φιμώσει την αγνή φωνή του...

Τώρα πολλοί εκπλήσσονται, που οι νέοι μουδιασμένοι δεν αντιδρούν...

Που εύκολα κεφάλι στις εξουσίες σκύβουν...

Δίχως αντίσταση, δίχως διάλογο, δίχως ερώτηση, αγνοώντας, πως είναι το πάγωμα της αγάπης και το τραύμα της καρδιάς - που οι ίδιοι προκάλεσαν -
που ευνούχισε μια ολόκληρη γενιά από Ανδρεία...

Η Δικτατορία Επωάζεται Εις την Ανθρώπινη Ψυχή...

Την στιγμή που ένας πολιτικός ή – χειρότερα- πνευματικός ηγέτης, εκμεταλλεύεται την θέση του, θέτοντας τον εαυτό του στο απυρόβλητο.

Ζητώντας από το ποίμνιό του «τυφλή υπακοή»...

Υποκλέβοντας χρήματα, όντας εμπλεκόμενος σε σκιερά πεδία...

Ευνουχίζοντας το «ποίμνιο» απ’ το δικαίωμα να κρίνουν και να επιλέγουν την ζωή τους... «Για το καλό τους, για την «αφύπνισή τους»...

Τώρα πολλοί πνευματικοί άνθρωποι εκπλήσσονται, που η κοινωνία δικτατορεί, μα κανείς δεν αντιδράει - και δεν βλέπουν πως τόσα χρόνια οι ίδιοι, εξέθρεψαν τον δικτάτορα στην ζωή τους - σκύβοντας το κεφάλι με «υπακοή», παραδίδοντας την λογική «για την ελευθερία και την σωτηρία τους» - μη αντιδρώντας στον αυταρχισμό και την αλαζονεία «από αφοσίωση», μη εκθέτοντας στο Φως της Αληθείας στα γεγονότα - «από σεβασμό»... και πόσο ειρωνικά, είναι εκείνοι που πρώτοι υποτάχθηκαν στην ανελευθερία, πολύ προτού οι συμπολίτες τους καλεστούν το ίδιο να κάνουν...

Έτσι γεννιέται... μέσα από την «μικροφυσική» των πολιτευμάτων η Δικτατορία και ο Ολοκληρωτισμός... πολύ πριν φανερωθούν στο μακροκοσμικό θεσμικό γίγνεθσαι!

Από τις συναρτήσεις και τα διανύσματα των μικροεπιλογών και των ψυχικών ενεργειών μας... Το οποίο σημαίνει ωστόσο, πως ακριβώς από ΕΚΕΙ έχουμε την απόλυτη ΔΥΝΑΜΗ και ικανότητα να την καταλύσουμε, ξεριζώνοντας τα ψυχικά και κοινωνικά της ριζώματα!!

Από την ρίζα της εις την Ψυχή μας!

Εάν ο καθένας και καθεμία από εμάς, εστιάσει στην δική του ψυχοκοσμική πραγματικότητα - με βλέμμα γλαυκώπιδος, οξύνοιας πνεύμα κοφτερό -
να εντοπίσει, όποια σημεία πιθανώς επιτρέπει την μικρό-δικτατορία στην ζωή του να ριζώνει.

Σοφός σαν τον Ηρακλή, μην κυνηγώντας ένα – ένα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας να κόψει - αυτά θα ξαναφυτρώσουν αν η προσέγγιση είναι περιφερειακή, διδάσκει ο Μύθος... 

Αλλά Εστιάζοντας Μοναχά στο Ένα Εκείνο κεφάλι... το ΚΕΝΤΡΙΚΟ.

Δηλαδή, το Κέντρο της δικής μας Εστίας - Συνείδησης, Ζωής!

Εκεί, στο Κέντρο μας, το Εσωτερικό Εκμαγείο Πολιτευμάτων... Ας Εστιάσουμε με απόφαση Ηρωική... Ας πάρουμε το Πυρ το Απολλώνιο, το ΕΛ... το Πυρ του Πνεύματος το Φλογερό!

Σαν τον Ηρακλή να πυρακτώσουμε – δηλαδή να φωτίσουμε, να εξαγνίσουμε και να μετουσιώσουμε το ρίζωμα της Δικτατορίας, στον μικρόκοσμο απ’ όπου αναδύεται - τα τρίσβαθα της ανθρώπινης ψυχής!

Τότε, θα θυμηθούμε πως η Ελευθερία δεν είναι ένα σύνολο δικαιωμάτων, αλλά ένας τρόπος ζωής...

...Της Ζωής, που έχει απόλυτα αφοσιωθεί εις την Έλευση της Αληθείας!

Τότε θα θυμηθούμε, πως κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, και μόνον όταν τα μέσα Ομοδονούνται με τον σκοπό, ο Σκοπός διαφυλάσσεται και Ιεροποιείται!

Σαν την Ελευθερία Αποκαλύψουμε μέσα στην Συνείδησή μας... Τότε όλες οι Δυνάμεις του Φωτός σπεύδουν να μας συντρέξουν... 

Σαν πάρουμε την μεστή απόφαση του Ήρωα... Κανένα πια ρίζωμα αυταρχικό εντός της ψυχής μας, να μην εκκολάπτεται... 

Και μετατρέψουμε πια την Ψυχή μας, σε Ελευθερίας και Αληθείας Ναό! Σε Ναό ΔΙΑ ΛΟΓΟΥ... Σε Ναό ΦΩΤΟΣ... Ναό Απόλλωνος!

Αληθινές Υγιείς Πολιτείες στην Ζωή εκδηλώνοντας!

Στα χέρια μας, όλη του κόσμου η Δύναμις Βρίσκεται...
Στα χέρια μας και στην Απόφασή μας...
Σαν θυμηθούμε πως Ήρωες Είμαστε...

...Και μέσα από την Απεραντοσύνη της Θεϊκής Συνείδησης, Εμείς Δημιουργούμε Το Πολίτευμα, εις το οποίο κατοικούμε!

Εγώ Επιλέγω ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ... Εσύ;;;

(Via: Athena Despina Potari)

«Πέθανε… προτού πεθάνεις»... (Τι να σημαίνει αυτή η φράση άραγε...)

 «Πέθανε… προτού πεθάνεις»...

Πέθανε δηλαδή, όσα μέσα σου είναι ψεύτικα... Και ψεύτικα είναι όλα όσα είναι γνώμη κι όχι Γνώση...

Πέτα από μέσα σου την συσσώρευση γνώσεων, εμπειριών, προκαταλήψεων, πεποιθήσεων και κάθε τι που είναι προϊόν σκέψης. 

Με λίγα λόγια, πέτα το «εγώ» σου. 

Σ' αυτόν τον θάνατο, αναφέρεται εκτενώς ο Κρισναμούρτι στο βιβλίο του: "Εγώ χωρίς εγώ" .

Μας επισημαίνει πως το βασικό μας πρόβλημα, είναι η προσκόλλησή μας στις γνώμες, που έχουμε σχηματίσει για την πραγματικότητα. 

Αιώνων προσκόλληση σε πρόσωπα, πράγματα, «πιστεύω», συναισθήματα, ιδεοληψίες, ιδανικά, αρχές, θεσμούς, δομές, εμπειρίες, γνώσεις, ανθρώπινες επινοήσεις και δραστηριότητες, είναι όλα όσα έχουμε συσσωρεύσει μέσα στον χρόνο και μας ωθούν να πιστεύουμε, ότι έχουμε ορθή αντίληψη της πραγματικότητας... 

Και ασφαλώς, όλα αυτά ισχύουν για τον υπαρκτό, πραγματικό κι αντικειμενικό μας κόσμο, ότι δηλαδή, έτσι συμβαίνει από καταβολής κόσμου.

Αν όμως μείνει κάποιος να τις παρατηρήσει μία μία, θα διαπιστώσει ότι έχει ταυτιστεί με όσα η ανθρώπινη σκέψη επινόησε, κι ότι ο ίδιος είναι συνεχιστής των προκαταλήψεων και των πεποιθήσεων των προηγούμενων, στις οποίες μάλιστα προσδίδει ιερότητα και ενίοτε τις υπερασπίζεται, μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός του... 

Τόση είναι η σιγουριά του - ότι αυτό που υπερασπίζεται - είναι ορθή Γνώση που φτάνει μέχρις εσχάτων...

Και εδώ, βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα της ανθρωπότητας... 

Ταυτίζεται με κάτι ψεύτικο - με την σιγουριά του αληθινού - και αδυνατεί να δει το παιχνίδι που του παίζει η σκέψη του... Η σκέψη του και η γνώμη που αυτή (η σκέψη) σχηματίζει για τη Γνώση (που βρίσκεται «μέσα» του, σε λανθάνουσα κατάσταση), δεν του επιτρέπουν να αντιληφθεί τίποτα στο ακέραιο και απόλυτο - και γι αυτό φανατίζεται με τη γνώμη του - που την θεωρεί Γνώση.

Η γνώμη του είναι η αιτία της σύγκρουσης... Και η σύγκρουση είναι η αιτία που η κοινωνία αυτή, θα καταρρεύσει αν δεν δει έγκαιρα την παγίδα της.

Υπάρχει η πλάνη ότι, συνειδητοποιώντας ο άνθρωπος την ταύτισή του με την ύλη και αντιλαμβανόμενος την μηχανικότητα της σκέψης του, θα μπει σε μια διαδικασία προσπάθειας να γίνει κάτι άλλο, απ’ αυτό που είναι, απ' την οποία (προσπάθεια) προσδοκά αποτελέσματα... Η προσπάθεια όμως αυτή, τον οδηγεί σε σύγκρουση και ποτέ δεν οδηγεί σε ουσιαστική αλλαγή, παρά μόνο σε επιφανειακές αναμορφώσεις. 

Κάθε προσπάθεια οδηγεί σε σύγκρουση τον άνθρωπο, ανάμεσα «σ’ αυτό που είναι» και «σ’ αυτό που θα’ θελε να είναι»... 

Εις μάτην, ο άνθρωπος προσπαθεί ν’ αλλάξει μέσω της αφοσίωσής του σε κάποια θρησκεία, μέσα απ' την επιλογή του για ένα μοναστικό τρόπο ζωής, μέσα από στέρηση, αυτοπειθαρχία, έλεγχο και κάθε μορφής «αυτομαστιγώματος».

Είναι κίνηση μέσα στον χρόνο η όποια προσπάθεια αλλαγής, η οποία υποκινείται απ’ την επιθυμία «να γίνω κάτι» ποδηγετούμενη απ’ τη σκέψη, η οποία συντηρεί την εσωτερική σύγκρουση... Αυτό που χρειάζεται, δεν είναι με μεθόδους και τεχνικές ν’ αλλάξει οτιδήποτε (επειδή αυτό το κάνει πάλι η σκέψη και βρίσκεται πάντα κανείς φυλακισμένος, μέσα στις επινοήσεις της), αλλά να κατανοήσει το ψεύτικο και στο μέτρο που το δει αυτό στον εαυτό του και γύρω του, είναι το «φως».

«Άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς» Ματθ. 8,21 & 22. Δηλαδή άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους, είπε ο Χριστός κάποτε σ’ αυτόν που, όταν τον προσκάλεσε ο Χριστός να τον ακολουθήσει, του είπε «περίμενε να θάψω πρώτα τον πατέρα μου και και μετά θα σε ακολουθήσω». Τι εννοούσε ο Χριστός, λέγοντας αυτή την φράση... Ποιοι είναι αυτοί οι «νεκροί» που θα θάψουν τους άλλους… «νεκρούς»;;;

Νεκρός είναι ο άνθρωπος της προσκόλλησης στην ύλη, της γνώμης, της συνήθειας, της επανάληψης, της μηχανικότητας της σκέψης και των αυτοματισμών... Είναι ο άνθρωπος που λειτουργεί μηχανικά μέσω της σκέψης, μηρυκάζοντας όσα «έτσι βρήκε» απ’ τους προηγούμενους, χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται πως το υλικό αυτό που βρήκε και κάθε τι που είναι επινόηση της σκέψης, δεν έχει τίποτα το αληθινό.

Η Γνώση είναι το φως. Η γνώμη είναι το σκοτάδι... Και στο βαθμό που βλέπουμε το σκοτάδι, είμαστε το φως. 

Γνώμη είναι όλα όσα έχει συσσωρεύσει ο άνθρωπος μέσα στον χρόνο, με την βοήθεια της σκέψης του...

Πέθανε λοιπόν, για όλα όσα είναι γνώμη και τα οποία έχουν συσσωρευτεί στη μνήμη ως (υποτιθέμενη) Γνώση... 

Πέθανε για όσα είναι ψεύτικα και τα οποία εξέλαβες ως αληθινά...

(Ελένη Σπανού)

Θεός και Πίστη Μέσα Από τα Μάτια του Ειρηνικού Πολεμιστή...

"Ο αληθινός πολεμιστής, Σωκράτη, διατηρεί την ανθρωπιά του ακόμη και στην μάχη. Κερδίζοντας έναν βάρβαρο θρίαμβο, εξακολουθείς να διακυβεύεις την ψυχή σου. Αυτοί που πολεμούν τον δράκο, μπορούν να γίνουν ο δράκος."

"- Κάποτε είχα έναν δάσκαλο που μου είπε ότι δέσμευση σημαίνει, να κάνεις αυτό που ξεκίνησες ή να πεθαίνεις προσπαθώντας.

- Δεν θα καθίσεις εδώ μαζί μας, σαν ένας από εμάς, για μερικά ακόμα χρόνια; Ενώ αυτοί οι άνθρωποι τριγυρίζουν ελεύθεροι;

- Οι άνθρωποι τριγυρνούν ελεύθεροι ανά την Γη, Σωκράτη.. Η ίδια η φύση τριγυρνά ελεύθερη - με τυφώνες και σεισμούς και πανώλες και ακρίδες.. Ακόμα και τώρα, αθώοι πεθαίνουν από βία και λοιμούς, ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες άλλους ανθρώπους πάνω στη Γη... Ποιος έχρισε εσένα υπεύθυνο; Ποιος σου έδωσε την σοφία, ώστε να γνωρίζεις ποιος πρέπει να ζήσει και ποιος να πεθάνει και πώς;;; Ποιος είσαι για να γνωρίζεις την θέληση του Θεού;;;

- Σε ποιον Θεό αναφέρεσαι, Πατέρα Σεραφείμ; Τον ελεήμονα και δίκαιο Θεό, που βρήκε αρμόζον μέσα από την απέραντη σοφία του, να πάρει την οικογένειά μου; Αυτός είναι ο Θεός στον οποίο προσεύχεσαι;;;

- Λοιπόν, Σωκράτη, επιτέλους αντιμετωπίζεις αυτό που σε βάραινε τόσο καιρό.. Εύχομαι να είχα μια απάντηση - μερικές γλυκές λέξεις για να ελαφρύνω την καρδιά σου.. Όμως ο Θεός, παραμένει ένα μυστήριο ακόμη και για εμένα... 

..Υπήρχε κάποτε ένας σοφός άνδρας που είπε: "Υπάρχουν τρία μυστήρια σε αυτό τον κόσμο: ο αέρας για τα πουλιά, το νερό για τα ψάρια και η ανθρωπότητα για τον εαυτό της"... Εγώ έχω βρει, πως ο Θεός είναι το μεγαλύτερο μυστήριο από όλα, αλλά παράλληλα τόσο οικείος, όσο το καρδιοχτύπι μας, τόσο κοντά όσο η επόμενη αναπνοή μας.. περιβάλλοντάς μας τόσο κοντά, όσο η επόμενη αναπνοή μας.. περιβάλλοντάς μας σαν τον αέρα, σαν το νερό... Πανταχού Παρών... 

Αλλά ο νους μας δεν μπορεί να χωρέσει τον Θεό, μόνο η καρδιά... Εκεί είναι που θα βρεις την πίστη...

- Σταμάτησα να πιστεύω στον Θεό εδώ και χρόνια.

- Ο Θεός αγκαλιάζει ακόμα και τους άπιστους. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς;;; Δέξου το μυστήριο, Σωκράτη. Εμπιστεύσου το... Σταμάτα να προσπαθείς, τι θα έπρεπε και τι δεν θα έπρεπε να είναι, και θα βρεις την πίστη σου ξανά.

- Οι λέξεις σου, πάντα είχαν τη γεύση της αλήθειας, Πατέρα.. αλλά κατά κάποιον τρόπο, αδυνατώ να πιάσω το νόημά τους.

- Κάποτε, δεν μπορούσες καν να πιάσεις το ράσο μου.. Και τώρα κοίταξε τι συνέβη με λίγη υπομονή..

- Και με πολύ εξάσκηση.

- Ναι. Και ίσως είναι καιρός να εξασκηθείς.. με άλλο τρόπο. Η εκπαίδευσή σου σού έχει μάθει τα όρια του νου...

 ..Το Πνεύμα είναι μια μεγάλη σκάλα προς τον Ουρανό, αλλά σταματά, δίχως να αγγίζει τον Παράδεισο... Μόνο η Σοφία της Καρδιάς, μπορεί να ρίξει Φως στον δρόμο...

Ο Αρχαίος συνονόματός σου, ο Σωκράτης, θύμισε στους νέους της Αθήνας, ότι η σοφία ξεκινά με την Αναζήτηση...

- Αλλά πέρα από αυτά τα εντυπωσιακά λόγια, Σεραφείμ, τι πρέπει να κάνω;  ...Τι πρέπει να κάνει ο οποιοσδήποτε; 

...Να βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο! Είσαι μονάχα ένας παίκτης σε ένα δράμα, μεγαλύτερο απ' όσο μπορεί κανείς - εκτός από τον Θεό - να χωρέσει στο νου του... Μερικές φορές, δεν είμαι καν σίγουρος, ότι ακόμα και ο ίδιος ο Θεός, μπορεί να το καταλάβει. 

...Μπορούμε μόνο να παίξουμε τον ρόλο που μας δίδεται... Καταλαβαίνεις; 

...Αυτοί που εμφανίζονται στην ζωή σου - είτε για να βοηθήσουν, είτε για να σε βλάψουν - είναι όλοι σταλμένοι από τον Θεό... Συνάντησέ τους όλους με ειρηνική καρδιά, αλλά με το Πνεύμα του Πολεμιστή... Θα αποτύχεις πολλές φορές, αλλά αποτυγχάνοντας θα μάθεις και μαθαίνοντας θα βρεις τον δρόμο σου... Στο μεταξύ, παραδώσου στην θέληση του Θεού - στην ζωή που σου δόθηκε... στιγμή προς στιγμή...

- Πώς γίνεται να γνωρίζω την θέληση του Θεού, Σεραφείμ;

- Η πίστη δεν εναπόκειται, στο "να γνωρίζεις κάτι με σιγουριά".. 

Απαιτεί μονάχα το κουράγιο να αποδέχεσαι, πως ό,τι συμβαίνει... είτε αυτό φέρνει ευχαρίστηση, είτε πόνο, είναι για το Ανώτερο καλό..."

bibliofagion.blogspot.com

Μια ταπεινή κάμπια... (Ιστορίες να σκεφτείς)

 Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε μια κάμπια... 

Ένιωθε ταπεινή κι ίσως στ’ αλήθεια να ήταν, αν την κοίταζες με τα μάτια των πολλών... Για το κάλλος της σίγουρα δεν φημιζόταν... Θα μπορούσες μάλιστα, να την χαρακτηρίσεις ακόμη κι αποκρουστική, με τα αμιγώς αντικειμενικά κριτήρια – εφόσον φυσικά, συγκαταλέγεσαι στο πλήθος που με πάθος τα ενστερνίζεται...

Η κάμπια μας δεν διακρινόταν, για το ιδιαίτερο ταλέντο της σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα... Δεν διέθετε δηλαδή, εκείνες τις αξιοσημείωτες δεξιότητες, που θα της επέτρεπαν να υπερβεί την φυσική της ασχήμια και να εδραιωθεί κοινωνικά. Τα υπόλοιπα ζώα την χλεύαζαν και τα πιο συμπονετικά, απλώς την περιφρονούσαν... Οι άνθρωποι συχνά πατούσαν πάνω της, κι ύστερα σκούπιζαν τα υποδήματά τους στο χαλί, με μια παραπάνω επιμέλεια.

Κάποιο απόγευμα, πέρασε από δίπλα της ένα εντυπωσιακό λιοντάρι, με πυκνή χαίτη κι αναμφισβήτητη ομορφιά. Κάθε τόσο κοιτούσε μελαγχολικά δεξιά κι αριστερά του... Καθώς δεν είχε πάρει χαμπάρι την κάμπια, άφησε κάποτε τα δάκρυα να κυλήσουν ελεύθερα, από τα περήφανα μάτια του... Τα δάκρυα δεν άργησαν να γίνουν παραπονεμένος λυγμός...

Η κάμπια πλησίασε χωρίς δισταγμό το λιοντάρι κι άκουσε με ενδιαφέρον και σπάνια τρυφερότητα, την στενάχωρη ιστορία του. Του έδωσε, μάλιστα, ένα σωρό υπέροχες συμβουλές και του θύμισε, πως δε χρειάζεται πάντα να φαίνεται άτρωτο, πως δικαιούται να νιώθει εντάξει – όντας απλώς ο εαυτός του – με τους μεγαλειώδεις βρυχηθμούς και την βαθιά απόγνωση.

Το λιοντάρι χαμογέλασε συγκινημένο...

«Ξέρεις, κανείς ποτέ δε με αφουγκράστηκε, δεν κατάφερε να διακρίνει ποιος είμαι πίσω από το επιβλητικό παρουσιαστικό μου», είπε... Η κάμπια εξήγησε στον βασιλιά της ζούγκλας, πως μια ζωή παρατηρούσε από την αόρατη γωνιά της ανθρώπους και ζώα, καταλήγοντας, σε αμέτρητα χρήσιμα συμπεράσματα για την φύση και τα κίνητρά τους.

«Νοείσαι πράγματι για σπουδαία λοιπόν! Βλέπεις την ψυχή πίσω από την ετικέτα της», διαπίστωσε ο άρχοντας του δάσους.

Από τότε, οι δυο τους έγιναν αχώριστοι φίλοι και σύντομα έφτασε η στιγμή, που η κάμπια μεταμορφώθηκε σε μια υπέροχη πεταλούδα... Τότε, το λιοντάρι την κοίταξε περήφανα. Θαύμασε τα χρώματά της, την χάρη της στο πέταγμα, το ελεύθερο πνεύμα της  – που πια συγχρονιζόταν τέλεια με τον άνεμο  – που έπαιζε μαζί του, όπως κάθε σοφός διασκεδάζει με τις άπειρες πιθανότητες του Σύμπαντος...

Η κάμπια ξαπόστασε κάποτε στην πλάτη του βασιλιά της ζούγκλας...

«Ποτέ δεν θα αποκτούσα φτερά, αν εσύ δεν με ξεχώριζες», του είπε και δάκρυσε. «Υπερβολές», απάντησε ταπεινά το λιοντάρι.

«Η αλλαγή, αποτελεί μια εσωτερική διαδικασία και, συνεπώς, σου αξίζουν ολοκληρωτικά τα εύσημα»... «Κι όμως», επέμεινε η πεταλούδα... «Είμαστε ζωντανοί οργανισμοί, θνητοί κι ευάλωτοι. Έχουμε, λοιπόν, ανάγκη ο ένας τον άλλον, στην πορεία μας προς την εξέλιξη... Ένα χάδι, κάποιο πλατύ χαμόγελο, μια ενθαρρυντική κουβέντα, επιταχύνουν την πνευματική μας μετατόπιση. Σε συνάντησα πίσω από την πανοπλία σου και με διέκρινες, παρά την ταπεινή μου καταγωγή. Εσύ εξοικειώθηκες με τα συναισθήματά σου κι εγώ αμφισβήτησα το πεπρωμένο μου. Μαζί τα καταφέραμε συνεπώς», του αποκρίθηκε.

Έπειτα πέταξε ψηλά στον ουρανό... Είχε μεγάλο ταξίδι μπροστά της, μα όσες Ηπείρους κι αν επισκέφτηκε, ουδέποτε ξέχασε τον πρώτο της φίλο, αυτόν που την αγάπησε, όταν ακόμη η ίδια δεν αγαπούσε τον εαυτό της.

Γιατί τελικά αιωνίως, προχωράμε όλοι μαζί και μέρος κάθε καθοριστικής αλλαγής, το χρωστάμε σε όσες γενναιόδωρες καρδιές μας συμπεριφέρθηκαν, όπως θα μπορούσαμε να είμαστε... Στους υπέροχους ιδεαλιστές, που επέμειναν πως φτιαχτήκαμε από το υλικό των ονείρων, τις νύχτες που βουτούσαμε στους εφιάλτες μας.

Και τις δύσκολες μέρες - όταν αισθανόμαστε χαμένοι, αδύναμοι και νευρικοί - ξανασηκωνόμαστε κουβαλώντας ως καύσιμα στην ψυχή, τα λόγια αυτών που μας ξεχώρισαν – το αδιανόητο πείσμα τους να τα καταφέρουμε – που μ’ έναν αλλόκοτο τρόπο μετατράπηκε και σε προσωπικό μας στοίχημα.

Έτσι, την επόμενη φορά που θα βιαστούμε να θεωρήσουμε έναν άνθρωπο χαμένη υπόθεση, απλώς ας το ξανασκεφτούμε... Ταυτίζοντας καρδιές με ταυτότητες, στερούμαστε οι ίδιοι την μοναδική ευκαιρία, να σαλπάρουμε προς το λιμάνι της φωτεινότερης εκδοχής μας.

Καθένας μας – ας μην ξεχνάμε – όσο μακριά από το μονοπάτι του κι αν βρίσκεται, κρύβει μέσα του ένα υγιές κομμάτι που αν αναδειχθεί – θα θεριέψει σαν φωτιά – τρέποντας τις θρασύδειλες σκιές σε άτακτη φυγή.

Και Μονάχα Μαζί, Θ’ Αλλάξουμε Τον Κόσμο...

Εξάλλου εάν ο κόσμος ετούτος, δύναται να ελπίζει σε μια κάποιου είδους μεταμόρφωση, έχει τόσο μεγάλη ανάγκη τους αιθεροβάμονες, που κοιτούν κάμπιες και στη θέση τους βλέπουν πεταλούδες...

Y.Γ: Η ταπεινή κάμπια προτού πετάξει μου ψιθύρισε ένα μυστικό: Λέει πως πλησιάζει η μέρα που οι πεταλούδες θα πολλαπλασιαστούν, ο ουρανός θα γεμίσει χρώματα και το σκοτάδι θα κρυφτεί πίσω από τον ήλιο μας... Ποιος ξέρει αν θα βγει αληθινή... Όπως και να έχει, εκείνη καλά το γνωρίζει πλέον ότι άξιζε η προσπάθεια...

(Κάπου στο διαδίκτυο)

Όλοι Μας Μπορούμε Να Κάνουμε Την Διαφορά...

 Όλοι μας έχουμε πολλές ευκαιρίες κάθε μέρα, να βοηθήσουμε "στην πραγματοποίηση της φυσικής ροής των πραγμάτων"...

Κάθε αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων ακόμη και η πιο απροσδόκητη, μας προσφέρει μια ευκαιρία: 

Ή να δώσουμε μια θερμή φλόγα αγάπης και ανθρωπιάς ή να αποποιηθούμε αυτής της ευκαιρίας και να αφήσουμε τον κόσμο στην ψυχρότητα του.

Ένας σοφός κάποτε είχε πει, πως κάθε κοινωνία κρίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει, τους λιγότερο τυχερούς και αδύναμους...

Η ιστορία που ακολουθεί ας μας κάνει να συλλογιστούμε, να αναρωτηθούμε, να σκεφτούμε και να πράξουμε...

Σε ένα φιλανθρωπικό δείπνο ενός σχολείου, για παιδιά με μαθησιακά προβλήματα, ο πατέρας ενός μαθητή εκφώνησε μια ομιλία, που ποτέ δεν θα την ξεχνούσε κανείς.

Μετά την εξύμνηση του σχολείου και των θαυμάσιων δασκάλων, έκανε την εξής ερώτηση:

-"Όταν δεν παρεμβάλλονται εξωτερικοί παράγοντες, η φύση κάνει την δουλειά της τέλεια. Δυστυχώς ο γιος μου Shay δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα, με τον τρόπο που το κάνουν τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει μέχρι βάθους τα πράγματα, όπως οι άλλοι... Που είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων, όταν πρόκειται για το παιδί μου;"

Το κοινό σώπασε σε αυτή την ερώτηση...
Ο πατέρας συνέχισε: "Σκέφτομαι πως όταν γεννιέται στον κόσμο ένα παιδί όπως ο Shay, σωματικά και ψυχικά ασθενής και ανήμπορος, παρουσιάζεται η μεγάλη ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε την ανθρώπινη φύση και αυτό φαίνεται από τον τρόπο, με τον οποίον οι άλλοι αντιμετωπίζουν αυτό το παιδί."

Σε εκείνο το σημείο διηγήθηκε μια ιστορία:

Ο Shay και ο πατέρας του περπατούσαν σε ένα πάρκο, όπου ο Shay ήξερε πως υπήρχαν παιδιά που έπαιζαν baseball. Ο Shay τότε είπε στον πατέρα του: "Νομίζεις πως εκείνα τα παιδιά, θα με αφήσουν να παίξω μαζί τους;"

Ο πατέρας γνώριζε πως τα περισσότερα παιδιά, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν το παιδί του να παίξει στην ομάδα τους, αλλά γνώριζε επίσης, πως εάν του είχαν επιτρέψει να παίξει μαζί τους, αυτό θα του έδινε την ελπίδα αποδοχής από τους άλλους, πράγμα που ο Shay είχε πολύ μεγάλη ανάγκη.

Ο πατέρας του Shay, πλησίασε ένα από τα παιδιά στον αγωνιστικό χώρο και ρώτησε, εάν το παιδί του θα μπορούσε να παίξει μαζί τους (βέβαια δεν είχε καθόλου ελπίδα).

Το αγόρι κοίταξε γύρω του για έγκριση και είπε: "Χάνουμε με έξι πόντους και το παιχνίδι είναι στο όγδοο γύρο. Νομίζω πως μπορεί να μπει στην ομάδα, θα τον βάλουμε να παίξει στο ένατο γύρο".

Έτσι ο Shay, κάθισε στον πάγκο της ομάδας και με ένα τεράστιο χαμόγελο φόρεσε την φανέλα της ομάδας.

Ο πατέρας είδε όλη την σκηνή με δάκρυα στα μάτια και με μια ζεστασιά στην καρδιά... Τα παιδιά είδαν πόσο χαρούμενος ήταν ο πατέρας, στην ιδέα πως ο γιος του έγινε αποδεχτός από τους άλλους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα είχε πάρει κάποιους πόντους αλλά παρέμενε πάντα πίσω στο σκορ, κατά τρεις πόντους...

Στις αρχές του ένατου γύρου, ο Shay φόρεσε το γάντι και μπήκε στο γήπεδο.

Παρόλο που καμία βολή δεν πήγε προς το μέρος του, εκείνος ήταν πολύ ευτυχισμένος... μονάχα με την ιδέα πως έπαιζε baseball και με ένα μεγάλο χαμόγελο χαιρέτησε τον πατέρα του. 

Στο τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay σκόραρε ακόμη και ήταν πολύ κοντά να πάρει και την νίκη.

Ο επόμενος που έπρεπε να χτυπήσει με το μπαστούνι, ήταν ο Shay...

Θα τον άφηναν όμως να χτυπήσει εκείνος με το μπαστούνι, παρόλο που παιζόταν η παρτίδα;

Έμειναν όλοι έκπληκτοι όταν είδαν τον Shay, να πηγαίνει στο σημείο βολής.

Όλοι ήξεραν πως ήταν αδύνατον για το παιδί να κάνει κάτι τέτοιο, μιας και δεν ήξερε ούτε πως να κρατήσει το μπαστούνι και ακόμη χειρότερα, πως να χτυπήσει την μπάλα.

Παρόλα αυτά, όταν ο Shay πήρε θέση, αυτός που πετάει την μπάλα, γνωρίζοντας πως η ομάδα προτίμησε να χάσει τον αγώνα, από το να κάνει ευτυχισμένο τον Shay, πλησίασε κοντά του και του πέταξε την μπάλα σιγά, ούτως ώστε ο Shay να την χτυπήσει με το μπαστούνι. 

Το πρώτο χτύπημα του Shay ήταν άστοχο. Ξανά ο "σκοπευτής" πλησίασε και πέταξε πολύ σιγά και γλυκά την μπάλα... Αυτή την φορά ο Shay χτύπησε την μπάλα και εκείνη γύρισε αργά στον σκοπευτή. Ο σκοπευτής πήγε να πιάσει την μπάλα και την πέταξε τόσο δυνατά, πέρα από την πρώτη βάση, ούτως ώστε να δώσει χρόνο στον Shay, να πάει στην πρώτη βάση.

Όλοι οι θεατές άρχισαν να ζητωκραυγάζουν και να παροτρύνουν τον Shay, να πάει στην πρώτη βάση... Ο Shay ποτέ του δεν είχε τρέξει τόσο μακρυά, αλλά το έκανε, και έτσι έφτασε στην πρώτη βάση ευτυχισμένος και ενθουσιασμένος. 

Εκείνη την στιγμή, όλοι άρχισαν να του φωνάζουν να τρέξει στην δεύτερη βάση. Παίρνοντας ανάσα ο Shay, άρχισε να τρέχει πάλι μέχρι την δεύτερη βάση. Μέχρι να φτάσει στην δεύτερη βάση, η αντίπαλη ομάδα είχε πιάσει την μπάλα... το αγόρι που είχε πιάσει την μπάλα, γνώριζε πως μπορούσε να κερδίσει και να γίνει ο ήρωας του αγώνα, θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στο παιδί της δεύτερης βάσης, πριν ακόμη φτάσει ο Shay, αλλά έκανε ότι ακριβώς έκανε και ο σκοπευτής πριν, πέταξε δυνατά την μπάλα επίτηδες μακρυά από το παιδί της τρίτης βάσης, ούτως ώστε να μην μπορεί να την πιάσει.

Όλοι φώναζαν: "Μπράβο Shay, τρέχα!!!" Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, με την βοήθεια ενός άλλου παιδιού... Την στιγμή που ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, όλοι φώναζαν: "Τρέξε τώρα πάλι στην πρώτη βάση!!!" και έτσι και έκανε, από μόνος του επέστρεψε στην πρώτη βάση, όπου όλοι μαζί τον σήκωσαν στα χέρια και τον έκαναν τον ήρωα του αγώνα.

Εκείνη την ημέρα, είπε ο πατέρας κλαίγοντας, τα παιδιά και των δύο ομάδων έδωσαν ένα μήνυμα σε αυτόν τον κόσμο... Έδωσαν ένα μεγάλο δώρο Αγάπης και Ανθρωπιάς...

Ο Shay πέθανε τον χειμώνα, αλλά δεν ξέχασε ποτέ, πως είχε γίνει ο ήρωας του αγώνα και πως είχε κάνει τον πατέρα του υπερήφανο και ευτυχισμένο... δεν ξέχασε ποτέ, την αγκαλιά της μητέρας του όταν γύρισε στο σπίτι και της είπε, πως έπαιξε baseball και κέρδισε...

Αυτήν την υπέροχη ιστορία μου την έστειλε μια φίλη ♥ ... τα συμπεράσματα δικά σας...

Τι Είναι Οι Πεποιθήσεις; ( Ή Αλλιώς Τι Είμαστε Χωρίς Αυτές;;)

Οι Πεποιθήσεις Μας Δίνουν Μια Αίσθηση Ταυτότητας...
Μας βοηθάνε να τοποθετούμε τον εαυτό μας σε ένα πλαίσιο και γίνονται βάση, για να χτίσουμε τις σκέψεις μας και τον τρόπο συμπεριφοράς μας...

Σε δεύτερη φάση λειτουργούν ως ζώνη ασφάλειας, ανάμεσα σε εμάς και σε κάτι εξωτερικό.

Στην ουσία οι πεποιθήσεις είναι απλώς ταμπέλες, που χρησιμοποιούμε για να αναγνωρίσουμε κάτι άγνωστο... Τις τοποθετούμε πάνω στο "άγνωστο" και είτε προσπαθούμε να τις επιβεβαιώσουμε, είτε να τις απορρίψουμε, σε μια προσπάθεια να φτιάξουμε μια σχέση οικειότητας ή αποφυγής μαζί τους.

Ως ενήλικες, το λογικό κομμάτι του εαυτού μας είναι ανεπτυγμένο και φιλτράρει σε μεγάλο βαθμό, τον τρόπο που θα δημιουργήσει μια πεποίθηση.

Ως παιδιά όμως αυτό, είναι εξαιρετικά δύσκολο...

Οι λέξεις που ακούμε στην παιδική ηλικία, έχουν μεγάλη βαρύτητα και δυναμική και αποτυπώνονται βαθιά μέσα μας. Ο παιδικός νους τις πλάθει στην υπερβολή τους και τις καταγράφει μέσα του, με μορφές και μεγέθη πλασματικά.

Μεγαλώνοντας, κάποιες τις απορρίπτουμε αναγνωρίζοντάς τες - ως Ψευδαισθήσεις - ενώ κάποιες άλλες, τις κρατάμε βαθιά μέσα μας και τις τροφοδοτούμε έστω και Ασυνείδητα.

Με το πέρασμα του χρόνου, οι πεποιθήσεις μετατρέπονται σε ένα σύμπλεγμα καναλιών με ατέλειωτες διακλαδώσεις, όπου η αλήθεια με την ψευδαίσθηση, απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους και εμείς δυσκολευόμαστε να τις ξεχωρίσουμε.

Αν φανταστούμε τον Εαυτό και προσπαθήσουμε να φανταστούμε την θέση των πεποιθήσεων πάνω στον Εαυτό, αυτές θα λέγαμε ότι βρίσκονται στο εξωτερικό περίβλημα του... Στην επιδερμίδα του Εαυτού μας. 

Και όσο πιο μακριά από το Κέντρο Του, τόσο περισσότερες και περίπλοκες, με ατέλειωτες διακλαδώσεις είναι οι πεποιθήσεις μας.

Όσο όμως, εμβαθύνουμε στον Εαυτό στοχεύοντας στο Κέντρο Του, ο Εαυτός μας ο ίδιος, προσπαθεί να τις συρρικνώσει ή καλύτερα, να τις ενσωματώσει σ' έναν δρόμο... 

Έναν δρόμο ορατό, καθαρό και πλατύ... Την Αλήθεια.

Ο Εαυτός προσπαθεί να μετατρέψει τις πεποιθήσεις, σε Αλήθειες...

Και αυτός είναι ο σκοπός τους εξαρχής.

Στον Πυρήνα μας έχουμε μόνο Αλήθεια, δεν έχουμε πεποιθήσεις. 

Αυτές λειτουργούν απλά ως μέσο - ως γέφυρες - για να εμβαθύνουμε σταδιακά στον Εαυτό και να φτάσουμε στην Αλήθεια μας.

Οι πεποιθήσεις είναι εξαιρετικά εύπλαστες, τις διαμορφώνουμε όπως θέλουμε συνεχώς... 

Η Αλήθεια όμως είναι πάγια, σταθερή και αναλλοίωτη... Μπροστά στην Αλήθεια, κάθε πεποίθησή μας μικρή ή μεγάλη χάνεται... χάνει την δύναμη της.

Όσο λοιπόν εμείς, αφήνουμε την επιφάνεια και εμβαθύνουμε στον Εαυτό μας - Εκείνος θα προσπαθήσει να τις διασπάσει - για να τις διαχωρίσει σε Ψευδείς και Αληθινές...

Ότι δεν μοιάζει στην Αλήθεια, θα πρέπει να διαλυθεί.

Επειδή όμως σε μεγάλο βαθμό, οι πεποιθήσεις μας μας εξυπηρετούν, δίνοντάς μας την αίσθηση της ταυτότητάς μας, αντιστεκόμαστε να τις σπάσουμε, γιατί ενδόμυχα φοβόμαστε ότι θα χάσουμε ένα μέρος της.

Στην επιφάνεια του Εαυτού, διαχειριζόμαστε τις πεποιθήσεις μας - μέσω της Νόησης - και αισθανόμαστε ότι τις ελέγχουμε... Κάτω από την επιφάνεια όμως, μας ελέγχουν εκείνες.

Είμαστε ο πιο αυστηρός και ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού μας... Και συχνά, τέτοιες είναι οι πεποιθήσεις που δημιουργούμε γι αυτόν.

Και μάλιστα, όσο πιο σκληροί οι χαρακτηρισμοί που του αποδίδουμε, τόσο πιο πιστευτοί γίνονται.

Ο Αυθεντικός μας Εαυτός δεν θα μας αποκαλούσε Ποτέ ''ανάξιους'', για παράδειγμα, γιατί Γνωρίζει πως Αξίζουμε κάθε Χαρά και Ευλογία.

Την αναξιότητα την προκαλεί ο ίδιος μας ο νους, που εκπαιδευμένος να στηρίζει κάθε συμπέρασμα - σε γεγονότα και επιβεβαιώσεις - δεν βρίσκει λόγους να νιώθει άξιος, οπότε μοιραία νιώθει ανάξιος.

Η λέξη που θα μπορούσε να συνοδεύει την πεποίθηση, είναι το "Υποθέτω".
Και η λέξη που θα συνόδευε την Αλήθεια, είναι το "Γνωρίζω".

Με αυτόν τον απλό τρόπο ίσως, μπορέσουμε να διαχωρίσουμε ως ένα σημείο, τις Ψευδαισθήσεις από τις Αλήθειες μέσα μας...

Όταν Υποθέτω είναι Πεποίθηση.
Όταν Γνωρίζω είναι Αλήθεια.

Και επιβάλλεται, οι πεποιθήσεις μας να είναι ελαστικές, ώστε να επαναπροσδιορίζονται συνέχεια.

Ο Αυθεντικός μας Εαυτός, μας Καλεί συνέχεια να τον Γνωρίσουμε... το Μόνο που ζητάει από Εμάς, είναι να τον Εμπιστευτούμε και να Απαγκιστρωθούμε από την επιφάνεια, που μας ταλαιπωρεί με τις Ψευδαισθήσεις της...

Αργυρώ Μπαϊμπάκη


Harmony Holistic Therapies Touch Of The Heart

Ψευδαισθήσεις...

Ένα από τα βασικά στοιχεία του Τρισδιάστατου Κόσμου που ζούμε, είναι η Δυαδικότητα / Πολικότητα... Τίποτα δεν φαίνεται να στέκεται μόνο του, χωρίς το αντίθετο ή το συμπλήρωμά του...

Αρσενικό/Θηλυκό, Φως/Σκοτάδι, Ζωή/Θάνατος, Καλό/Κακό, η λίστα είναι ατέλειωτη... και το περιεχόμενό της διέπει την ύπαρξή μας, από το ξεκίνημα μέχρι το τέλος...

Όπου δράση και αντίδραση, ενώ κάθε φορά, που μια δύναμη εφαρμόζεται προς μια κατεύθυνση, την ίδια στιγμή παράγεται ένα ισόποσο, αντίρροπο φορτίο που θα την αντισταθμίσει, με απώτερο σκοπό, να την ισορροπήσει...

Έτσι, προκύπτει η σύγκρουση των αντίθετων όψεων της μίας Δύναμης, που όλοι μας γνωρίζουμε τόσο καλά... καθώς την βιώνουμε ασταμάτητα, εντός και εκτός.

Αυτό το βασικό στοιχείο ήταν ένας σημαντικός πόλος έλξης, για όλους εμάς που ήρθαμε σε αυτό το Πεδίο, με σκοπό να το Εξερευνήσουμε και ν`Αντλήσουμε Γνώσεις, από τον τρόπο που λειτουργεί και τ`αποτελέσματα που φέρνει.

Δεχτήκαμε να βυθιστούμε στο πηχτό σκοτάδι του Χαμηλού, Γήινου Κραδασμού της Ύλης - εδώ που όποιος Ενσαρκώνεται, ξεχνάει σχεδόν τα Πάντα απ`όσα γνώριζε πριν - τόσο για τον εαυτό του, όσο και για τον Κόσμο ολόκληρο...

Το ταξίδι είναι ιδιαίτερα δύσκολο... και απαιτεί Πνευματική Εγρήγορση, που θα λειτουργήσει ως Πυξίδα ώστε, να μην χαθεί ο Προσανατολισμός μέσα στον Κόσμο των Απατηλών Μορφών και σε μυριάδες ερεθίσματα, που απευθύνονται στις 5 αισθήσεις - αποσπούν την προσοχή μας - και καλούν σε πειραματισμό...

Η πρόκληση της Σωματικής Επιβίωσης είναι πολύ μεγάλη και στην πορεία των αιώνων, οι περισσότεροι ξεχαστήκαμε... Πιστεύοντας πως Αυτή είναι η μία και Μοναδική Πραγματικότητα... κι έτσι αφεθήκαμε, συνηθίσαμε και εγκλωβιστήκαμε, από τους Νόμους του Κάρμα και της Μετενσάρκωσης.

Επί σειρά αιώνων εκπαιδευθήκαμε σ' έναν Πλανήτη Φυλακή* να χρησιμοποιούμε - σχεδόν αποκλειστικά και μόνο - το Αριστερό Εγκεφαλικό Ημισφαίριο, να ζούμε ερμηνεύοντας κάθε τι στο περιβάλλον μας, μέσα από τα φίλτρα των αρσενικών μας ιδιοτήτων, κατά κανόνα κουρδισμένων στην Χαμηλή Οκτάβα της βίας, του μίσους, της αντιπαλότητας και της ανταγωνιστικότητας.

Γαλουχηθήκαμε με δοξασίες, που ήθελαν τις θηλυκές μας ποιότητες και ιδιότητες του Δεξιού Ημισφαιρίου στην Εξορία... υποβιβάσαμε τις γυναίκες σε πολίτες 2ης και 3ης κατηγορίας - φιμώσαμε το στόμα της καρδιάς μας - κυνηγήσαμε και κάψαμε κάθε μαγικό συναίσθημα, ικανό να μας συνδέσει με τον Εσωτερικό μας Κόσμο - μπροστά στην πύλη του οποίου - χτίσαμε τεράστια τείχη και φραγμούς Φόβου, όλα περίτεχνα διακοσμημένα, με μια τεράστια ποικιλία ενοχικών συμπλεγμάτων, κομπλεξικών και ανέραστων δογμάτων, που ονομάσαμε "ηθικές αξίες".

Έτσι ζήσαμε σ`έναν κόσμο, Στείρο και Στερημένο από κάθε σεβασμό απέναντι στην Ζωή, την οποία δολοφονήσαμε, βιάσαμε και εκπορνεύσαμε - σε κάθε ευκαιρία ως γνήσιοι κατακτητές - όπου η Ψευδεπίγραφη Ιστορία, υμνεί τα κατορθώματά τους - υψώνει αγάλματα και παρελαύνει στην μνήμη τους - πάντα με σκοπό, να μην αναρρώσουμε ποτέ από το δηλητήριο της ψυχρής και ωμής λογικής ενός Μονοδιάστατου μυαλού, που βρήκε την συμβολική εξωτερίκευσή του, στην μορφή κάθε τυράννου και δικτάτορα μικρού ή μεγάλου...

Ο συγκεκριμένος Εξελικτικός Κύκλος έφτασε στην Ολοκλήρωσή του, και τώρα βρισκόμαστε στο Χρονικό Σημείο, όπου αναγγέλλεται το Τέλος του Πειραματισμού για Όλους μας...

Η Κλήση Αφύπνισης Απευθύνεται Στο Σύνολο... ανεξάρτητα, το σημείο Αντίληψης και Προόδου που βρισκόμαστε, και Επάξια κερδίσαμε με τις προσπάθειές μας...

Τώρα Καλούμαστε να Βγούμε, από τις Συγκρούσεις των Αντιθέτων... και ν`αναζητήσουμε την Μέση Οδό σε όλα μας τα θέματα - να Θυμηθούμε, ότι Όλα ήταν μέρος του Συμπαντικού Σχεδίου - που εθελοντικά αποφασίσαμε να βοηθήσουμε την εκπλήρωσή του και προωθήσαμε εαυτούς, σε διαδοχικές ενσαρκώσεις για πολλούς αιώνες - παίζοντας δεκάδες διαφορετικούς ρόλους - ώστε να αποκτήσουμε μια σφαιρική, ολοκληρωμένη άποψη και Γνώση.

Βιώσαμε εμπειρικά, το καλό και το κακό σε πολλές εκφάνσεις, με πολλά πρόσωπα και εναλλαγές φύλου - πότε από την μεριά του θύτη και πότε από του θύματος - ώστε να έχουμε ισορροπημένη αντίληψη και πληρέστερη κατανόηση... Δοκιμάσαμε, ακραίες συνθήκες διαβίωσης και Μεταφέρουμε βαθιά καταχωρημένες Μνήμες, από την συνεισφορά μας στην Ιστορική Πορεία, πολλών τόπων και πολλών Εποχών.

Το Απόσταγμα αυτής της Γνώσης, η σοφία που οφείλουμε να έχουμε συσσωρεύσει... τώρα Καλείται να Τεθεί στην Υπηρεσία της Ανθρωπότητας... έτσι ώστε, να σταθούμε πλέον ως Μια Φυλή - Μια Οικογένεια, παραμερίζοντας κάθε Χωριστικότητα, κάθε Διαίρεση και κάθε Πόλωση μια για Πάντα.

*Πλανήτης Φυλακή: έτσι ονομάζονται οι κατακτημένοι, από Μοχθηρές Οντότητες Πλανήτες, όπου οι κάτοικοι αναγκάζονται να πληρώνουν για να ζουν, Διαιρεμένοι σε Τάξεις / Κάστες σκλάβων.

Είμαστε κύτταρα στο σώμα ενός οργανισμού - που προς το παρόν - τα Πεπερασμένα Εργαλεία Αντίληψης, που έχουμε στην διάθεσή μας, Αδυνατούν να Συλλάβουν...

Όσο επιμένουμε να ερμηνεύουμε το περιβάλλον μας, μέσα από τις Δυαδικότητες και τις Παραμορφώσεις τους... τόσο θα Παραμένουμε, Εγκλωβισμένοι και Απομακρυσμένοι από κάθε Ενοποίηση, που τόσο πολύ Χρειαζόμαστε, για να Υπερβούμε τους Περιορισμούς μας... και να λύσουμε, όλα εκείνα τα προβλήματα που μας βασανίζουν.

Κάθε κύτταρο είναι μοναδικό, με μια συγκεκριμένη αποστολή - με ιδιότητες και ποιότητες απαραίτητες - για την υγεία και την ισορροπία του συνόλου.

Η Ανθρωπότητα είναι ένα τεράστιο Καλειδοσκόπιο, και τώρα Ήρθε η Ώρα της να Λάμψει και πάλι... Αναλαμβάνοντας εκ νέου την αρχική της ευθύνη, στην Επιστασία της Γαίας, καθώς το μέλλον της φυλής, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το δικό της ("η φύση συστενάζει και συνωδίνει με τον Άνθρωπο").

Η περίοδος της φιλοξενίας, που τόσο άσχημα εκμεταλλευτήκαμε, λεηλατώντας και καταστρέφοντας τελείωσε... η Γαία είναι Έτοιμη για τον Επόμενο, Εξελικτικό της Κύκλο και Μας Καλεί μαζί της να την Βοηθήσουμε, για να μας βοηθήσει... και Όλοι Μαζί, να περάσουμε στην επόμενη φάση.

Για να συμβεί αυτό, πρέπει να βγούμε... από την Διαμάχη των Αντιθέτων... και ν`ανυψωθούμε στην Αντίληψη της Ενότητας, μέσα από κάθε μας Σκέψη, Λόγο και Πράξη.

Αυτή είναι η πιο ουσιαστική Ψευδαίσθηση - Αυτού του Πεδίου Ύπαρξης - και η μεγαλύτερη Παγίδα... καθώς μας Εγκλωβίζει σε ατέρμονες Αντιπαραθέσεις και Αντιπαλότητες... διαιωνίζοντας το σκοτάδι της Άγνοιας και της Πνευματικής μας Αμνησίας.

Προσπαθούμε σκληρά - να πείσουμε ο ένας τον άλλον - για τις απόψεις μας, ενώ ξεχνάμε... ότι ο Καθένας μας Είναι Μοναδικός... και έχει, μια εξίσου Μοναδική Αντίληψη της Πραγματικότητας!!!

Αντί να σεβόμαστε κάθε άποψη - όσο κι αν διαφέρει από την δική μας - απαξιώνουμε αλλήλους βίαια... εμμένοντας σε κάθε Μονοδιάστατη Οπτική, σαν να υπερασπιζόμαστε την ''Απόλυτη Αλήθεια'', που μόνο εμείς γνωρίζουμε... ενώ βουλιάζουμε σε έναν Άγονο Δογματισμό, που γιγαντώνει Μονάχα τον Εγωισμό Μας και συρρικνώνει το Πνεύμα Μας.

Αν είμαστε 8 δισεκατομμύρια περίπου αυτή την στιγμή, τότε υπάρχουν Τόσα αντίστοιχα Μονοπάτια Αυτοεκπλήρωσης και Αυτεπίγνωσης - το καθένα σωστό, γι`αυτόν που το διάλεξε και το βαδίζει στον δικό του ρυθμό - αφού σε αυτό, θα συναντήσει τις εμπειρίες που χρειάζεται για την εξέλιξή του.

Αν κάποιο απ`αυτά δεν μας ταιριάζει... τότε είμαστε πάντα ελεύθεροι να κρατήσουμε αποστάσεις, ν`απομακρυνθούμε και να αναζητήσουμε εκείνους, που βαδίζουν σε μονοπάτια πιο ταιριαστά και συμβατά, με το δικό μας.

Είναι γεγονός, ότι πολλοί μοιάζουν χαμένοι να περιφέρονται άσκοπα, γοητευμένοι - από Αρχαίες Σκεπτομορφές και Παρωχημένες ιδέες - "υπηρεσίας προς τον εαυτό" και "εξουσίας πάνω στους άλλους".

Οι περισσότεροι, είναι βαθιά υπνωτισμένοι και υποταγμένοι στην Σαγήνη της Δύναμης... ("συγχώρεσέ τους δεν βλέπουν τι κάνουν") και θα λάβουν, την Κλήση Αφύπνισης που τους αρμόζει, κάτι, που έχει ήδη ξεκινήσει.

Υπάρχουν και άλλοι, που έχουν κάνει την Επιλογή τους και Αμετανόητοι, στέκουν ενάντια στο Κάλεσμα... Επιδεικνύοντας αλαζονεία και περισσή σκληρότητα απέναντι στο Σύνολο, που θεωρούν πολύ Κατώτερό τους.

Σύντομα επίσης θα δούμε, πως υπάρχει μέριμνα και γι`αυτούς.

Στο Πεδίο της σχεδόν Απόλυτης Αμνησίας και της Δυαδικότητας, για να γίνει αντιληπτό το καλό, έπρεπε απαραίτητα να υπάρχει το κακό και φυσικά κάποιος να το ενσαρκώνει - με τρόπο ώστε - το συγκεκριμένο μάθημα, που αφορά στο Νόμο της Αιτίας και του Αιτιατού (Κάρμα) να γίνεται σαφές.

Κάποιοι, μολύνθηκαν σε βαθμό που πίστεψαν τον ρόλο τους, ταυτίστηκαν μαζί του ολοκληρωτικά... και έχασαν την επαφή με την ψυχή τους.

Ο Καθένας Θερίζει Ό,τι Έσπειρε Στο Πλήρωμα Του Χρόνου, Και Για Όλους Υπάρχουν Ευκαιρίες Διόρθωσης Και Επιστροφής.

Όλα τα μονοπάτια μηδενός εξαιρουμένου, οδηγούν στον ίδιο προορισμό - στην Πηγή - απ`όπου εκπορεύθηκαν.

Κάθε Σύγκριση Είναι Μάταιη Και Δηλώνει Άγνοια... Και Τίποτ`Άλλο.

Τώρα είναι η Ώρα, ο καθένας μας ν`Αναλάβει την Ευθύνη του δικού του δρόμου... ώστε να είναι Έτοιμος να εκπληρώσει την Αποστολή του... όταν θα Κληθεί να το κάνει.

Η τυφλή εμπλοκή με τις Δυαδικότητες και η ασφυκτική προσκόλληση, σε μία μονάχα όψη των πραγμάτων και των εννοιών... είναι το βασικότερο εμπόδιο - που ο καθένας πρέπει να ξεπεράσει - για να στραφεί στην Ενότητα - απ`όπου θα λάβει τις απαντήσεις που αφορούν - στα κατά κύριο λόγο, υπαρξιακά ερωτήματά του.

Η μεγάλη μας πρόκληση πλέον είναι η Σύνθεση των ιδεών και των εννοιών με στόχο το κοινό καλό (για κάθε μορφή ζωής).

Η πραγματική δυσκολία θα βρεθεί στο σημείο, όπου θ`αναγκαστούμε εκ των συνθηκών... να ξε-μάθουμε πολλά, απ`όσα γνωρίζουμε και θεωρούμε δεδομένα... Πολλά αξιώματα που χρησιμοποιήσαμε για να θεμελιώσουμε, την όποια Κοσμοθεωρία μας - καθώς έχουν ήδη αποδειχτεί περίτρανα Ανεπαρκή και Ανίκανα - να μας προωθήσουν και να μας ανυψώσουν... προς έναν καλύτερο, δικαιότερο και φωτεινότερο κόσμο.

Έχουμε ήδη περάσει στην τελική ευθεία - Προς την Μεγάλη Ανατροπή - κάτι που σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή, υπάρχει το ενδεχόμενο να προκύψουν... Συγκλονιστικά Γεγονότα σε Παγκόσμια Κλίμακα, που δεν θ`αφήσουν κανέναν ανεπηρέαστο και αδιάφορο... όπως γινόταν μέχρι τώρα.

Το πέπλο της ψευδαίσθησης που ζούμε - επί σειρά αιώνων αποσυντίθεται, όλο και περισσότερο... κάθε φορά, που κάποιος από εμάς Αποσύρει την προσοχή του, από τις εξωτερικές εικόνες και την στρέφει Εντός... ακυρώνει προγραμματισμούς που του επιβλήθηκαν, Διευρύνει την εμβέλεια των 5 αισθήσεων και Εκθρονίζει κάθε Δόγμα Χωριστικότητας από την Συνείδησή του.

Είμαστε Όλοι Υπεύθυνοι, Για Το Αν η Παρούσα Κατάσταση θα Διαρκέσει για Πολύ ή Λίγο ακόμη... 

Μπορούμε να Εστιάσουμε τις προσπάθειές μας - με Σκοπό να Επιταχυνθεί η Διαδικασία Αποδόμησης του Παλιού Κόσμου - ή να αφεθούμε να μας παρασύρουν τα γεγονότα... κάτι που όμως προϋποθέτει, Βίαιο και Απότομο Ξύπνημα.

Το Χρονοδιάγραμμα της Σταδιακής Απελευθέρωσης, ξετυλίγεται καθημερινά και ήδη, τα Σημάδια βρίσκονται μπροστά στα Μάτια μας μεταμφιεσμένα... σε Ρόλους-παρωδίες του Τρισδιάστατου Πεδίου, που φθίνει ολοένα.

Ο καθένας μας βλέπει και αντιλαμβάνεται, αυτά που έχει την ικανότητα να κατανοήσει... καθώς εκπαίδευσε τον εαυτό του, συνειδητά και όχι τυχαία... μαθαίνοντας να παρατηρεί - νηφάλια και αντικειμενικά - μακριά από κάθε δράμα και θυματοποίηση... Χρησιμοποιώντας τα Φίλτρα της Συμπόνοιας, της Ανεκτικότητας και του Σεβασμού... 

Ενώ αποφεύγει να κατα-κρίνει υποκειμενικά, κάτω από το πρίσμα της φανατικής Μισαλλοδοξίας της Επαρμένης, Εγωικής του όψης και της μόνιμα τρομοκρατημένης, Αμυντικο-επιθετικής, νοητικής του στάσης.

Οι Επιλογές όλων μας - έχουν ήδη γίνει Προ Πολλού - γι`αυτό και Είμαστε εδώ στην Παρούσα χρονική Περίοδο και Φάση...

Τώρα ήρθε η Ώρα να Κατανοήσουμε, τον Βαθύτερο λόγο και τον Απώτερο σκοπό μας - ν`Αφυπνιστούμε από τον Λήθαργο αιώνων - να Ανα-κτήσουμε την Σύνδεσή μας με τα Μυστήρια της Ύπαρξης... να ΕπαναΠρογραμματίσουμε το μυαλό μας... Γεφυρώνοντας τα δύο Εγκεφαλικά μας Ημισφαίρια... 

...Έτσι ώστε να θυμηθούμε ξανά την Αυθεντική, Πολυδιάστατη ταυτότητά μας... Επαναπροσδιορίζοντας την Αποστολή μας και Προωθώντας την Πανανθρώπινη Κοινωνία, σε Υψηλότερες Αξίες και Περιεκτικότερες Έννοιες!!!

anoptron.blogspot.gr

Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΓΑΤΑΣ ❗

Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι γάτες δεν κάνουν τίποτα, είναι τεμπέλικες και απλά τρώνε... Δεν είναι έτσι!

Ξέρετε ποια είναι η αποστολή της γάτας;
Όλες οι γάτες έχουν την δύναμη, κάθε μέρα, να απομακρύνουν την συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια στο σώμα μας... 

Μόλις αποκοιμηθούμε απορροφούν αυτή την ενέργεια. Εάν υπάρχουν περισσότερα από ένα άτομα στην οικογένεια, και μόνο μία γάτα, μπορεί να συσσωρεύσει υπερβολική ποσότητα αρνητικότητας, απορροφώντας την ενέργεια πολλών ανθρώπων...

Όταν κοιμάται, το σώμα της γάτας απελευθερώνει την αρνητικότητα που μας στερεί.
Αν είμαστε πολύ στρεσαρισμένοι, μπορεί να μην έχουν αρκετό χρόνο για να απελευθερώσουν, όλη αυτή την αρνητική ενέργεια και ως εκ τούτου συσσωρεύεται ως λίπος, μέχρι να μπορέσουν... Οπότε παχαίνουν και νομίζεις, ότι ήταν το φαγητό που τους έδωσες... ή επειδή δεν κινούνται αρκετά... και η αλήθεια δεν είναι αυτή.
Είναι ωραίο να υπάρχουν περισσότερες από μία γάτες στο σπίτι, οπότε το βάρος μοιράζεται ανάμεσα τους.

Μας προστατεύουν και κατά την διάρκεια της νύχτας, έτσι ώστε να μην μπαίνουν ανεπιθύμητα πνεύματα στο σπίτι ή στο δωμάτιο μας ενώ κοιμόμαστε.
Αυτός είναι ο λόγος που τους αρέσει να κοιμούνται στο κρεβάτι μας. Και αν νομίζουν ότι είμαστε καλά, δεν θα κοιμηθούν μαζί μας... Αν υπήρχε κάτι παράξενο γύρω μας, θα πηδούσαν στο κρεβάτι μας και θα μας προστάτευαν...

Εάν κάποιος έρχεται σπίτι μας και οι γάτες νιώθουν ότι αυτό το άτομο, είναι εκεί για να μας βλάψει ή είναι κακός, οι γάτες μας περιβάλλουν για να μας ′′προστατέψουν"
Εάν έχετε μια γάτα ή και μια αδέσποτη γάτα, ανάμεσα στο σπίτι σας και το υιοθετεί ως σπίτι της, είναι επειδή χρειάζεστε μια γάτα αυτή την ώρα... Έτσι η αδέσποτη γάτα, προσφέρθηκε να βοηθήσει.... Ευχαριστώ την γάτα που επέλεξε το σπίτι μου, για αυτή την δουλειά. Εάν έχετε άλλες γάτες και δεν μπορείτε να κρατήσετε την αδέσποτη γάτα, βρείτε της μια θέση... Η γάτα ήρθε για κάποιο λόγο, άγνωστο σε εμάς σωματικά, και στα όνειρα φαίνεται ο λόγος της εμφάνισης της γάτας, εκείνη την ώρα...

Μπορεί να υπάρχει χρέος, Κάρμα, που πρέπει να πληρώσει... ''Οπότε μην πανικοβάλλεστε και τρομάζετε την γάτα."

Λοιπόν, ο ''αυτός'' θα πρέπει να επιστρέψει κάπως, για να εκπληρώσει αυτή την υποχρέωση...

Οι γάτες μας θεραπεύουν...

Οι γάτες είναι αξιολάτρευτα πλάσματα, και αγαπούν τους ιδιοκτήτες τους πάνω απ ' όλα, απλά, έχουν έναν διαφορετικό τρόπο να αγαπούν... Η αγάπη τους είναι αληθινή, γι’αυτό μην αμφιβάλλετε, είναι οι μεγάλοι και αληθινοί φίλοι μας και πάνω απ' όλα, καλοί σύντροφοι. 

(Άγνωστου)

ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ΣΟΥ!?...

 Γνωρίζατε ότι ο σκύλος σας, εκτός από το να σας κρατάει συντροφιά, έχει έρθει με μια πνευματική αποστολή, να σας στηρίξει στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής σας;

Τα σκυλιά είναι πλάσματα που παρασύρονται από αγάπη, στοργή και φροντίδα... Είναι ειλικρινείς, πιστοί και εξαιρετικά τρυφεροί.

Ναι είναι ζώα, αλλά έχουν τον τρόπο τους να είναι ένας φίλος, που τους δίνει τον τίτλο: "Ο Καλύτερος Φίλος του Ανθρώπου".

Τότε μπορείτε επίσης να πιστέψετε, ότι τα σκυλιά μπορούν να είναι άγγελοι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, σε μια ειδική αποστολή για την ανθρωπότητα.

Τα σκυλιά είναι συναισθηματικοί θεραπευτές, δεν θα δίσταζαν ποτέ να σε πλησιάσουν, να σε διδάξουν και να σε συνοδεύσουν, αν αισθάνεσαι λυπημένος ή αποθαρρυμένος...

Η Αποστολή τους Μπορεί να Είναι Αφιερωμένη σε Ένα Άτομο ή Μια Ολόκληρη Συλλογικότητα.

Πολλά σκυλιά κάνουν εντυπωσιακή δουλειά με έναν άνθρωπο, ή μπορούν να επηρεάσουν μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων ως οικογένεια.

Ο σκύλος - ένα κατοικίδιο σε μια οικογένεια - γίνεται αναπόσπαστος φίλος, αλλά υπάρχουν κάποια μυστικά, πίσω από αυτήν την φιλία...

Είναι Υποστηρικτές Ενέργειας...

Τα σκυλιά είναι προστάτες άγγελοι που απορροφούν τόσο από εσάς, όσο και από τα μέρη που πάλλονται από ανισορροπία... Στην συνέχεια καθαρίζονται με νερό, φυτά και άλλα στοιχεία.

Ακόμη θυσιάζονται για σένα, όταν υπάρχουν κακές ενέργειες, που μπορούν να σε επηρεάσουν... Ξέρουν ποια είναι η αποστολή τους, και δεν διστάζουν να σε προστατεύσουν από όλα.

Μερικοί ξαφνικοί θάνατοι σκύλων, οφείλονται στις ισχυρές ενέργειες που απορροφούν... Ένας καλός τρόπος για να καθαρίσετε αυτή την κακή ζωική ενέργεια, είναι να τους δώσετε πολλή αγάπη και χάδια. Τα χάδια τους δίνουν χαρά, επιλέγουν - πέρα από αυτό που πιστεύεις - επιλέγουν εσένα, όχι το αντίθετο.

Ακόμη και όταν έχετε την ευκαιρία να ′′επιλέξετε′′ ανάμεσα σε πολλά κουτάβια, αυτό που σας έχει επιλέξει θα σας προσεγγίσει και θα κερδίσει την εμπιστοσύνη και την στοργή σας... Και θα ξέρεις ότι διάλεξες καλά, αλλά δεν επέλεξες...

Είναι Οι Κομιστές Της Άνευ Όρων Αγάπης.

Τα σκυλιά είναι πιστά.
Κάθε μέρα θα σου δείχνουν ταπεινότητα και αγάπη άνευ όρων.

Δεν θα νιώσεις ποτέ, ότι ο σκύλος σου σ' έχει ξεχάσει, γιατί έρχεται πάντα να σε χαιρετήσει, θα κουνήσει την ουρά της ευτυχίας του όταν σε δει, ακόμα κι αν έχουν περάσει μόνο 5 λεπτά, από τότε που σταμάτησε να σε βλέπει.

Οι άγγελοι των σκύλων, μπορούν να δημιουργήσουν έναν τόσο ιδιαίτερο δεσμό, που ακόμη και ο θάνατος του ανθρώπου που αγάπησαν περισσότερο, μπορεί να τους καταστείλει σε τέτοιο βαθμό, που να αφήσουν τον εαυτό τους να πεθάνει... Επειδή η αποστολή τους δεν έχει τέλος στον κόσμο, δεν βρίσκουν πλέον νόημα στην ζωή.

Υπάρχουν περιπτώσεις που η απώλεια ανθρώπινου φίλου - κάνει αυτά τα κατοικίδια ζώα - να υποφέρουν από την ''αιώνια'' αναμονή, την ελπίδα ότι θα επιστρέψει, και αν καταλάβουν ότι έχει φύγει για πάντα, θα πεθάνουν για να τον συναντήσουν, σ' ένα άλλο σχέδιο συνείδησης.

Είναι ευαίσθητοι σε κάθε είδους δονήσεις.

Συνδέονται με πολύ υψηλές δονήσεις, που είναι απίστευτα ευαίσθητες.

Είναι σε θέση να αντιληφθούν πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεστε... Είναι ενεργειακά ραντάρ, είναι πάντα σε εγρήγορση, ακόμα και όταν τα βλέπεις να ξεκουράζονται.

Έχουν εντυπωσιακή ευαισθησία στην ακοή, καθώς και στην οσμή και την όραση.

Μπορούν να δουν μέσα από διαστάσεις και πεδία, που οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιληφθούν... Αυτός είναι κι ο λόγος, που γίνονται ανήσυχα και ενοχλούνται από μια παράξενη παρουσία.

Είναι Ο Τέλειοι Συναισθηματικοί Θεραπευτές...

Σε προσωπικό επίπεδο, θα έχουν πάντα γνώση του ιδιοκτήτη τους και της οικογένειας, που τους έχει αποδεχτεί... 

Βεβαιωθείτε ότι όλα είναι πάντα σε αρμονία... Όταν βιώνουν θλίψη, κατάθλιψη, χτυποκάρδι ή κάποιο αρνητικό συναίσθημα, αναζητούν τρόπους να βελτιώσουν την διάθεσή σας.

Η κίνηση της ουράς τους, ακτινοβολεί δονητικά κύματα, που εναρμονίζουν το περιβάλλον... Είναι σημάδια αγάπης.

Τα σκυλιά είναι οι καλύτεροι φίλοι, οι καλύτεροι συνεργάτες στην ζωή... Είναι παιχνιδιάρικα και αθώα...

Είναι Απλά Άγγελοι Που Μπαίνουν Σε 4 Πόδια Και Κάνουν Την Ζωή Σου Ευτυχισμένη!!!

(Κάπου στο διαδίκτυο / Ένα μήνυμα για σένα από το σύμπαν)