Θεός και Πίστη Μέσα Από τα Μάτια του Ειρηνικού Πολεμιστή...

"Ο αληθινός πολεμιστής, Σωκράτη, διατηρεί την ανθρωπιά του ακόμη και στην μάχη. Κερδίζοντας έναν βάρβαρο θρίαμβο, εξακολουθείς να διακυβεύεις την ψυχή σου. Αυτοί που πολεμούν τον δράκο, μπορούν να γίνουν ο δράκος."

"- Κάποτε είχα έναν δάσκαλο που μου είπε ότι δέσμευση σημαίνει, να κάνεις αυτό που ξεκίνησες ή να πεθαίνεις προσπαθώντας.

- Δεν θα καθίσεις εδώ μαζί μας, σαν ένας από εμάς, για μερικά ακόμα χρόνια; Ενώ αυτοί οι άνθρωποι τριγυρίζουν ελεύθεροι;

- Οι άνθρωποι τριγυρνούν ελεύθεροι ανά την Γη, Σωκράτη.. Η ίδια η φύση τριγυρνά ελεύθερη - με τυφώνες και σεισμούς και πανώλες και ακρίδες.. Ακόμα και τώρα, αθώοι πεθαίνουν από βία και λοιμούς, ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες άλλους ανθρώπους πάνω στη Γη... Ποιος έχρισε εσένα υπεύθυνο; Ποιος σου έδωσε την σοφία, ώστε να γνωρίζεις ποιος πρέπει να ζήσει και ποιος να πεθάνει και πώς;;; Ποιος είσαι για να γνωρίζεις την θέληση του Θεού;;;

- Σε ποιον Θεό αναφέρεσαι, Πατέρα Σεραφείμ; Τον ελεήμονα και δίκαιο Θεό, που βρήκε αρμόζον μέσα από την απέραντη σοφία του, να πάρει την οικογένειά μου; Αυτός είναι ο Θεός στον οποίο προσεύχεσαι;;;

- Λοιπόν, Σωκράτη, επιτέλους αντιμετωπίζεις αυτό που σε βάραινε τόσο καιρό.. Εύχομαι να είχα μια απάντηση - μερικές γλυκές λέξεις για να ελαφρύνω την καρδιά σου.. Όμως ο Θεός, παραμένει ένα μυστήριο ακόμη και για εμένα... 

..Υπήρχε κάποτε ένας σοφός άνδρας που είπε: "Υπάρχουν τρία μυστήρια σε αυτό τον κόσμο: ο αέρας για τα πουλιά, το νερό για τα ψάρια και η ανθρωπότητα για τον εαυτό της"... Εγώ έχω βρει, πως ο Θεός είναι το μεγαλύτερο μυστήριο από όλα, αλλά παράλληλα τόσο οικείος, όσο το καρδιοχτύπι μας, τόσο κοντά όσο η επόμενη αναπνοή μας.. περιβάλλοντάς μας τόσο κοντά, όσο η επόμενη αναπνοή μας.. περιβάλλοντάς μας σαν τον αέρα, σαν το νερό... Πανταχού Παρών... 

Αλλά ο νους μας δεν μπορεί να χωρέσει τον Θεό, μόνο η καρδιά... Εκεί είναι που θα βρεις την πίστη...

- Σταμάτησα να πιστεύω στον Θεό εδώ και χρόνια.

- Ο Θεός αγκαλιάζει ακόμα και τους άπιστους. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς;;; Δέξου το μυστήριο, Σωκράτη. Εμπιστεύσου το... Σταμάτα να προσπαθείς, τι θα έπρεπε και τι δεν θα έπρεπε να είναι, και θα βρεις την πίστη σου ξανά.

- Οι λέξεις σου, πάντα είχαν τη γεύση της αλήθειας, Πατέρα.. αλλά κατά κάποιον τρόπο, αδυνατώ να πιάσω το νόημά τους.

- Κάποτε, δεν μπορούσες καν να πιάσεις το ράσο μου.. Και τώρα κοίταξε τι συνέβη με λίγη υπομονή..

- Και με πολύ εξάσκηση.

- Ναι. Και ίσως είναι καιρός να εξασκηθείς.. με άλλο τρόπο. Η εκπαίδευσή σου σού έχει μάθει τα όρια του νου...

 ..Το Πνεύμα είναι μια μεγάλη σκάλα προς τον Ουρανό, αλλά σταματά, δίχως να αγγίζει τον Παράδεισο... Μόνο η Σοφία της Καρδιάς, μπορεί να ρίξει Φως στον δρόμο...

Ο Αρχαίος συνονόματός σου, ο Σωκράτης, θύμισε στους νέους της Αθήνας, ότι η σοφία ξεκινά με την Αναζήτηση...

- Αλλά πέρα από αυτά τα εντυπωσιακά λόγια, Σεραφείμ, τι πρέπει να κάνω;  ...Τι πρέπει να κάνει ο οποιοσδήποτε; 

...Να βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο! Είσαι μονάχα ένας παίκτης σε ένα δράμα, μεγαλύτερο απ' όσο μπορεί κανείς - εκτός από τον Θεό - να χωρέσει στο νου του... Μερικές φορές, δεν είμαι καν σίγουρος, ότι ακόμα και ο ίδιος ο Θεός, μπορεί να το καταλάβει. 

...Μπορούμε μόνο να παίξουμε τον ρόλο που μας δίδεται... Καταλαβαίνεις; 

...Αυτοί που εμφανίζονται στην ζωή σου - είτε για να βοηθήσουν, είτε για να σε βλάψουν - είναι όλοι σταλμένοι από τον Θεό... Συνάντησέ τους όλους με ειρηνική καρδιά, αλλά με το Πνεύμα του Πολεμιστή... Θα αποτύχεις πολλές φορές, αλλά αποτυγχάνοντας θα μάθεις και μαθαίνοντας θα βρεις τον δρόμο σου... Στο μεταξύ, παραδώσου στην θέληση του Θεού - στην ζωή που σου δόθηκε... στιγμή προς στιγμή...

- Πώς γίνεται να γνωρίζω την θέληση του Θεού, Σεραφείμ;

- Η πίστη δεν εναπόκειται, στο "να γνωρίζεις κάτι με σιγουριά".. 

Απαιτεί μονάχα το κουράγιο να αποδέχεσαι, πως ό,τι συμβαίνει... είτε αυτό φέρνει ευχαρίστηση, είτε πόνο, είναι για το Ανώτερο καλό..."

bibliofagion.blogspot.com

Μια ταπεινή κάμπια... (Ιστορίες να σκεφτείς)

 Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε μια κάμπια... 

Ένιωθε ταπεινή κι ίσως στ’ αλήθεια να ήταν, αν την κοίταζες με τα μάτια των πολλών... Για το κάλλος της σίγουρα δεν φημιζόταν... Θα μπορούσες μάλιστα, να την χαρακτηρίσεις ακόμη κι αποκρουστική, με τα αμιγώς αντικειμενικά κριτήρια – εφόσον φυσικά, συγκαταλέγεσαι στο πλήθος που με πάθος τα ενστερνίζεται...

Η κάμπια μας δεν διακρινόταν, για το ιδιαίτερο ταλέντο της σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα... Δεν διέθετε δηλαδή, εκείνες τις αξιοσημείωτες δεξιότητες, που θα της επέτρεπαν να υπερβεί την φυσική της ασχήμια και να εδραιωθεί κοινωνικά. Τα υπόλοιπα ζώα την χλεύαζαν και τα πιο συμπονετικά, απλώς την περιφρονούσαν... Οι άνθρωποι συχνά πατούσαν πάνω της, κι ύστερα σκούπιζαν τα υποδήματά τους στο χαλί, με μια παραπάνω επιμέλεια.

Κάποιο απόγευμα, πέρασε από δίπλα της ένα εντυπωσιακό λιοντάρι, με πυκνή χαίτη κι αναμφισβήτητη ομορφιά. Κάθε τόσο κοιτούσε μελαγχολικά δεξιά κι αριστερά του... Καθώς δεν είχε πάρει χαμπάρι την κάμπια, άφησε κάποτε τα δάκρυα να κυλήσουν ελεύθερα, από τα περήφανα μάτια του... Τα δάκρυα δεν άργησαν να γίνουν παραπονεμένος λυγμός...

Η κάμπια πλησίασε χωρίς δισταγμό το λιοντάρι κι άκουσε με ενδιαφέρον και σπάνια τρυφερότητα, την στενάχωρη ιστορία του. Του έδωσε, μάλιστα, ένα σωρό υπέροχες συμβουλές και του θύμισε, πως δε χρειάζεται πάντα να φαίνεται άτρωτο, πως δικαιούται να νιώθει εντάξει – όντας απλώς ο εαυτός του – με τους μεγαλειώδεις βρυχηθμούς και την βαθιά απόγνωση.

Το λιοντάρι χαμογέλασε συγκινημένο...

«Ξέρεις, κανείς ποτέ δε με αφουγκράστηκε, δεν κατάφερε να διακρίνει ποιος είμαι πίσω από το επιβλητικό παρουσιαστικό μου», είπε... Η κάμπια εξήγησε στον βασιλιά της ζούγκλας, πως μια ζωή παρατηρούσε από την αόρατη γωνιά της ανθρώπους και ζώα, καταλήγοντας, σε αμέτρητα χρήσιμα συμπεράσματα για την φύση και τα κίνητρά τους.

«Νοείσαι πράγματι για σπουδαία λοιπόν! Βλέπεις την ψυχή πίσω από την ετικέτα της», διαπίστωσε ο άρχοντας του δάσους.

Από τότε, οι δυο τους έγιναν αχώριστοι φίλοι και σύντομα έφτασε η στιγμή, που η κάμπια μεταμορφώθηκε σε μια υπέροχη πεταλούδα... Τότε, το λιοντάρι την κοίταξε περήφανα. Θαύμασε τα χρώματά της, την χάρη της στο πέταγμα, το ελεύθερο πνεύμα της  – που πια συγχρονιζόταν τέλεια με τον άνεμο  – που έπαιζε μαζί του, όπως κάθε σοφός διασκεδάζει με τις άπειρες πιθανότητες του Σύμπαντος...

Η κάμπια ξαπόστασε κάποτε στην πλάτη του βασιλιά της ζούγκλας...

«Ποτέ δεν θα αποκτούσα φτερά, αν εσύ δεν με ξεχώριζες», του είπε και δάκρυσε. «Υπερβολές», απάντησε ταπεινά το λιοντάρι.

«Η αλλαγή, αποτελεί μια εσωτερική διαδικασία και, συνεπώς, σου αξίζουν ολοκληρωτικά τα εύσημα»... «Κι όμως», επέμεινε η πεταλούδα... «Είμαστε ζωντανοί οργανισμοί, θνητοί κι ευάλωτοι. Έχουμε, λοιπόν, ανάγκη ο ένας τον άλλον, στην πορεία μας προς την εξέλιξη... Ένα χάδι, κάποιο πλατύ χαμόγελο, μια ενθαρρυντική κουβέντα, επιταχύνουν την πνευματική μας μετατόπιση. Σε συνάντησα πίσω από την πανοπλία σου και με διέκρινες, παρά την ταπεινή μου καταγωγή. Εσύ εξοικειώθηκες με τα συναισθήματά σου κι εγώ αμφισβήτησα το πεπρωμένο μου. Μαζί τα καταφέραμε συνεπώς», του αποκρίθηκε.

Έπειτα πέταξε ψηλά στον ουρανό... Είχε μεγάλο ταξίδι μπροστά της, μα όσες Ηπείρους κι αν επισκέφτηκε, ουδέποτε ξέχασε τον πρώτο της φίλο, αυτόν που την αγάπησε, όταν ακόμη η ίδια δεν αγαπούσε τον εαυτό της.

Γιατί τελικά αιωνίως, προχωράμε όλοι μαζί και μέρος κάθε καθοριστικής αλλαγής, το χρωστάμε σε όσες γενναιόδωρες καρδιές μας συμπεριφέρθηκαν, όπως θα μπορούσαμε να είμαστε... Στους υπέροχους ιδεαλιστές, που επέμειναν πως φτιαχτήκαμε από το υλικό των ονείρων, τις νύχτες που βουτούσαμε στους εφιάλτες μας.

Και τις δύσκολες μέρες - όταν αισθανόμαστε χαμένοι, αδύναμοι και νευρικοί - ξανασηκωνόμαστε κουβαλώντας ως καύσιμα στην ψυχή, τα λόγια αυτών που μας ξεχώρισαν – το αδιανόητο πείσμα τους να τα καταφέρουμε – που μ’ έναν αλλόκοτο τρόπο μετατράπηκε και σε προσωπικό μας στοίχημα.

Έτσι, την επόμενη φορά που θα βιαστούμε να θεωρήσουμε έναν άνθρωπο χαμένη υπόθεση, απλώς ας το ξανασκεφτούμε... Ταυτίζοντας καρδιές με ταυτότητες, στερούμαστε οι ίδιοι την μοναδική ευκαιρία, να σαλπάρουμε προς το λιμάνι της φωτεινότερης εκδοχής μας.

Καθένας μας – ας μην ξεχνάμε – όσο μακριά από το μονοπάτι του κι αν βρίσκεται, κρύβει μέσα του ένα υγιές κομμάτι που αν αναδειχθεί – θα θεριέψει σαν φωτιά – τρέποντας τις θρασύδειλες σκιές σε άτακτη φυγή.

Και Μονάχα Μαζί, Θ’ Αλλάξουμε Τον Κόσμο...

Εξάλλου εάν ο κόσμος ετούτος, δύναται να ελπίζει σε μια κάποιου είδους μεταμόρφωση, έχει τόσο μεγάλη ανάγκη τους αιθεροβάμονες, που κοιτούν κάμπιες και στη θέση τους βλέπουν πεταλούδες...

Y.Γ: Η ταπεινή κάμπια προτού πετάξει μου ψιθύρισε ένα μυστικό: Λέει πως πλησιάζει η μέρα που οι πεταλούδες θα πολλαπλασιαστούν, ο ουρανός θα γεμίσει χρώματα και το σκοτάδι θα κρυφτεί πίσω από τον ήλιο μας... Ποιος ξέρει αν θα βγει αληθινή... Όπως και να έχει, εκείνη καλά το γνωρίζει πλέον ότι άξιζε η προσπάθεια...

(Κάπου στο διαδίκτυο)