Η Μαγεία Από το Τέλος του Χρόνου...

Ο χρόνος είναι κυκλικός. Όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας, είναι κυκλικά...

Κάθε τέλος δημιουργεί μια νέα αρχή και ο τρόπος με τον οποίο τελειώνουμε, ένα έτος της ζωής μας, βοηθά να ορίσουμε τα περιεχόμενα του επόμενου έτους, όσον αφορά εμάς.

Μια σύντομη στιγμή, προκύπτει από ανυπολόγιστα μεγάλες διαδικασίες και είναι ο σπόρος άλλων κύκλων. 

Σύμφωνα με την Εσωτερική Φιλοσοφία, κάθε έτος που περνάει είναι επίσης, μια περίληψη ολόκληρης της ζωής μας... Το τέλος κάθε κύκλου είναι η κατάλληλη στιγμή, για να αξιολογήσουμε τις νίκες και τις δυσκολίες μας, να κάνουμε απολογισμό και να ανανεώσουμε την απόφασή μας, να ζήσουμε με σοφό τρόπο.

Στο τέλος κάθε χρόνου ή φάσης της ζωής μας, τίποτα δεν μας απαγορεύει να κάνουμε απολογισμό και να αξιολογούμε την ικανότητά μας, να γεννιόμαστε και πάλι καθημερινά, να απαλλαγούμε από την τυφλή προσκόλληση στο παρελθόν και από μηχανισμούς κακίας, μίσους, φιλοδοξίας και άλλων αρνητικών συναισθημάτων.

 

Μπορούμε επίσης να αξιολογήσουμε, τις διάφορες "σταυρώσεις", που έχουμε ήδη δει ή υποβληθεί, στην παρούσα ζωή... 

Πόσες απελπισίες και ήττες; 
Πόσα διδάγματα αντλήθηκαν;
Ποια είναι η στάση μας, κάθε φορά που βιώνουμε μια σταύρωση, μια προδοσία και μια αδικία;

Η Ανάσταση είναι ‘’άλλα’’ Χριστούγεννα, που λαμβάνουν χώρα, σε υψηλότερο επίπεδο. Κάθε Χριστούγεννα περιλαμβάνουν κρυφά, την υπόσχεση της πλήρους Αναστάσεως, που πρέπει να επιτύχει η ψυχή μας, στο τέλος μιας μαθησιακής διαδικασίας.

Οι Χριστουγεννιάτικες γιορτές λαμβάνουν χώρα, λίγες μέρες πριν, από το νέο έτος... Αυτή η εγγύτητα σημαίνει, ότι η γέννηση μιας σοφότερης συνείδησης, ανοίγει τις πόρτες του χρόνου... Σε Μια Νέα Πρακτική Αρχή Στην Ζωή... 

Έτσι, η καλύτερη σκηνή της Γέννησης, βρίσκεται στην δική μας καρδιά και νου: Αυτά είναι τα μέρη, όπου το θαύμα της Αναγέννησης και της Μύησης, μπορούν να συμβούν καθημερινά...

(Αποσπασματική μετάφραση, από το άρθρο του Carlos Cardoso Aveline)

Konstantinos Smixiotis

Τα Βιβλία μου Οι σκέψεις μου/ My Books My thoughts

Ο Κόσμος Της Πλάνης...

Ο Άνθρωπος κάθε στιγμή ζυμώνει με το νου του, την Αιθερική Ύλη που τον περιβάλλει και διαχέει όλο το Σύμπαν... Με την σκέψη του πλάθει εικόνες πραγμάτων, που υπάρχουν ήδη ως πρωτότυπα, στον κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα.

Άπειρες πιθανότητες που υπάρχουν διαθέσιμες να συλληφθούν, απ' την ανθρώπινη συνείδηση και να υλοποιηθούν στο χαμηλότερο Πεδίο της Ύλης, τον κόσμο που ζούμε... 

Αυτό, είτε το γνωρίζουμε, είτε όχι, συμβαίνει, εκατοντάδες στιγμές στο λεπτό της καθημερινότητας μας, ακόμη κι όταν νομίζουμε, ότι δεν σκεφτόμαστε, εν τούτοις, κάθε μας δράση είναι γέννημα της σκέψης... είτε πρόκειται για λόγο, είτε για πράξη. 

Όλα αυτά πριν ακόμη γεννηθούν στο Φυσικό, έχουν πάρει σάρκα και οστά στο Αόρατο, Προϋπάρχουν ως Αρχέτυπα σε Ανώτερες Διαστάσεις, σε μια Συμπαντική Τράπεζα, απ' όπου ο Καθένας Μπορεί να Εκταμιεύσει, Αυτό που Επιθυμεί.

Ζούμε στον κόσμο, που αυτές οι πρωταρχικές ιδέες, γίνονται απτές κι ορατές, για να τις εμπειραθεί η ψυχή, μέσα από το φυσικό της όχημα... Είμαστε βαθιά ναρκωμένοι, αν νομίζουμε ότι όλα όσα βιώνουμε, είναι αληθινά... 

Πραγματικά ναι, επειδή ο καθένας πλάθει την πραγματικότητα του, κατά το δοκούν... Αλλά Αληθινά... Όχι.

Ετούτος ο κόσμος, είναι ο κόσμος της πλάνης, είναι ο κόσμος της μορφοποίησης του άμορφου, ο τόπος της επιθυμίας, απ' τον οποίο μπορεί κάποιος να αποδράσει μόνον, όταν όλες του οι επιθυμίες, γίνουν Μια και Μοναδική... αλλά κι αυτή, αμέσως πάψει, να υπάρχει... 

...Ο Νοών Νοείτω...

Η Αιθερική Ύλη, που διαπερνά τα Πάντα στο Σύμπαν, είναι αυτή η ίδια, που ενδύει με μορφή το Αγέννητο - που η σκέψη συλλαμβάνει - έτσι βρίσκεται Παντού... Είναι Πανταχού Παρούσα Και Τα Πάντα Πληρούσα... Όλα γύρω μας, είναι συμπυκνωμένη Αιθερική Ύλη, όπως για παράδειγμα το νερό... είναι η μορφή του αέρα, στο χαμηλό πεδίο που δρούμε. 

Η ενέργεια ταξιδεύει μέσα μας και γύρω μας, μέσα από συχνότητες κι όταν συντονιζόμαστε, τότε συναντιόμαστε... συναντούμε αυτό που δονείται, όμοια με την σκέψη μας. 

Μια Αιθερική Ενέργεια, Διαπερνά Τα Ανώτερα Πεδία, Καθώς Έλκεται Μαγνητικά Από Την Σκέψη Μας, η Οποία την Μορφοποιεί, Ανάλογα με την Επιθυμία Μας. 

Τα Πράγματα Είναι Απλά Κι Αν Γίνονται Σύνθετα, Γι Αυτό Ευθύνεται... Η Πλάνη Της Πλάνης... Στην Οποία Ζούμε...

Τα Βιβλία μου Οι σκέψεις μου/ My Books My thoughts

Παρατήρησε, Αναγνώρισε, Θυμήσου, Επιθύμησε, Δράσε ή μην δρας... Αλλά Μην Αντιδράς.

Ο κόσμος μοιάζει να πνίγεται μέσα σε επιθυμίες, θεωρίες και δισταγμούς... αναποφάσιστος αν πρέπει να δράσει, φοβισμένος για δράση... ανίκανος να εξασκήσει πρακτικά, τα όσα έχει διδαχθεί...

Στους κύκλους του Εσωτερισμού, πολλοί είναι εκείνοι που διδάσκουν, ότι ο άνθρωπος που ανηφορίζει τον μοναχικό δρόμο, πρέπει να πάψει να επιθυμεί τα πάντα και να επιθυμεί μόνον... το Τέλος της Διαδρομής. 

Αλλά κι αυτό είναι μια επιθυμία... γιατί οι Εσωτεριστές γνωρίζουν, ότι η δύναμη της ζωής, η ενέργεια στην Φύση, είναι η επιθυμία... 

Το μεγάλο στοίχημα είναι, προς ποια κατεύθυνση, θα την ωθήσει η σκέψη του Ανθρώπου... Αυτή η ανεξάντλητη δύναμη της ανθρώπινης σκέψης - Η Άσβεστη Πύρινη Ενέργεια - που ενίοτε τον κρατά αιχμάλωτο, σε ανούσιες κι αρρωστημένες περιοχές του μυαλού του.

Δεν έχω να σας προσφέρω καμία Γνώση, όλα αυτά τα χρόνια διαπίστωσα, πως η γνώση κυκλοφορεί ανάμεσα στον κόσμο, μέσα από πολλούς τρόπους... 

Σε άλλους έρχεται ενδεδυμένη, με την μορφή μιας δοκιμασίας, σε άλλους μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου, σε άλλους μέσα απ’ τα λόγια ενός συνοδοιπόρου ή ακόμη κι ενός φαινομενικά μισητού εχθρού και λέω φαινομενικά, επειδή δεν υπάρχουν εχθροί... παρά μόνον δάσκαλοι. 

Η γνώση λοιπόν ρέει άφθονη γύρω μας, μέσα στην καθημερινότητα μας, στον μικρόκοσμο του καθενός, βαδίζει δίπλα μας και συχνά την προσπερνάμε, ως ένα απαρατήρητο φόντο της ζωής...

Το ζητούμενο σε τούτες τις εποχές, δεν είναι τόσο η γνώση, αλλά να μπορέσει κάποιος, να αναγνωρίσει την γνώση... Ανασηκώνοντας το πέπλο των φαινομένων, των παθών, του πόνου, του μίσους, της ενόχλησης, του θυμού, της αρρώστιας, της θλίψης, των στεναγμών, της προσφυγιάς, των πολέμων, της αδικίας, της απώλειας και πολλών, παρόμοιων μαθημάτων, που πολλοί αντιμετωπίζουν κι άλλοι τόσοι συν-βιώνουν, δίπλα στον μαχητή, είτε ως παρατηρητές, είτε ως συνοδοιπόροι...

Το επόμενο ζήτημα, μετά την αναγνώριση της αληθινής αιτίας των φαινομένων, που φυσικά είναι η Γνώση, είναι να εκμεταλλευτεί ο μαθητής αυτή την γνώση προς όφελος του και για χάρη των Συνανθρώπων του... 

Αυτή Είναι η Καίρια Στιγμή, Που Μέσα Του Πρέπει να Αναβλύσει, Μια και Μοναδική Επιθυμία: Να κάνει την γνώση του το ξίφος, που θα αποκεφαλίσει την Λερναία Ύδρα του... 

Όταν αναβλύσει αυτή η επιθυμία μέσα του, θα του φανερωθεί ο δρόμος και θα του δοθεί η σοφία, για να τον διασχίσει... 

Θα είναι σε θέση να κατανοήσει, πότε μια στιγμή αδράνειας κι απραξίας, κρύβει την πιο μεγαλοπρεπή δράση, γιατί είναι φορές που το να μη πράξει κάποιος κάτι, είναι ακόμη πιο γενναίο κι απ το να ριχτεί στην φωτιά, για χάρη ενός ανθρώπου...

Το να μην αντιδράσεις στον θυμό που αναδύεται μέσα σου, είναι μια μεγάλη νίκη μη δράσης, είναι μια φαινομενική αδράνεια, που κάποιοι θα την ονομάσουν δειλία ή και χαζομάρα, μια ανοησία απέναντι σε μια ολοφάνερη αδικία. Ακόμη κι αυτοί, οι άχρηστοι χλευασμοί των άνοων, που επιθυμούν την βία, είναι ένας μεγάλος πειρασμός, που ο μαθητής πρέπει να αφήσει, να παρέλθει ως άνεμος καυτός από το πρόσωπο του... «Θα περάσει και αυτό».

Κάθε λεπτό που περνάει μέσα στην καθημερινή ύπαρξη του ανθρώπου, είναι πολύτιμο για δράση ή μη δράση. 

Μην Ενεργείτε: «Για να περάσει η ώρα»... Είναι η Παρούσα Στιγμή, που θα Ενεργοποιήσει, μυστικές κι Αόρατες για πολλούς, δυνάμεις της Φύσης για την εξέλιξη μας... 

Παρατήρησε, Αναγνώρισε, Θυμήσου, Επιθύμησε,  Δράσε ή μην δρας... αλλά μην Αντιδράς. 

Κάθε μια απ’ αυτές τις ενέργειες, κρύβει ένα μεγάλο απόκρημνο και γλιστερό μονοπάτι - στρωμένο με αγκάθια - για τον ξυπόλητο προσκυνητή... 

Τίποτε δεν θα σου χαριστεί, παρά μόνον η Ζωή και το μεγάλο Θέατρο της, για να εξασκήσεις όλα τα παραπάνω...

Να μην βιάζεσαι να αποφασίσεις - γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει - αλλά να μην κοντοστέκεσαι αναποφάσιστος, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, οι στιγμές περνούν αμείλικτες κι επιστρέφουν, ξανά μετά από καιρό, αλλά εσύ δεν θα είσαι πια, ούτε εδώ, ούτε ο ίδιος,... αλλά θα είσαι πάλι εσύ και πάλι εδώ, με μόνον ένα, ακόμη εμπόδιο: Δεν θα το θυμάσαι... Κι όταν κάποιος σαν κι εμένα στο θυμίζει, μπορεί να τον περιγελάς. 

Γι Αυτό Η Πιο Σωστή και Ελεήμων Ώρα... Είναι Τώρα.

(Υ.Γ: Περαιτέρω ανάλυση σε επόμενα άρθρα).

Κωνσταντίνος Σμιξιώτης

Τα Βιβλία μου Οι σκέψεις μου/ My Books My thoughts

Εγώ Εναντίον Εγώ...

Πολλές φορές αισθάνομαι ότι αυτό που οι περισσότεροι νομίζουμε ότι λάμπει και έχει κάποια αξία κρύβει πίσω του πυκνό σκοτάδι. Απαιτείται μεγάλη ειλικρίνεια και διάκριση, βαδίζοντας σε οποιοδήποτε πνευματικό μονοπάτι, ώστε να κατανοήσουμε ότι δε θα μπορέσουμε ποτέ να θεραπεύσουμε αυτό που κρύβουμε μέσα μας και μας κάνει να υποφέρουμε, αν πρώτα δεν το φέρουμε στην επιφάνεια και το αναγνωρίσουμε.

Θα πρέπει λοιπόν, να προχωρούμε με ορθάνοιχτα τα μάτια έξω, αλλά και με ορθάνοιχτα τα μάτια μέσα μας. 

Γιατί χωρίς ειλικρίνεια, τίποτα δεν θα μεταλλαχθεί... 
Ούτε μέσα, αλλά ούτε και έξω.

Ειλικρίνεια όμως, δεν μπορεί να είναι η πρόχειρη αντίληψη της πραγματικότητας που προκύπτει, ύστερα από μια επιπόλαιη παρατήρηση, αυτού που μας συμβαίνει... 

Η ειλικρίνεια συμβαδίζει με την νοημοσύνη και συμβαίνει μόνον, όταν είμαστε απόλυτα προσηλωμένοι, στην Ατραπό της Αλήθειας. 

Τελικά αν είμαστε ειλικρινείς, θα παραδεχτούμε πως ποτέ δεν είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Οι καλές προθέσεις από μόνες τους δεν επαρκούν δυστυχώς, όταν οι προκαταλήψεις μας λειτουργούν ανενόχλητες στον υποσυνείδητο νου. 

Βλέπω ανθρώπους να προσποιούνται, πως έχουν εξαλείψει το σκοτάδι απ’ την ζωή τους και να σκορπούν αφειδώλευτα αγάπη και φως γύρω τους, κάτι που ακούγεται τόσο όμορφο και τόσο ανιδιοτελές... Μπράβο τους θα λέγαμε όλοι μας, πάντα τέτοια... 

Ισχύει όμως στα αλήθεια αυτό, όταν φαίνεται ξεκάθαρα πως οι πράξεις τους δεν συμβαδίζουν με τις προθέσεις τους; 

Αναρωτιέμαι, που αφανίζεται όλη αυτή η αγάπη και πως μετατρέπεται το φως σε σκοτάδι, μόλις ο μικρός τους εαυτός, ελάχιστα διαισθανθεί ότι απειλείται. Καλούμαστε να γίνουμε ειλικρινείς λοιπόν και στην παραπάνω περίπτωση, η έλλειψη ειλικρίνειας είναι προφανής. Φωνάζει πιο δυνατά αυτό που είναι, από αυτό που προσποιείται ότι είναι.

Περνάμε τώρα στην αντίπερα όχθη... 

Υπάρχουν οι άλλοι συνοδοιπόροι, που ακούν αυτή την επαναλαμβανόμενη φωνή μέσα τους, που επιμένει πως δεν είναι επαρκείς, δεν είναι αρκετά καλοί, δεν νιώθουν αμόλευτη αγάπη, δεν μπορούν να αισθανθούν συμπόνια, όπως θα έπρεπε, ως άτομα που ασχολούνται με την αυτογνωσία, να αισθάνονται... 

Για την ακρίβεια υπάρχουν στιγμές, που νιώθουν έντονη ζήλια ή αποστροφή για κάποιο άτομο, φθόνο ή ακόμη και μίσος... Εδώ αναγνωρίζουμε σαφώς μια ειλικρινέστερη στάση, αφού το άτομο παραδέχεται, ότι τα συναισθήματα αυτά ζουν μέσα του, τον βαραίνουν και τον εξαντλούν και όπως έχουμε αρκετές φορές επαναλάβει, ο μόνος τρόπος, για καταφέρει τελικά να απαλλαγεί από αυτά τα συναισθήματα, είναι να αποδεχτεί ότι υπάρχουν και να μην επιχειρήσει να τα αγνοήσει.

Όπως θα λέγαμε με ένα παράδειγμα, αν καταλάβουμε ότι μπήκε ένας κλέφτης στο σπίτι μας, καλό είναι να τον αντιμετωπίσουμε ή να καλέσουμε την αστυνομία κι όχι να προσποιηθούμε, ότι είμαστε ασφαλείς και να αγνοήσουμε την εισβολή, γιατί τότε θα πληρώσουμε ακριβά την ανοησία μας.

Όμως, πέρα από την αρχικά ειλικρινή αυτή στάση, απαιτείται και η συνδρομή της νοημοσύνης ή της σοφίας, που αναδύεται από την εκτενέστερη παρατήρηση των εσώτερών μας δρώμενων, ώστε να διαγνώσουμε τι αληθινά μας συμβαίνει. 

Μια καλή ερώτηση, θα ήταν η εξής: Από πού άραγε προέρχεται αυτή η φωνή, που τονίζει την ανεπάρκειά μας και επιμένει ότι θα έπρεπε, να αισθανόμαστε διαφορετικά; 

Μήπως είναι η ίδια φωνή, που λέει ότι ντρέπεται για μας όταν πίνουμε, όταν καπνίζουμε, όταν τρώμε κρέας; Ποιο πνευματικό άτομο μπορεί να λέγεται πνευματικό όταν τολμάει να τρώει κρέας; (θα επέμενε αυτή η φωνή).

Οι πνευματικές προκαταλήψεις, είναι οι πιο ψυχοφθόρες από όλες...

Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό το οποίο μας επιτίθεται χρησιμοποιώντας αυτή την βάναυση κριτική - δεν είναι άλλο - από το ίδιο το εγώ μας. 

Πάντα όταν υπάρχει κριτική, προς τον εαυτό μας ή προς τους συνοδοιπόρους μας, κάπου υπάρχει κρυμμένο αυτό το ψεύτικο, προσωρινό κατασκεύασμα, που ονομάσαμε «εγώ»... 

..Εγώ εναντίον εγώ...

Το εγώ λοιπόν, επιτίθεται προσπαθώντας δήθεν, να εκδιώξει το εγώ μας και αυτή είναι η πιο ύπουλη επίθεση, που θα μπορούσαμε να δεχτούμε, γιατί γίνεται με σκοπό να εδραιωθεί το ίδιο το εγώ, ακόμη περισσότερο μέσα μας. 

Το εγώ βλέποντας ότι κινδυνεύει, μέσα από την εξελικτική διαδικασία να αφανιστεί, μας κατηγορεί που το φιλοξενούμε και μας προτρέπει, να το αντικαταστήσουμε με ένα καινούργιο, πιο λαμπερό, "πνευματικότερο εγώ", που θα είναι πολύ δυσκολότερο πλέον, να το διακρίνουμε... 

Έτσι θα καταφέρει να παρατείνει την παρουσία του, αλλά και να δικαιολογήσει, την μόνιμη στρατοπέδευσή του μέσα μας.

Εδώ κι αν απαιτείται ειλικρίνεια, στην παρατήρησή μας! Ειλικρίνεια και νοημοσύνη, όπως προείπαμε. 

Καλό θα είναι, να υπάρχουν στην ζωή μας και ένας-δυο αγνοί συνοδοιπόροι, ώστε να μας ταρακουνάνε, όταν χανόμαστε σ’ αυτή την διαδρομή και αρχίζουν τα μυαλά μας να φουσκώνουν. Και είναι σίγουρο, πως παρασυρόμαστε και χανόμαστε πολύ συχνά, μέσα σ’ αυτή την φοβερή δίνη του εγώ. 

Βοηθάει πολύ επίσης, αν καταφέρνουμε να θυμόμαστε ότι πίσω από κάθε κριτική, κρύβεται πάντα το εγώ μας... 

Ο Αληθινός Εαυτός Ποτέ Δεν Κρίνει Και Ποτέ Δεν Επιτίθεται, Μ’ Αυτόν Τον Τρόπο. 

Μας φανερώνει πάντα, πως η αγάπη δεν είναι ένα συναίσθημα, που μπορεί να καλλιεργήσει το μυαλό μας ή να παγιδεύσει, στην στενή του φυλακή ο νους μας. 

Η αγάπη, δεν μπορεί να έχει αντικείμενο και υποκείμενο. 

Μας δείχνει τελικά, πως η αγάπη είναι μια απέραντη θάλασσα καλοσύνης, που όταν καταφέρουμε να βουτήξουμε στα απύθμενα νερά της, τα κύματά της θα δημιουργήσουν τόσο ισχυρές δονήσεις, που όλα τα φράγματα των ψευδαισθήσεων, που έχουμε ως τώρα χτίσει γύρω μας, μονομιάς θα καταρρεύσουν... 

Αυτός Είναι Ο Ρόλος Του Αληθινού Εαυτού... 
Αυτός Είναι Ο Ρόλος Της Αγάπης... 
Να Μας Λυτρώσει, Από Κάθε Χρόνια Ψευδαισθητική Ψύχωση... 

nekthl.blogspot.gr

Μέσω Των Συγκρούσεων Μαθαίνουμε Να Νικάμε Τον Κατώτερο Μας Εαυτό...

Τα άτομα που μας προξενούν θυμό, είναι μια ισχυρή πηγή σοφίας, καθώς φέρνουν στο Φως, τα αδύνατα σημεία μας και γίνονται καθρέπτης, στον οποίο κοιταζόμαστε.

Ο Αριστοφάνης έλεγε ότι: «Οι σοφοί άνθρωποι μαθαίνουν πολλά, από τους εχθρούς τους».

Ένας δάσκαλος, μπορεί να μας διδάξει την σπουδαιότητα της υπομονής, του ελέγχου και της ανεκτικότητας. Όλες όμως αυτές τις ικανότητες, δεν έχουμε την δυνατότητα να τις εξασκήσουμε, παρά μόνο στην αληθινή ζωή, όταν θα συναντήσουμε τον “εχθρό”.

Στις πολεμικές τέχνες, μαθαίνουμε ότι η επίθεση του αντιπάλου, μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελός μας, όταν γνωρίζουμε πώς να διοχετεύσουμε την ορμή της, την κατάλληλη στιγμή, προς την σωστή κατεύθυνση. Ο "εχθρός" μας αναγκάζει, να δράσουμε εδώ και τώρα και να βγούμε από την άνεση μας, που τελικά θα μας κάνει μαλθακούς.

Μας αναγκάζει να φέρουμε στην επιφάνεια, τον καλύτερο καθώς και τον χειρότερο εαυτό μας και να μεταλλάξουμε την γνώση σε σοφία, μέσω της εμπειρίας.

Όταν καταφέρουμε, να δούμε τις αντιδράσεις μας αποστασιοποιημένοι και με λίγο χιούμορ, τότε θα ανακαλύψουμε πως σε κάθε σύγκρουση, κρύβεται ένα μεγάλο μάθημα, σχετικά με τις ποιότητές μας, αλλά και τις αδυναμίες μας...

Οι αποκλειστικά, αρμονικές σχέσεις γεννάνε μια απάθεια, που μπορεί να μας παραλύσει, καθώς δεν αισθανόμαστε την ανάγκη, να αναζητήσουμε καινούργια πράγματα, ούτε αναγκαζόμαστε να αναθεωρήσουμε τις πεποιθήσεις μας. Αρκούμαστε, στο να ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο πάντα.



Για την διανοητική και συναισθηματική εξέλιξή μας, έχουμε ανάγκη να συγκρουόμαστε, να αντιδρούμε, να δοκιμάζουμε τον εαυτό μας, να αλλάζουμε οπτική γωνία, να νιώθουμε πόνο... Με άλλα λόγια, να μαθαίνουμε!

Όπως στις πολεμικές τέχνες, έτσι και στην ζωή, για να τα καταφέρουμε, είναι ανάγκη κάποιος να μας παρακινεί. Είναι η θέση κι η αντίθεση, που δημιουργούν συγκρουόμενες, την αυριανή σύνθεση...

«Πόλεμος πάντων πατήρ εστί» έγραψε ο Εφέσιος, σκοτεινός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Όσο πιο βίαιη η σύγκρουση, τόσο οι πιθανότητες, μιας πλουσιότερης σύνθεσης αυξάνουν...

Ας διαλέξουμε στρατόπεδο λοιπόν, κι ας πολεμήσουμε!

Έτσι κι αλλιώς, τα δυο στρατόπεδα, είτε το ξέρουν είτε όχι, συνεργάζονται. Ας γίνουμε μέρος, αυτής της σύνθεσης... Ας πάρουμε μέρος με όλες μας τις δυνάμεις, χωρίς προσκόλληση όμως, στο μικρό μας «εγώ», σ’ αυτό που θα μας βγάλει «εκτός Εαυτού», που θα μας κάνει να θυμώσουμε, να χάσουμε την συγκέντρωσή μας και να κινδυνέψουμε να χάσουμε την μάχη... Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι αυτό που μας δίδαξε ο “Δάσκαλος”.

Όταν τα πράγματα γύρω μας δεν είναι ιδανικά, όταν δεχόμαστε επιθέσεις, όταν δε νιώθουμε ικανοποιημένοι από την ζωή μας, αυτή η αντιξοότητα, αυτή η αρνητική δύναμη, που πλήττει την σταθερότητά μας και δρα ως εχθρός, πρέπει να χρησιμοποιείται ως κινητήρια δύναμη και ώθηση για αλλαγή...

Κάθε σύγκρουση τελικά, μας αποκαλύπτει τι δεν πάει καλά μέσα μας και μας επιτρέπει να διατηρούμε, την σπίθα της δημιουργικότητας μας αναμμένη.

Χωρίς κάποιον ή κάτι απέναντί μας να μας προκαλεί, η σπίθα αυτή θα έμενε σβηστή.

Γι’ αυτό, βλέποντας από ένα μεγαλύτερο βάθος την κατάσταση, θα έπρεπε ίσως να μακαρίζουμε τους "εχθρούς" μας, γιατί χάρη σ’ αυτούς, μπορούμε να αλλάξουμε και να ανεβούμε, άλλο ένα σκαλοπάτι στον δρόμο της προσωπικής μας ολοκλήρωσης...

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας - by Maria Pinoti

Περί Ελεύσεως & Διαχωρισμού των Ομοίων...

“Κι αυτή, είναι η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην ψυχή και το σώμα, για την επικοινωνία τους με το Θείο. Ενώ η ψυχή είναι μόνιμα και συνεχώς συνδεδεμένη μαζί του, το υλικό σώμα χρειάζεται πάντοτε, την έλευση ενός Μεσσία.”

Όλα όσα συνειδητοποιούμε με τον καιρό, μοιάζουν να είναι διαφορετικότερα, από όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Κι αν ο κόσμος ο οποίος αντιλαμβανόμαστε, είναι τόσο εικονικός, αυτό σημαίνει ότι ακόμη και ο διαχωρισμός της ανθρωπότητας, σε μεγάλες πνευματικές ή κοινωνικές ομάδες, όπως θρησκείες ή έθνη, είναι επίσης εικονικός.

Όμως το Θείο ως έννοια και ουσία, υπάρχει πέρα και πάνω από αυτόν τον κόσμο και περιμένει, να κατορθώσουμε να το ανακαλύψουμε και να το πλησιάσουμε.

Απαντήσεις, οι οποίες καλό είναι να δοθούν, μονάχα από εμάς τους ίδιους... Από τον καθένα αναζητητή δηλαδή, που θέτει μια τέτοια ερώτηση.

Αλλιώς, δεν αφήνουμε την συνείδηση να αναπτυχθεί.

Αρκετά από αυτά που συνειδητοποιούμε, δεν είναι διαφορετικά από όσα έχουν ειπωθεί για χιλιάδες χρόνια τώρα, αλλά - αντίθετα - είναι ακριβώς τα ίδια, ίσως χρησιμοποιώντας διαφορετικές λέξεις.

Όμως οι άνθρωποι, συνηθίζουν να εστιάζονται στις διαφορές κι όχι στις ομοιότητες.

Αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι η δική τους μοναδικότητα, αφορά μονάχα αυτούς τους ίδιους, προσπαθούν να βρουν διαφορές στα αντικείμενα και τις καταστάσεις, που έχουν στην κατοχή τους. Εστιάζοντας σε αυτές τις διαφορές, που μπορεί να υπάρχουν, μέσα από την αλλοιωμένη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον τους, κατακερματίζουν την ομοιότητα του συνόλου σε τμήματα, αναδεικνύοντας έτσι την ισχύ τους, μέσα από αυτά που Έχουν, κι όχι από αυτά που Είναι οι ίδιοι.

Όμως τόσο οι ομοιότητες όσο και οι διαφορές, αποτελούν τους δύο πόλους, του ίδιου συνόλου, άρα είναι το ίδιο σημαντικές. Για παράδειγμα, εμείς Έλληνες. Το βιολογικό σώμα μας και η βάση του DNA μας, είναι κατά βάση Ελληνικά, στις φλέβες μας ρέει -όπως λέμε - αίμα Ελληνικό, κουβαλώντας μια απίστευτα μεγάλη ιστορία, μέσα στην συνολική ανθρωπότητα. Έτσι, στην εθνότητα κατατασσόμαστε ως Έλληνες και στη θρησκεία, ίσως Χριστιανοί ή ότι άλλο, και έχουμε όλα τα απαραίτητα πιστοποιητικά, ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία ή περίπτωση ποτέ, να μπορέσει κάποιος να το αμφισβητήσει. Τόσο η σκέψη μας όσο και ο νους μας, είναι εμποτισμένα στη γνώση και τα ιδεώδη της φυλής και της θρησκείας μας, πράγμα που μας κάνει περήφανους να τα κατέχουμε, ως οντότητες στον κόσμο τούτο.

Τα Έχουμε, Αλλά Δεν Είμαστε Αυτά.

Με πνευματικούς όρους, όλο αυτό είναι απλά μια σειρά από ετικέτες, εντελώς άσχετες, με την ψυχή και την συνείδησή του καθενός μας. Τόσο η ψυχή όσο και η συνείδηση που υπάρχει μέσα της, ανήκουν στο άδηλο κι όχι στον αισθητό κόσμο, στον οποίο υπάρχει το Ελληνικό μας σώμα, στο οποίο φιλοξενούμαστε.

Έχει άραγε η ψυχή, σχέση με οποιοδήποτε έθνος ή θρησκεία;
Μπορεί να υπάρξει, Ελληνική ή Ιρλανδική ή Αμερικάνικη ψυχή;

Σήμερα - ως Εαυτός - φιλοξενείσαι, σε ένα βιολογικό σώμα Ελληνικό - το δικό σου - αλλά αγνοείς παντελώς, σε τι εθνικότητας σώμα βρισκόσουν, σε προηγούμενη ζωή σου πριν από αυτό, όπως αγνοείς επίσης και την εθνικότητα, του πιθανού επόμενού σου. Το ίδιο και η θρησκεία.

Σήμερα εσύ ως ψυχή και Εαυτός, ζεις μέσα σε ένα σώμα, το οποίο έχει ίσως ασπαστεί τον Χριστιανισμό, αλλά πριν ή και μετά, δεν γνωρίζεις που βρισκόσουν ή θα βρίσκεσαι. Λέμε, ότι έχουμε εθνική και θρησκευτική συνείδηση, όμως αυτό που εννοούμε είναι η ‘επίγνωση’, δηλαδή το άθροισμα, της κοινής σε όλους Πληροφορίας, για τον κόσμο που μας περιβάλει. Πληροφορίας, η οποία βρίσκεται σε κάθε σώμα. Όπως ο καθένας από μας - ως ψυχή, Εαυτός και συνείδηση - έχει φιλοξενηθεί σε διάφορα άλλα σώματα, έτσι και τώρα υπάρχει μέσα σε ένα σώμα, το οποίο ζει και υπάρχει στον αισθητό κόσμο, γεμάτο από την επίγνωση του Ελληνικού έθνους και της Χριστιανικής θρησκείας.

Τι γνωρίζουμε όμως εμείς πραγματικά, από το βάθος και το εύρος της συνολικής ‘άδηλης’ και κρυφής Πληροφορίας που - εν αγνοία μας, μέσω της επίγνωσης - έχει μεταβιβαστεί και υπάρχει από την γέννησή του, σε κάθε βιολογικό υλικό σώμα, στο οποίο έχουμε φιλοξενηθεί και ζήσει διαχρονικά;

Αυτές είναι πάγιες ερωτήσεις που αναδύονται, από την συνειδητοποίηση του διαχωρισμού ψυχής και σώματος και οι αρχικές απαντήσεις που λαμβάνουμε, κάνουν την πίστη μας πιθανώς να κλονίζεται και να μοιάζει πως καταρρέει.

Η ψυχή όμως, μπορεί να μην ανήκει σε αυτό, που οι άνθρωποι ονομάζουν έθνος ή θρησκεία, όμως τόσο η ίδια όσο και η συνείδησή της, περιέχει μέσα της το Θείο... Το απόλυτο Θείο, ως το απόλυτο, ιερό μας στοιχείο.

Τα έθνη και οι θρησκείες, είναι μέρη της επίγνωσης του αισθητού κόσμου, τμήματα της εξουσίας που πηγάζει από αυτόν, ως στοιχεία διαχωρισμού και όχι μοναδικότητας... Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι θα πρέπει να τα αρνηθούμε, να τα απορρίψουμε ή να τα αλλάξουμε με κάποια άλλα, μιας και η ύπαρξή τους - ως σώμα, νους και άνθρωπος γενικότερα - είναι απαραίτητη.

Η ύπαρξή τους, όχι ο τρόπος, με τον οποίο συνήθως τα διαχειριζόμαστε. Διότι κανονικά, ο λειτουργικός ρόλος τους είναι, αυτή ακριβώς η επισκίαση ή η καλλιέργεια, της ‘άδηλης’ μνήμης του σώματός μας.

Για να συνειδητοποιήσουμε λοιπόν, την αξία του διαχωρισμού της ψυχής και της συνείδησης, από το βιολογικό και αισθητό σώμα, θα πρέπει ισάξια, να αποδεχθούμε και την αξία της σύνθεσής τους μαζί του. Σκοπός μας δεν είναι, να ανατρέψουμε ή να ακυρώσουμε με τις απαντήσεις μας, γενικότερες παγιωμένες απόψεις και πληροφορίες, της επίγνωσης των ανθρώπων γύρω μας, μιας και ο καθένας έχει το δικό του χρονικό σημείο, της όποιας κατανόησης και συνειδητής επιλογής.

Αν και τα έθη και οι θρησκείες λοιπόν σήμερα, σε πολλά σημεία τους φαίνεται να είναι διαφορετικά, στην ουσία είναι πολύ περισσότερο όμοια μεταξύ τους. Θα μπορούσαμε έτσι, να μιλήσουμε για τις ομοιότητες, που έχουν όλα τα έθνη της λεκάνης της Μεσογείου για παράδειγμα, όπως και οι θρησκείες τους διαχρονικά, όμως αν δεν είμαστε έτοιμοι να συνειδητοποιήσουμε, αυτό που υπάρχει, θα αδυνατούμε να ακούσουμε ακόμη και τις λέξεις, που μπορεί να ανακαλύψουμε.

Αν αγνοούμε, την λειτουργία της άδηλης μνήμης, αδυνατούμε να συσχετίσουμε πληροφορίες, οι οποίες ξεκινούν πολύ βαθιά στο χρόνο... Διότι σε ένα νου ο οποίος έχει σφυρηλατηθεί, με μια ισχυρή Εθνική Πληροφορία βασισμένη στις διαφορές, είναι αδύνατον, να εισχωρήσει εύκολα κάποια άλλη η οποία, ίσως έρχεται σε αντίθεση, με αυτές... Έτσι αυτομάτως απορρίπτεται, ως μη υπάρχουσα.

Για παράδειγμα, γνωρίζουμε τον Αγγλικό όρο περιγραφής, του αισθητού κόσμου:‘The Matrix’, όπως συγχρόνως θεωρούμε, ότι η Θεά των Αρχαίων Ελλήνων ‘Δήμητρα’, ήταν δημιούργημα Ελληνικό...

Αυτές οι δύο διαφορετικές Πληροφορίες όμως, έτσι όπως έχουν αφομοιωθεί από το νου - αν και είναι όμοιες - δημιουργούν αντίθεση και αυτομάτως απορρίπτονται, αφαιρώντας την ικανότητα σύναψης, σύνθετης σκέψης, για την ολοκλήρωση της Πληροφορίας, ώστε ο αποδέκτης να κατανοήσει και να συνειδητοποιήσει, αυτό που υπάρχει. Όλοι μας διδασκόμαστε την αγγλική γλώσσα, όπως και την ετυμολογία ή την σημασία του ονόματος της συγκεκριμένης Θεάς, όμως για το νου μας, αυτά τα δύο θέματα εξακολουθούν να είναι, δυο πράγματα διαφορετικά και ξένα μεταξύ τους.

Για χρόνια ολόκληρα ακούμε - Ίσως όχι όλοι - για τον Ιεροφάντη και τον Δαδούχο των Ελευσινίων, αλλά ποτέ δεν καταφέραμε να δούμε, αυτό που βρισκόταν εμπρός μας, απλά διότι ο νους μας, έχει εστιάσει στις διαφορές.

Το σημαντικό όμως, δεν είναι ποιος ανακάλυψε κάτι πρώτος, από ποιο έθνος ή θρησκεία, προέρχεται μια Πληροφορία ή αν η Πληροφορία αυτή, μπορεί να διαταράξει τους όρους της εξουσίας μας, πάνω στην οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων, αλλά να συνειδητοποιήσουμε την ουσία...

Μια ουσία, η οποία στην πραγματικότητα - λόγου χάριν - ταυτίζει τον Ιεροφάντη και τον Δαδούχο - οπουδήποτε κι αν αυτοί οι δύο υπήρξαν και ιερούργησαν - με τους σημερινούς επιστήμονες, της κβαντικής θεωρίας του μικρόκοσμου, των διαστάσεων και του χρόνου.

Με ποιο τρόπο; (Ακούγεται αδιανόητο).

Η Πληροφορία σαν λειτουργία δεν είναι ποτέ στατική, αλλά κινείται στο βάθος του χρόνου, περνώντας διαμέσου εθνών και θρησκειών, για να φτάσει σε μας. Ένας από του ρόλους, της ύπαρξης των εθνών και των θρησκειών όμως, είναι ακριβώς αυτός...

Να διακόπτει ή να διασφαλίζει την ροή μιας Πληροφορίας, μέσα στον γραμμικό χρόνο... Έτσι αν μείνεις στην ετικέτα, θα χάσεις την ουσία κι ίσως μετά από όλα αυτά, να διερωτάσαι, για το ‘πώς είναι δυνατόν να έχεις υπάρξει μέσα στον χρόνο, αδυνατώντας να θυμηθείς, ποιος είσαι πραγματικά’.

Όμως είναι αδύνατον να θυμηθείς το βάθος, μέσα από τον διαχωρισμό, όπως και την λεπτομέρεια, μέσα από την απόλυτη ομοιότητα με όλα.

Στην αναζήτησή μας, οφείλουμε να μένουμε αποστασιοποιημένοι, από τις όποιες απαντήσεις μας και με όλη την εσωτερική μας δύναμη, να διατηρούμε ακέραια την πίστη μας, προς την φυλή, την θρησκεία, όσο και την ανθρωπότητα, που ανήκουμε.

Έτσι, ίσως συνειδητοποιήσουμε, τόσο την αξία της έννοιας του διαχωρισμού, όσο και την αξία της σύνθεσης, της ψυχής - που Είμαστε - με το σώμα, στο οποίο φιλοξενούμαστε.

Όταν αρχίζεις να συνειδητοποιείς, την ομοιότητα των πάντων γύρω σου, συγχρόνως αρχίζεις να αμφιβάλλεις, για το ποιοι είναι εκείνοι, οι οποίοι διαχώρισαν την ανθρωπότητα, σε έθνη και θρησκείες.

Όμως - αν και αρκετοί αναζητητές και ιστορικοί, τους δίνουν διάφορα ονόματα - η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί... είναι εσύ κι εγώ.

Διότι ο Καθένας Από Μας, Έχει Δύο Δρόμους Εμπρός Του...
Την Ουσία του και την Εξουσία του.

Και ενώ η ουσία εντοπίζει το κοινό Θείο, που υπάρχει μέσα στον καθένα, η εξουσία εντοπίζει τις διαφορές των άλλων, διαχωρίζοντας το Εγώ μας και το σώμα μας, από όλους κι από όλα.

Ο Αισθητός Κόσμος, Είναι Ένα Δίπολο Πεδίο.

Από την στιγμή, που οδηγείσαι στο ένα του άκρο, αυτόματα αναπτύσσεται το αντίθετό του...

Αν εστιαστείς, σε κάποιο από αυτά θεωρώντας το, ως την μοναδική αλήθεια - διαχωρίζεσαι από το σύνολο - ενώ συγχρόνως θέτεις σε κίνηση, τον κύκλο της δημιουργίας του αντιθέτου του.

Έτσι Είναι Ο Κόσμος... Kι Αυτός Είναι Ένας Από Τους Κύριους Συμπαντικούς Νόμους Του...

Οτιδήποτε υπάρχει μέσα του ως μορφή, αναγκαστικά, υπακούει σε αυτόν... Έτσι και το σώμα μας, είναι αδύνατον να υπάρξει, χωρίς την εξουσία του διαχωρισμού.

Αυτό το σώμα μας όμως, από την στιγμή της γέννησής του στον κόσμο, περιέχει μέσα του κωδικοποιημένη, μια ακόμη Πληροφορία, την οποία είναι αδύνατον να προσεγγίσουμε, μέσω της ενεργής μνήμης μας.

Μια ‘άδηλη’ και κρυφή Πληροφορία - ή πιο σωστά, ένα Εύρος Πληροφοριών - άσχετη, με τα δικά σου βιώματα και την δική σου γνώση και εμπειρία της τωρινής ζωής.

Σχετική όμως, με τα βιώματα του είδους μας ως ανθρωπότητα και την γνώση και εμπειρία όλων μας, σε τούτο τον κόσμο διαχρονικά.

Η γνώση και τα βιώματα που αποκόμισαν όλοι οι προηγούμενοι άνθρωποι, κυρίως της δικής μας γενεαλογικής - αλλά και όχι μόνο - γραμμής, είναι αποθηκευμένη σε αυτή την άδηλη και κρυφή μνήμη, του βιολογικού μας σώματος.

Η Πληροφορία αυτή, αποτελεί σαφώς μέρος, της συνολικής επίγνωσης του κόσμου και βρίσκεται, σε απόλυτη σχέση με το βιολογικό σώμα, στο οποίο φιλοξενούμαστε. Ενώ, σε όλη την πορεία της τωρινής ζωής μας λοιπόν, αθροίζουμε στην ενεργή μνήμη μας, δικά μας βιώματα, γνώση και εμπειρία, η οποία - στο μεγαλύτερο μέρος της - βασίζεται στον διαχωρισμό... Η ‘άδηλη’ κρυφή Πληροφορία, που υπάρχει κωδικοποιημένη στο σώμα μας, βασίζεται στην ομοιότητα.

Διότι περιέχει μέσα της, όλους τους διαχωρισμούς οι οποίοι έχουν υπάρξει, στον κόσμο για τα τελευταία - τουλάχιστον - εικοσιπέντε χιλιάδες χρόνια, της ύπαρξής μας.

Κι αυτή η αποκωδικοποίηση... της Άδηλης Πληροφορίας των Ομοίων,...είναι το κλειδί της κατανόησης και ανάδειξης, της συνολικής μνήμης όλων των ομάδων, όλων των εθνών και όλων των θρησκειών, στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο κόσμος αυτός όμως, είναι και τα δύο.

Η επίμονη αποδοχή και εστίαση, μονάχα του ενός άκρου, του διαχωρισμού ή των ομοίων, οδηγεί στην παραπλάνηση... Αν παρασυρθείς στην μάχη των αντιθέτων ή στην υπερθεμάτιση των ομοίων, το μόνο που θα κατορθώσεις θα είναι, να συμμετέχεις στην διαστρέβλωση της ουσίας και στην ενίσχυση της όποιας εξουσίας.

Αν ζητάς όμως να κατανοήσεις το άδηλο, θα πρέπει να κατανοήσεις και να αποδεχθείς, τον αισθητό κόσμο ως είναι και όχι όπως θεωρείς ότι είναι, αναγνωρίζοντας... τόσο την αξία του διαχωρισμού, όσο και των ομοίων... ως ένα ενιαίο σύνολο.

Και ενώ ο διαχωρισμός της ανθρωπότητας, θα σε βοηθάει να κατανοείς αυτόματα τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω, τόσο τα δικά σου όσο και κάθε ενός ανθρώπου γύρω σου, οι ομοιότητες τις οποίες θα αναγνωρίζεις, θα σου δίνει την ικανότητα, να αποφεύγεις την βύθιση του Εαυτού σου, μέσα στην εξειδικευμένη γνώση και -αποστασιοποιημένος - να παρατηρείς ισοδύναμα, τόσο το αισθητό όσο και το άδηλο.

Όταν εξετάζεις ένα γεγονός, το οποίο ξεκινά από αρκετά μεγάλο χρονικό βάθος, στο παρελθόν μας, τόσο, που με δυσκολία θα μπορούσαμε να πούμε, από πού ακριβώς ξεκίνησε και πώς άντλησε, όλες εκείνες τις πληροφορίες που κατείχε, είναι σίγουρο ότι θα δυσκολευτείς, να βγάλεις συμπέρασμα, αν παραμείνεις στις ομοιότητες ή στις διαφορές που παρουσιάζονται.

Το αντίθετο θα συμβεί, αν αντιμετωπίσεις την αναζήτηση, θεωρώντας ότι ο χρόνος περιέχει τις απαντήσεις, άσχετα από πού προέρχονται, με τι ομοιάζουν ή σε τι διαφέρουν.

Παράδειγμα, η σχέση του Matrix και της Δήμητρας, με τον Ιεροφάντη και τον Δαδούχο... Τα περισσότερα κείμενα, αναφέρουν τον Δαδούχο, ως εκείνον ο οποίος, κρατούσε τις δάδες και ήλεγχε την κεντρική φωτιά, με τις φλόγες της μέσα στο ιερό. Τι μπορεί όμως να σημαίνει αυτό, για το έργο του; Ενώ γνωρίζουμε αρκετά για τον Ιεροφάντη, ο ρόλος της συμμετοχής του Δαδούχου - τουλάχιστον μέχρι σήμερα - φαντάζει σχεδόν ασήμαντος.

Έτσι, όλοι οι ερευνητές έχουν αποφύγει, να του δώσουν περισσότερη σημασία, ώστε να καταφέρουν ίσως να αποκωδικοποιήσουν, την βαρύτητα του. Όμως, ακόμη και τώρα εμείς, έχοντας εμπρός μας, μια πρόκληση τέτοιου είδους, θα δυσκολευτούμε να σκεφτούμε κάτι άλλο, ουσιαστικότερο... Ο λόγος όμως, που δεν έχουμε καταφέρει να αποσυμβολίσουμε, τον ακριβή ρόλο του Δαδούχου, είναι διότι αγνοούμε παντελώς, την ουσία της οποιαδήποτε απάντησης, που μπορεί να λάβουμε... Αυτό σημαίνει ότι, ακόμη κι αν κάποιος μας εξηγούσε με λεπτομέρειες, τον ρόλο και την σημασία της συμμετοχής του στα δρώμενα, εμείς - κατά πάσα πιθανότητα - δεν θα τα κατανοούσαμε πλήρως.

Αντίθετα, αν η απάντηση που θα λαμβάναμε, μας δημιουργούσε νοητική σύγχυση, υπήρχε σημαντική πιθανότητα, να την αρνούμασταν και να την απορρίπταμε ως πιθανότητα.

Άρα, η απάντηση αυτή, έχει σχέση... με την δική μας ψευδή, υλική ύπαρξη.

Όπου ο ρόλος του Δαδούχου, σχετίζεται και αναδεικνύει, την διαρκή εικονικότητά μας, μέσα σε μια πραγματικότητα η οποία - στην ουσία της - είναι εντελώς διαφορετική, από αυτό που εμείς, αισθανόμαστε για αυτήν…

Εξετάζοντας το θέμα, πέρα από ομοιότητες και διαχωρισμούς, το Matrix ως έννοια και η δήλη μήτρα, η οποία δημιουργεί τον αισθητό κόσμο, συμπίπτουν απόλυτα.

Ο ίδιος ο κόσμος, ο οποίος φαίνεται και γίνεται αισθητός, έλκοντας τις ψυχές σε αυτές τις συνεχείς επαναφορές τους, φαίνεται ότι ήταν γνωστός, στους Ελευσίνιους ιερείς...

Η Δήμητρα, ενώ - μέσα από το όνομά της - τα περιέγραφε όλα στους μυημένους, ήταν συγχρόνως, μια προσωποποίηση σε έναν μύθο, ο οποίος αποσκοπούσε παράλληλα, στην κοινή κατανάλωση. Προσεγγίζοντας το θέμα όμως, με αυτό τον τρόπο, κατανοούμε και τον ενεργό ρόλο του Δαδούχου, ο οποίος μέσα από τις δάδες που διαχειριζόταν, οργάνωνε τις εμφανίσεις και εξαφανίσεις των σκιών του σώματος, κάθε μυημένου.

Αλλεπάλληλες και διαδοχικής κίνησης, σκιές των σωμάτων τους, οι οποίες δημιουργούνταν, από τις σειρές των διαφορετικών εστιών, από φλόγες τριγύρω, προσπαθούσαν να δείξουν παραστατικά στον μυημένο, την πρόσκαιρη δημιουργία, της εικονικότητας του σώματός του, στο κάθε - ξεχωριστής και απειροελάχιστης χρονικής διάρκειας - «παρόν»... Στο κάθε «τώρα».

Ο συνεργάτης του Ιεροφάντη, μέσα από τις εναλλασσόμενες σκιές, προσπαθούσε να δείξει στον μυημένο, την δική του έλευση, από το μέλλον και την δική του αποχώρηση προς το παρελθόν, ως ένα και το αυτό...

Ως μία και αδιαίρετη ζωή, ενεργοποιημένη και κινούμενη, από αυτό που εννοούμε ‘ψυχή’.

Του φανέρωνε, την διαρκή εμφάνιση και εξαφάνιση του σώματός του, αλλά και του κόσμου ολόκληρου, μέσα από την δύναμη, αυτού του άδηλου Εαυτού μας.

Όμως, ποιος ήταν ο σκοπός της μετάδοσης, αυτής της πολύπλοκης και ακραίας -για το νου - Πληροφορίας, σε εκείνους τους ανθρώπους... Σε τι τους χρησίμευε και πού αποσκοπούσε;

Διότι ακόμη κι εμείς σήμερα, οι οποίοι αν και έχουμε στη διάθεσή μας, όλες αυτές τις παράλληλες πληροφορίες, από την κβαντική επιστήμη και την επιστήμη των υπολογιστών, αδυνατούμε να ομολογήσουμε, ότι δεν κατανοούμε πλήρως, το σύνολο του τρόπου της δημιουργίας και της εμφάνισης της μορφής, όλου αυτού του κόσμου, μέσα στον οποίο ζούμε. 

Πώς λοιπόν είναι δυνατόν, να περιμένουμε να το κατανοήσει αυτό, ο μέσος ανθρώπινος νους, εκείνης της εποχής;

Φαντάζει αδύνατον, τόσο το ότι υπήρχαν κάποιοι ιερείς, οι οποίοι γνώριζαν και κατανοούσαν σε βάθος, τόσο ακραίες πληροφορίες για τον κόσμο, όσο και το ότι όλοι αυτοί οι μυημένοι, μπορούσαν πράγματι να κατανοήσουν, την ουσία της δημιουργίας του… Κι όμως, συνέβαινε.

Αυτή ήταν η σημασία του μύθου της Δήμητρας κι αυτός ήταν ο ρόλος του Δαδούχου, ο οποίος - όπως αντιλαμβανόμαστε πλέον - αν αφαιρεθεί, από το συνολικό δρώμενο της τελετής μύησης, χάνεται εντελώς και η συνολική σημασία της πληροφορίας, του‘σε τι μυήθηκαν πραγματικά’ αυτοί οι άνθρωποι.

Ακόμη, όσο κι αν περιγράψουμε σε έναν υλικό νου, τον τρόπο και την διαδικασία, μέσα από την οποία λαμβάνει μορφή και γίνεται αισθητός ο κόσμος, είναι αμφίβολο αν μπορέσει τελικά, να κατανοήσει και να συνειδητοποιήσει, την ουσία τους.

Κάτι το οποίο, οφείλεται αποκλειστικά στον ρόλο της επίγνωσης, αλλά και την παρουσία των πεποιθήσεων, που έχουμε αποκτήσει και αναπτύξει, στην διάρκεια της ζωής μας... Όμως ο λόγος και ο σκοπός, για τον οποίο γίνονταν οι μυήσεις αυτές, ήταν ένας και μοναδικός... Η Προετοιμασία της Συνειδητότητας διαχρονικά... για την Έλευση των Μυστών.

Η είσοδος της ψυχής μέσα στον κόσμο, συμβαίνει για να τον παρατηρεί, μέσα από τα σώματα... Κι από την παρατήρηση αυτή, να τον δημιουργεί στην εικονικότητά του και να τον κάνει αισθητό...

Ο κόσμος υπάρχει μονάχα επειδή, υπάρχουν οι παρατηρητές κι αν δεν υπήρχαν αυτοί, δεν θα υπήρχε ούτε ο κόσμος... Χρειάζεται ένας ελάχιστος αριθμός ψυχών, οι οποίες να παραμένουν μέσα του, με δική τους επιλογή, ώστε να τον υλοποιούν.

Ενώ όμως, ο αισθητός κόσμος ως λειτουργία ήταν, είναι και θα είναι, πάντοτε ο ίδιος, η παραμονή μας - ως ψυχές - σε αυτόν, δεν είναι προκαθορισμένη και ίδια για όλους, αλλά συμβαίνει κατ’ επιλογή μας, για λίγο, περισσότερο ή για πάντα... Είναι δική μας επιλογή, αυτή η διάρκεια της παραμονής μας, μέσα στον αισθητό κόσμο, ασχέτως αν είναι εκούσια ή ακούσια.

Κι ενώ η μικρή διάρκεια έγκειται, στην εσωτερική μας δύναμη να αποχωρήσουμε, από τον κόσμο αμέσως μόλις ολοκληρώσουμε, τον κύκλο μας μέσα του, η συνεχής παραμονή μας σε αυτόν, οφείλεται και αναπτύσσεται, από την παραπλάνηση και αλλοίωση την οποία μας προκαλεί, αυτή η ίδια, η αλληλεπίδρασή μας μαζί του.

Η συνειδητοποίηση ή όχι λοιπόν, της ομοιότητας και του διαχωρισμού των γεγονότων και καταστάσεων, που έχουν συμβεί στην ανθρωπότητα διαχρονικά, αφορά αυτήν την αέναη πάλη, ανάμεσα στην ελευθερία ή τον εγκλωβισμό των ψυχών, στον αισθητό κόσμο.

Είναι σίγουρο, ότι οι θρησκείες διαχρονικά, αποτελούν τον τρόπο επικοινωνίας μας, με το Θείο. Μια επικοινωνία, ανάμεσα σε δύο μέρη. Το αισθητό και το άδηλο.

Για να αντιληφθούμε όμως το Θείο, θα πρέπει συγχρόνως να συνειδητοποιήσουμε, τόσο τον Εαυτό μας, όσο και τον κόσμο... μιας και εμείς - ως Εαυτός - βρισκόμαστε και στέκουμε, ανάμεσά τους...

Ανάμεσα στο Απόλυτο Θείο της Πηγής - από την μια - και τον Αισθητό Κόσμο - από την άλλη - Σε Μια Αέναη Μάχη Επικράτησης, Των Δύο Άκρων.

Είναι γεγονός - επίσης διαχρονικά - ότι ο άνθρωπος προσπαθεί και ζητά, να κατανοήσει τον Εαυτό του, μέσα από τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκε, το Σύμπαν και ο ίδιος, όμως πάντοτε στέκεται μονάχα... στην πραγματικότητα που βιώνει και αντιλαμβάνεται ως σώμα... καθιστώντας έτσι, τον εαυτό του ευάλωτο.

Ακόμα κι αν διαβάζεις, ιερά και πνευματικά κείμενα ή αλλάζεις τον τρόπο ζωής σου, αποτραβηγμένος από τη βουή του πλήθους, δεν σημαίνει ότι έχεις καταφέρει οπωσδήποτε, να συνειδητοποιήσεις την εικονικότητα και τον τρόπο, που αυτή παράγεται.

Αν θέλουμε να πούμε, τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι, η συνειδητή αντίληψη της εικονικότητας της μορφής, από το μέσο ανθρώπινο υλικό νου, μοιάζει να είναι σχεδόν αδύνατη... Κι αυτή είναι, η μεγαλύτερή του παγίδα... Το να θεωρεί δηλαδή κάποιος, ότι γνωρίζει και κατανοεί το άδηλο, μεταφράζοντάς το, με έναν τρόπο υλικό.

Οι θρησκείες στον κόσμο που ζούμε, είναι συμπαντικές καταστάσεις, δημιουργημένες από την ανάγκη του ανθρώπου, να επικοινωνήσει με το Θείο.

Όμως κι αυτές, ακολουθούν και διέπονται από το νόμο των αντιθέτων, ενός δίπολου πεδίου... Από το ένα άκρο, υπάρχει η πηγή και η ελευθερία της ψυχής, κι απ’ το άλλο άκρο, η δέσμευσή της μέσα στην πυκνή πραγματικότητα, του υλικού σώματος και του αισθητού κόσμου.

Όταν εισέρχεται η ψυχή, μέσα σ’ αυτό το πεδίο, δεν το κάνει για να δεσμευτεί, αλλά για να παρατηρήσει τον κόσμο και μέσα από αυτή την παρατήρηση, να του δώσει ύπαρξη και μορφή.

Καθ’ όλη την παραμονή της στο Σύμπαν μας, διατηρεί συνεχώς την επαφή της, με το Θείο και την Πηγή της, εκτός κι αν παρασυρθεί, από τις επιλογές του αισθητού νου και εγκλωβιστεί, στα βάθη της αισθητής πυκνότητας του κόσμου.

Όμως, παρά τη συνεχή αυτή Σύνδεση του Εαυτού μας, με το Απόλυτο Θείο, το υλικό αισθητό σώμα - για να αντιληφθεί αυτήν την επικοινωνία - προσπαθεί πάντοτε να δημιουργήσει, ένα δικό του μέσον. Ένα μέσον υλικό, σωματικό, ένα ίδιο δημιούργημα, το οποίο να το αισθάνεται όμοιό του και έτσι να το εμπιστεύεται.

Μια οντότητα αισθητά υπαρκτή, μέσα σε υλικό σώμα κι αυτή... Έναν Μεσσία, ο οποίος να γίνει αποδεκτός, από το σώμα ως υπερβατικός και άρα εκλεκτός και μοναδικά ικανός, να δημιουργήσει και να διατηρήσει - για λογαριασμό του σώματος - μια τέτοια συνεχή επικοινωνία...

Κι αυτή, είναι η ουσιαστική διαφορά, ανάμεσα στην ψυχή και το σώμα, σχετικά με την επικοινωνία τους με το Θείο. Ενώ η ψυχή είναι μόνιμα και συνεχώς συνδεδεμένη, με αυτό, το υλικό σώμα χρειάζεται πάντοτε... την Έλευση ενός Μεσσία.

Θα μπορούσε φυσικά έτσι, να ισχυριστεί κάποιος ότι, οι περισσότεροι πνευματικοί άνθρωποι οι οποίοι - προσπαθώντας να συντονιστούν και να ενωθούν, με τον Εαυτό τους - έχουν αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή τους, στην θρησκεία και τον Θεό.

Άρα - με αυτό το σκεπτικό - θα μπορούσαν να αποκηρύξουν τους μεσσίες, διαχρονικά ως περιττούς, θεωρώντας ότι τους αρκεί η σύνδεση της ψυχής τους, με την Πηγή της... Όμως, κάτι τέτοιο θα ήταν ουτοπικό, διότι ο άνθρωπος, ούτε νοείται, ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει στον αισθητό κόσμο, μονάχα ως ψυχή και συνείδηση, αποποιούμενος, το σώμα του και την αισθητή μορφή του.

Αν το αποδεχόμασταν αυτό, δεν θα μιλάγαμε πλέον για ανθρώπους, αλλά για πνεύματα, τα οποία είναι παντελώς ξένα, με την ορατά αισθητή πραγματικότητα και άρα είναι έξω από την συζήτηση και την συνειδητοποίηση που επιχειρούμε.

Άρα στην ανθρωπότητα, είναι αδύνατον να υπάρξει θρησκεία, χωρίς τον Μεσσία της... Είναι χωρίς νόημα και ουσία, να συζητάς ή να οργανώνεις, την δημιουργία της οποιασδήποτε νέας θρησκείας, χωρίς να προετοιμάζεις παράλληλα, την οργάνωση και διαχείριση της έλευσης ενός νέου, ολοκαίνουργιου Μεσσία, ως ηγέτη και εξουσιαστή της... Είναι αδύνατον να υπάρξει το ένα, χωρίς την παρουσία του άλλου.

Όμως ποια είναι αλήθεια, η αναγκαιότητα της έλευσης, ενός νέου Μεσσία κάθε φορά;

Η Συνειδητότητα, η οποία σχετίζεται με την ανθρωπότητα, διαφοροποιείται κάθε περίπου, δύο χιλιάδες χρόνια, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο, ο ανθρώπινος νους αντιλαμβάνεται, κατανοεί και αποκωδικοποιεί, τα πράγματα και τις καταστάσεις, που συμβαίνουν στον κόσμο.

Η διαδικασία αυτή, ακολουθεί την αλλαγή της θέσης, του άξονα των πόλων του Πλανήτη μας, ο οποίος μετατίθεται στο Ζωδιακό... Είναι το ίδιο φαινόμενο, το οποίο αρκετοί το περιγράφουν, ως Εποχή των Ιχθύων ή τώρα, ως Εποχή του Υδροχόου.

Αυτό σημαίνει, ότι σε κάθε τέτοια αλλαγή στην Συνειδητότητα, ο άνθρωπος ως υλική, σωματική υπόσταση, χρειάζεται και απαιτεί μια διαφορετική προσέγγιση, ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο, θα αποδεχθεί την επικοινωνία του, με την έννοια του Θείου. Δεν είναι σίγουρο βέβαια, ότι στο διάστημα αυτό θα υπάρξει οπωσδήποτε, μια νέα κίνηση θρησκευτικής αλλαγής, αλλά αν υπάρξει, αυτή θα ακολουθήσει πάντοτε, την ίδια γνωστή διαδικασία.

Τα άκρα όμως του κάθε δίπολου πεδίου, είναι μονάχα δύο... Έτσι και οι θρησκείες διαχρονικά, μπορούν να κινούνται πάντοτε, από το ένα άκρο της ελευθερίας της Πηγής, μέχρι το άλλο άκρο, της ολικής δέσμευσής της, μέσω της υλικής πύκνωσης του αισθητού κόσμου.

Οι θρησκείες δηλαδή, από την εποχή της πρώτης ύπαρξής τους, μπορούν να πρεσβεύουν ένα, από τα δύο μονάχα... Την ελευθερία της ψυχής, μέσω της επιστροφής της στην Πηγή της ή την αφθονία του υλικού κόσμου και την δέσμευσή της, μέσα στην αισθητή εικονικότητά του.

Για την ολοκλήρωση αυτή, οι μεσσίες οι οποίοι έχουν υπάρξει, είχαν και θα έχουν, πολλά και διαφορετικά ονόματα. Όμως, ο ρόλος και ο σκοπός του κάθε ενός, ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε, ο ίδιος και ο αυτός... Η σταδιακή δημιουργία επίγνωσης, στις πνευματικές και υπαρξιακές αρχές και αξίες, τις οποίες πρεσβεύει το συγκεκριμένο άκρο, που υπηρετεί ο εκλεκτός Μεσσίας.

Κατά την διάρκεια κάθε τέτοιου κύκλου, η εξουσία και η επικράτηση του επιλεγμένου άκρου, πάνω στην ανθρωπότητα, πλησιάζει σχεδόν το απόλυτο, ενώ του αντιθέτου του, είναι σχεδόν αφανής. Στην ουσία, ο πρωταρχικός και βασικός σκοπός του κάθε Μεσσία, είναι να καταφέρει να οδηγήσει τις περισσότερες ψυχές, στο άκρο το οποίο υπηρετεί.

Να αναπτύξει την συνείδηση, ώστε να τις ελευθερώσει ή να δημιουργήσει, τη νέα επίγνωση, ώστε να τις δεσμεύσει.

Έτσι, στο τέλος του κύκλου της Πηγής, αρκετές ψυχές θα αποδεσμευτούν και θα απελευθερωθούν για πάντα, προς την Πηγή τους, ενώ στην αντίθετη περίοδο, οι ψυχές θα εγκλωβιστούν στον αισθητό κόσμο, με μια αέναη ανακύκλωση γεννήσεων και εξουσίας.

Δεν μπορώ να πω, ποιο είναι το καλύτερο ή το χειρότερο, σε αυτή την περίπτωση, διότι δεν υπάρχει σε αυτό, η έννοια του καλού ή του κακού, παρά μονάχα η δύναμη, της ελεύθερης επιλογής του Εαυτού...

Η μάχη, για την επικράτησή του στο σώμα, όπως και το αντίθετο.

Πολλοί από τους ανθρώπους, έχουν υπάρξει σε ζωές, που αναπτύχθηκαν και στους δύο κύκλους. Και μέσα από αυτές τις ζωές, διδάχθηκαν τον τρόπο να κυριαρχούν, στο σώμα τους και να αναπτύσσουν τον Εαυτό τους, ώστε, μετά την ολοκλήρωση του κάθε κύκλου, να μπορούν να επιλέξουν, το τέλος του εγκλωβισμού τους και την παντοτινή ελευθερία τους.

Η εποχή των συνεχών γεννήσεών τους, σε τούτο τον κόσμο, τότε τελειώνει και τον εγκαταλείπουν για πάντα, ελευθερώνοντας μαζί τους, ίσως κι άλλους.

Πέρα από τα σώματα στα οποία έζησαν, δεν αφήνουν τίποτε δικό τους πίσω.

Την δική τους θέση πλέον λαμβάνουν άλλοι, νεότεροι αλλά το ίδιο δυνατοί και αποφασισμένοι.

Όπως υπάρχουν όμως οντότητες οι οποίες, με την βούλησή τους έχουν επιλέξει, να υπηρετήσουν το άκρο της Πηγής της ψυχής τους, της ουσίας τους και της ελευθερίας τους, άλλο τόσο υπάρχουν - το ίδιο δυνατές και αποφασισμένες - άλλες οντότητες οι οποίες, έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν την εξουσία, που τους παρέχει το υλικό τους σώμα, στον αισθητό κόσμο... Και πιστέψτε με, είναι το ίδιο πολλοί και το ίδιο ισχυροί.

Μέσα μάλιστα, στην απόλυτη αίσθηση του κόσμου, ίσως είναι ακόμη ισχυρότεροι... Κι αυτό, διότι ενώ το όπλο των πρώτων είναι κυρίως, η αναγνώριση της εικονικότητας, των δεύτερων αποτελεί, η συνεχής μεταβολή της.

Για τους πρώτους, υπάρχει μονάχα η πίστη τους, ότι «αλήθεια» σημαίνει η δική τους τήρηση, της σύμβασης των επιλογών τους, ενώ για τους άλλους, η αλήθεια κρύβεται στις άπειρες εκδοχές της, που δημιουργεί ο ανθρώπινος αισθητός νους.

Έτσι, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε και να συνειδητοποιούμε, ότι παρά τις ομοιότητες και τις διαφορές τους, δεν υπάρχουν θρησκείες μονοθεϊστικές ή πολυθεϊστικές, μιας και το Θείο είναι συγχρόνως τόσο στο Ένα, όσο και στο Όλον.

Αντίθετα, οι θρησκείες διαχρονικά στόχευαν, στοχεύουν και θα στοχεύουν, στην εξουσία, μέσω της διαχείρισης των ψυχών... Σε μια διαχείριση η οποία αφορά κυρίως, την ελευθερία τους ή τον εγκλωβισμό τους, μιας και οι ψυχές λειτουργούν, ολόκληρη την δημιουργία και αποτελούν την κινητήρια δύναμη, αυτού του κόσμου.

Όλο αυτό που βλέπουμε και αισθανόμαστε, ως υλικό σύμπαν και αισθητό κόσμο, αλλά και όλο αυτό, που παραμένει αόρατο και άδηλο στις αισθήσεις μας, είναι δημιούργημα του ίδιου Θεού.

Η ίδια αρχή διέπει τούτο τον κόσμο, όπως και το σύνολο της κτιστής και άκτιστης δημιουργίας. Αυτή η αρχή, η συνείδηση στον πυρήνα της ψυχής μας, περιέχει τις Πληροφορίες, τόσο για τον κάθε Εαυτό μας, όσο και για το Άπειρο και Ενιαίο Όλον.

Ο κόσμος αυτός - ο αισθητός - υπάρχει και παραμένει υλικά πραγματικός, επειδή υπάρχουν μέσα σε αυτόν, οι ψυχές και οι συνειδήσεις μας, οι οποίες τον παρατηρούν, μέσα από τα σώματά μας... Αν δεν υπήρχαν αυτές, δεν θα υπήρχε ούτε εκείνος.

Ολόκληρος ο κόσμος ζει και υπάρχει, μέσα από τις ψυχές και τις συνειδήσεις, χωρίς να μπορεί ή να δικαιούται κάποιος να πει, αν αυτό είναι καλό ή κακό... Αυτό όμως, που δικαιούμαστε να πούμε, είναι ότι η ύπαρξή του, βασίζεται στην δική μας ελεύθερη επιλογή, να βρισκόμαστε ή όχι εδώ.

Να υπάρχουμε μέσα του, για όσο διάστημα επιλέγουμε κι επιθυμούμε, κι ύστερα να τον εγκαταλείπουμε. Όμως, ενώ η ύπαρξή μας μέσα του τον δημιουργεί, τον λειτουργεί και τον κάνει να υπάρχει, η απομάκρυνσή μας τον ακυρώνει και τον εξαφανίζει, αφήνοντάς τον στην ανυπαρξία του... Κι αυτή είναι η διαφορά και η παγίδα μας...

Ενώ η είσοδός μας μέσα του είναι ελεύθερη, ο ίδιος αυτός ο κόσμος για να διατηρείται, έχει την εξουσία να παρεμβαίνει και να αλλοιώνει, την δική μας επιλογή εξόδου μας... Εύκολα μπορείς να μπεις, αλλά δύσκολα να βγεις...

Από την έναρξη της κοινωνικής και πνευματικής ζωής της ανθρωπότητας, έχει εμφανιστεί ένα σύνολο θρησκειών στον κόσμο, κάποιες από τις οποίες έχουν θεωρηθεί μονοθεϊστικές, λόγω του ότι αποδέχονται ένα δημιουργό και κάποιες άλλες πολυθεϊστικές, απευθυνόμενες σε ένα πλήθος θεοτήτων. Όμως το γεγονός αυτό, με κανένα τρόπο δεν σημαίνει, ότι οι μεν ή οι δε ανήκουν και στο ίδιο άκρο δημιουργίας.

Μπορεί κάποιοι να θεωρούν, ότι επειδή ο Θεός τους είναι ένας, οι θρησκείες τους είναι όμοιες ή διαφορετικές με κάποιες άλλες, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα αλήθεια.,, Το ότι στην θρησκεία τους, ηγείται ένας ιδρυτής Μεσσίας, ο οποίος παρουσιάζεται ως απεσταλμένος του ενός Θεού... δεν σημαίνει και απαραίτητα, ότι φέρει τις ίδιες αξίες και υπηρετεί το ίδιο άκρο με κάποιον άλλον, ο οποίος επίσης αναφέρεται στο Θείο, ως Μονάδα.

Το δίπολο της διαχείρισης των ψυχών, δεν ισχύει ούτε λειτουργεί μονάχα, στα περί των θρησκειών, αλλά διέπει, ολόκληρο το φάσμα του κόσμου και τις λειτουργίες του. Το κάθε άκρο ίσως, προσπαθεί να συγκεντρώσει, όσους περισσότερους πιστούς μπορεί, όμως το Σύμπαν πάντοτε, τείνει να κρατά μια δυναμική ισορροπία, ανάμεσά τους... Έτσι ώστε και ο κόσμος να είναι λειτουργικός, αλλά και οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν, να κατορθώνουν να συνειδητοποιούν την παγίδευση και να επιλέγουν ελεύθερα.

Όσο λοιπόν αυξάνονται οι Παρατηρητές, που υπάρχουν μέσα στον κόσμο, τόσο αυξάνονται κι εκείνοι που επιλέγουν συνειδητά, ένα από τα δύο άκρα. Κι όσο οι επιλογές πληθαίνουν προς το ένα άκρο, τόσο αυξάνεται η δυναμική, προς το αντίθετό του.

Το ανθρώπινο σώμα μέσα από τις αισθήσεις, που προσφέρει η εικονική πραγματικότητα του κόσμου, αυξάνει τις πιθανότητες να παραπλανηθεί και να εγκλωβίσει τις ψυχές, για μεγάλα γραμμικά χρονικά διαστήματα... Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, ζει διαδοχικές ζωές χωρίς ποτέ το ίδιο - αν απουσιάζει η βοήθεια - να κατορθώσει, να συνειδητοποιήσει την ικανότητά του, να απεγκλωβιστεί.

Το Σύμπαν λοιπόν δρομολογεί - όχι Μεσσίες - αλλά οδηγούς, οι οποίοι ανεξάρτητα με το κάθε ισχύον σύστημα εξουσίας, βοηθούν στην διαμόρφωση παράλληλων προϋποθέσεων, αύξησης της συνειδητοποίησης του κόσμου.

Μια τέτοια απελευθέρωση της ψυχής όμως, απαιτεί μια πραγματικά ελεύθερη επιλογή των ανθρώπων, μέσα από την ενεργοποίηση της άδηλης μνήμης και της συνείδησης των ψυχών τους και όχι της χειραγώγησης του νου τους, μέσω της όποια μεθοδευμένης καθοδήγησης...

Απαιτεί δηλαδή, Την Συνειδητή Αποκάλυψη της Παραπλάνησης της Γνώσης, Μέσω Του Μηχανισμού της Επίγνωσης και των Πεποιθήσεων...

Αλκιρέας

Από το πόνημά του: (Απλές περί του Κόσμου Σημειώσεις)

meresparaxenes.com

Ο Κόσμος Είναι η Αντανάκλαση Σου... (Stefano Elio D’ Anna)

D’ Anna, Stefano Elio: Και προχωρούμε στην ζωή μας, πιστεύοντας ότι έχουμε την ευθύνη των πράξεων της ζωής μας, ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, την απτή πραγματικότητα, αλλά απλά δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας και γινόμαστε ψεύτες, μ’ αυτόν τον τρόπο... απλά έχουμε πειστεί, ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, κατά την θέλησή μας, αλλά είμαστε φυλακισμένοι στην δική μας προβολή, προς τα έξω... προσπαθήστε να καταλάβετε αυτό που σας λέω: "ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ, ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ, ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ"...

Αυτό που θα σας πω μπορεί να μην σας αρέσει, μην περιμένετε από μένα, να είμαι ένας πνευματικός δάσκαλος και ένας γκουρού, ένας κύριος, ένας σαμάνος ή οτιδήποτε παρόμοιο, που νομίζετε ότι μπορεί να είμαι. Είμαι πολύ πρακτικός άνθρωπος… αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν πιστεύω στην εξωτερική πραγματικότητα. Η εξωτερική πραγματικότητα, είναι στην υπηρεσία μου... Αυτό σημαίνει, να είσαι πρακτικός.

Όταν Ξεπερνάτε Τον Εαυτό Σας, Τότε Η Πραγματικότητα Ακολουθεί.

Αυτό το οποίο προσπάθησα να βάλω, μέσα στο βιβλίο: «Η Σχολή των Θεών» είναι απλά για να σας βοηθήσω να καταλάβετε, ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την ζωή... Την προβάλλουμε την ζωή... Είμαστε δημιουργοί της πραγματικότητας... Προβάλλουμε την πραγματικότητα, έξω στο περιβάλλον - στον περίγυρο.

Είστε Ο Δημιουργός Κι Ο Παραγωγός, Αυτής Της Πραγματικότητας Της Ζωής σας...

Δεν μπορώ να απαντήσω, γιατί η τράπεζα δεν σας δίνει το δάνειο. Εάν επιθυμώ να έχω ένα δάνειο απ’ την τράπεζα, η επιθυμία ποτέ δεν θα πραγματοποιηθεί... Το Όνειρο θα γίνει Πραγματικότητα.

Το Όνειρο της επιθυμίας να έχουμε ένα δάνειο, θα γίνει πραγματικότητα. Ονειρεύτηκα μια επιθυμία, να έχω το δάνειο… Έχετε την επιθυμία και με την δύναμή σας, διατάζετε την τράπεζα... να μην σας δώσει το δάνειο… γιατί το Όνειρο, μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Το Όνειρό σας θα γίνει πραγματικότητα, γιατί ονειρεύεστε ότι έχετε μια επιθυμία, να πάρετε το δάνειο. Το Όνειρο θα γίνει πραγματικότητα... όχι η επιθυμία.

Η επιθυμία, συμβαίνει στον χρόνο. Κι ότι εξαρτάται από τον χρόνο, είναι λάθος. Το Όνειρο είναι άχρονο, λέει ο Dreamer... Το δάνειο μεταφράζεται, σε χρόνο της επιθυμίας. Έτσι, αν η τράπεζα σας δώσει το δάνειο, θα πάει κόντρα στο Όνειρο... Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει, γιατί το να ονειρεύεσαι… Νομίζουμε ότι ονειρευόμαστε, ενώ στην πραγματικότητα επιθυμούμε... Αυτό είναι το πρόβλημα του καθενός.

Αν μπορούσατε να ονειρευτείτε, θα είχατε αυτό το πράγμα, αυτή την στιγμή... Αυτός είναι ο τρόπος να ονειρευόμαστε και δεν είναι διαλογισμός... Να Είμαστε Προ-Δρώντες... Ο κόσμος είναι, ο κόσμος που προβάλλω. Όπως τον θέλω... Ο κόσμος δεν μπορεί, να κάνει κάτι άλλο... Γιατί ο κόσμος, δεν υπάρχει χωρίς εσάς. Είστε εσείς που επιτρέπετε στον κόσμο, να είναι μια πραγματικότητα... Χωρίς εσάς, ο κόσμος εξαφανίζεται.

Το να ονειρεύεσαι, είναι να διατάζεις... Δίνεις μια εντολή και η πραγματικότητα δεν μπορεί, παρά μόνο να υπακούσει...

Είστε ο Δημιουργός της Πραγματικότητας... Είναι σαν να βλέπετε τον εαυτό σας, στον καθρέφτη... Ο καθρέφτης δεν μπορεί, να κάνει κάτι άλλο.

Όταν διαβάζετε το βιβλίο, όλοι πιστεύετε ότι είστε ένας Dreamer, ότι μπορείτε να ονειρευτείτε. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Όλοι… ποτέ δεν θα ονειρευτείτε. Το να ονειρεύεστε είναι πολύ σημαντικό πράγμα, γιατί το όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα... Μπορείτε να φέρετε πιο κοντά και πιο κοντά, το όνειρο στην πραγματικότητα.

Δεν θα πρέπει να υπάρχει, ούτε μια επιθυμία... και αυτό είναι πολύ δύσκολο.

Ερώτηση: Το όνειρο, δεν γίνεται με την σκέψη;

- Να ονειρευτείτε ή να απαλλαγείτε από την επιθυμία; Γιατί το ονείρεμα, είναι σαν οποιαδήποτε λειτουργία έχετε… π.χ η υπόληψη. Το όνειρο είναι κάτι τέτοιο. Το ονείρεμα απλώς συμβαίνει και πρέπει να το βιώσετε. Δεν μπορείτε να επιβάλλετε στον εαυτό σας, το όνειρο. Δεν μπορείτε να επιβάλλετε στον εαυτό σας, να σταματήσει να σκέφτεται. Δεν θα μπορέσετε να το κάνετε... Εάν δεν ταυτίζεστε με την σκέψη, τότε θα είστε ελεύθεροι και θα προβάλλετε, μια απτή πραγματικότητα.

Ο Dreamer Ονειρεύεται... Ένας εραστής αγαπάει... Το να πεις σ’ αγαπώ, είναι ψέμα. Γιατί, διαχωρίζω τον εαυτό μου. Το να σου πω σ’ αγαπώ, θα καταλήξει πάντα σε ένα διαζύγιο. Και πολλές φορές, ο ένας λέει στον άλλο, δεν μου λες ποτέ σ’ αγαπάω και ο άλλος λέει: Σ’ αγαπάω! Υποβαθμίζεται σε επιθυμία... Ενώ το όνειρο, είναι πολύ μεγάλη δύναμη. Γιατί το όνειρο το διαφεντεύετε, είστε εσείς ο ίδιος.

Έτσι, δεν μπορώ να μιλήσω στις μάζες... Η μάζα ποτέ, δεν μπορεί να καταλάβει…

Είμαι εδώ απλά για να σας πω, ότι ποτέ δεν θα μπορέσετε να καταλάβετε, να ακολουθήσετε, να εφαρμόσετε, αυτό για το οποίο σας μιλώ.

Είναι πολύ πιο εύκολο, να στρέφεστε στην θρησκεία, σε μια ιδεολογία, πολιτική ή οικονομική... αλλά να μεταμορφώσετε το Εσωτερικό σας ‘’Είναι’’, είναι ο πιο δύσκολος δρόμος, που μπορείτε να αναλάβετε.

Πρέπει να γίνουμε όλοι ένα πλήρωμα, το οποίο ταξιδεύει και διασχίζει έναν Ωκεανό.

Πρέπει να γίνουμε ένα πρόσωπο και αυτό είναι που θα γίνει, αν δώσετε την προσοχή σας, σε αυτό για το οποίο μιλάμε. Το να είστε σιωπηλοί, το να μείνετε με τον εαυτό σας σε σιωπή, είναι μία εξάσκηση, να αντέξετε την σιωπή - αυτό είναι υπευθυνότητα - αυτό σημαίνει υπευθυνότητα, με την έννοια την λατινική, να έχουμε την απάντηση… και αυτό σας επιτρέπει να αγγίξετε, αυτό που πραγματικά είστε και η σιωπή είναι πολύ σημαντική, πολύ σπουδαία, πολύ ενδιαφέρουσα.

Το Ελληνικό θέατρο, είναι κάτι το οποίο, θα πρέπει να το χρησιμοποιήσετε... Βλέπετε, ένα άγαλμα του Διονύσου με μια μάσκα και στον κόσμο, πρέπει να πηγαίνουμε με μια μάσκα και να παίζουμε ένα ρόλο ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ... Να παίζετε τον ρόλο της μάσκας... ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ!

Χρησιμοποιούμε μάσκα, αλλά ασυνείδητα... Αυτό σημαίνει ότι οι μάσκες, μας χρησιμοποιούν. Πρέπει να παίζετε τον ρόλο. Τον ρόλο του ενήλικα, του θυμωμένου, τον ρόλο του πατέρα, της μάνας, τον ρόλο του παιδιού, της κόρης, του επιχειρηματία, του υπαλλήλου.

Όταν θα αρχίσετε να παίζετε, ρόλους συνειδητά, τότε θα εξαλείψετε τον ρόλο και τις μάσκες, δηλαδή θα χρησιμοποιήσετε την μάσκα και μετά θα την πετάξετε και θα προχωρήσετε παραπέρα, αλλά αν δεν παίζετε θέατρο, έτσι θα είστε συνέχεια, στην φυλακή των μασκών που φοράτε...

Δεν είναι κάτι πολύ δύσκολο, είναι πολύ απλό... Αυτή την στιγμή, εγώ παίζω ένα ρόλο. Αλλά ξέρω, ότι παίζω ένα ρόλο... Και δεν υπάρχει ούτε μία στιγμή, που να μην είμαι εν γνώσει του ρόλου. Και να έχω όλη την γνώση του εαυτού μου, σημαίνει να συμπεριλαμβάνω, όλους τους ρόλους. Και κάθε ένας από εσάς, συμπεριλαμβάνει όλους μας.

Πρέπει να αντιληφθείτε, ότι οτιδήποτε που συμβαίνει στην ζωή μας είναι, σαν να φοράμε μια μάσκα, πιστεύοντας ότι… κάθε στιγμή… ταυτιζόμαστε μ’ αυτές τις μάσκες και πιστεύουμε, ότι είμαστε αυτές οι μάσκες...

Μπορείτε να κρατήσετε αυτήν την επίγνωση, αυτήν την προσοχή, κάθε στιγμή στην ζωή σας;

Εσείς ήρθατε εδώ για να έχετε μια απάντηση, αλλά δεν μπορείτε να καταλάβετε, ποια μπορεί να είναι η απάντηση…

Η απάντηση είναι να είστε υπεύθυνοι, για όλα και όλους... κι αυτό μπορεί να γίνει, μόνον από μέσα και όλες οι κρίσεις σ’ αυτήν την ζωή και στον κόσμο... μπορούν να λυθούν μόνον, εάν αντιληφθείτε ότι είστε η πραγματική αιτία, όλων αυτών των εμπειριών, που υπάρχουν έξω...

Το να είστε κυρίαρχοι του εαυτού σας, έχει να κάνει με την αυτοπαρατήρηση και αυτό είναι μία πολύ δύσκολη τεχνική. 

Όλοι πιστεύουν, ότι μπορούν να παρακολουθήσουν τον εαυτό τους, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια... Δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε, τον εαυτό μας.

Το να παρακολουθήσουμε τον εαυτό μας, σημαίνει οι σκιές να εξαφανιστούν...

Μερικά δευτερόλεπτα αυτοπαρατήρησης, μας βάζει σε μια κατάσταση, που λύνει όλα τα προβλήματα. Όλα τα προβλήματα του οργανισμού μας, του κράτους, της χώρας... μέχρι τα Πλανητικά προβλήματα».

Μα θα μου πείτε, πως είναι δυνατόν να είναι τόσο δυνατόν;

Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, τόσοι σχεδιασμοί... πως μπορώ να αλλάξω, την εξωτερική πραγματικότητα; Δημιουργείτε από εκατομμύρια, εκατομμυρίων σκέψεων, προβλήματα, δυσχέρειες...

Αυτά συμβαίνουν, γιατί είμαστε υπνωτισμένοι από τον εαυτό μας, έχουμε δημιουργήσει μια φυλακή για τον εαυτό μας, πιστεύοντας στα εξωτερικά γεγονότα, πιστεύοντας ότι έξω εκεί υπάρχει κάτι, το οποίο μας επιτίθεται, δηλαδή σαν να λέμε: «Υπάρχει κάποιος κακός, κάποιος εχθρός, που μας θέλει να αποτύχουμε» και δεν θα είμαστε ποτέ υπεύθυνοι γι’ αυτό... για οτιδήποτε, που μας συμβαίνει.

Σας λέω ότι οι μεγαλύτερες ευκαιρίες, έρχονται όταν νιώθετε αυτόν τον πόνο μέσα σας, όταν λέτε στον εαυτό σας: «δεν υπάρχει τίποτα, να κάνω» αυτή είναι η πιο σημαντική στιγμή στην ζωή σας. Αυτός ο πόνος, αυτός ο φόβος, σας λέει ότι αυτή, είναι η στιγμή που αποδίδει.

ΤΟ ΑΛΜΑ... ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ! 



Αλλά όταν αυτές οι στιγμές έρχονται, προσπαθούμε πάντα να ξεφύγουμε, να ξεγλιστρήσουμε... Καλούμε ένα φίλο, πάμε στο εστιατόριο, σε μια καφετέρια, κάνουμε σεξ, δοκιμάζουμε οτιδήποτε, για να αποφύγουμε αυτόν τον πόνο, αυτή την οδυνηρή κατάσταση.

Αυτή είναι, η πιο σημαντική στιγμή! Εάν μπορούμε να παρακολουθήσουμε αυτόν τον εσωτερικό πόνο, αυτήν την οδυνηρή κατάσταση, μπορούμε να φτάσουμε το αδύνατο!

Εάν δεν είστε ικανοί, να ρίξετε το φταίξιμο στους άλλους, ότι δεν φταίει η εξωτερική πραγματικότητα για τον πόνο, θα μεταμορφώσετε πράγματα στον εξωτερικό κόσμο, που δεν θα μπορείτε να το κάνετε, με κανέναν άλλο τρόπο...

Καμία επιστήμη, κανένας διαλογισμός, δεν θα μπορούσε να διαπεράσει σαν μια ακτίνα λέιζερ, αυτόν τον εσωτερικό πόνο, που η ίδια η αίσθηση... αν ζηλεύετε, αν φοβάστε, είναι κάτι που βρίσκετε μέσα σας και είναι ένας τρόπος, που έχετε φυλακίσει τον εαυτό σας.

Χρειάζεται μία αυτοπαρατήρηση! Και όλοι νομίζετε, ότι παρατηρείτε τον εαυτό σας, αλλά δεν είναι αλήθεια. Η αυτοπαρατήρηση είναι πολύ δύσκολος τρόπος, γιατί η αυτοπαρατήρηση εισχωρεί και διαπερνά, όλα τα εμπόδια τα οποία εσείς, βάζετε στον εαυτό σας και έτσι είναι μια απελευθέρωση, που κάνετε για τον εαυτό σας, αλλά δεν θέλετε να το κάνετε, γιατί αγαπάτε πάρα πολύ τα βάσανά σας...

Κάποιος με ρώτησε: Υπάρχουν όλα αυτά, υπάρχει η αθανασία; Πώς μπορούμε να φτάσουμε στην αθανασία;

Εάν σας πω, πώς μπορείτε να φτάσετε στην αθανασία δεν θα σας αρέσει, γιατί πρέπει να εγκαταλείψετε τους φόβους σας, οι οποίοι αποτελούν τους πόνους σας και ήσαστε πολύ προσκολλημένοi... ηδονικά προσκολλημένοι, στους φόβους και τις αμφιβολίες…

Εάν μπορούσα, αυτή την στιγμή να ακυρώσω όλους τους φόβους σας, θα με σκοτώνατε! Γιατί θα υποφέρατε πολύ περισσότερο από πριν, γιατί δεν είστε έτοιμοι... Εάν δεν είστε έτοιμοι, να ζήσετε χωρίς εσωτερικούς θανάτους, τους οποίους έχετε συνηθίσει, το να τους καταργήσουμε, να εξαλείψουμε τους εσωτερικούς θανάτους, θα ήταν πολύ οδυνηρό…

Αν προσπαθήσετε να απαλλαγείτε από αυτό, θα δείτε ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο, πρέπει να δείτε, με ποιους θανάτους σκοτώνετε τον εαυτό σας, χιλιάδες θανάτους καθημερινά... Όχι μία φορά.

Έτσι η αυτοπαρατήρηση θα σας δείξει, πόσοι θάνατοι έρχονται να σας σκοτώσουν καθημερινά. Η αυτοπαρατήρηση θα σας δείξει πόση φτώχεια, πόση ένδεια, έχετε στο πνεύμα... Δεν μας αρέσει όλο αυτό... Δεν θέλουμε να δούμε, αυτές τις ένδειες...

«Μια πραγματική βελτίωση, προϋποθέτει μια αλλαγή στο Είναι. Πραγματική βελτίωση σημαίνει, εξέλιξη ή ανάπτυξη προς την Ενότητα του Είναι, που είναι το αποτέλεσμα ενός νέου τρόπου σκέψης και της εγκατάλειψης της παλιάς, θνητής νοοτροπίας…

- Για να αλλάξεις, θα πρέπει να πολεμήσεις, τον Προγραμματισμό σου... Θα πρέπει να ανατρέψεις, την οπτική σου... Μόνο έτσι, μέσα από μια πολυετή εργασία, θα μπορέσεις να αλλάξεις το πεπρωμένο σου... Το παρελθόν θα πρέπει να το ευλογούμε, να το θεραπεύουμε... Μπες σε κάθε πτυχή. Φώτισε κάθε γωνιά... Μετέτρεψε το, μέσα από μια νέα αντίληψη…

– Ο Κόσμος Είναι Όπως Τον Ονειρεύεσαι... Είναι Ένας Καθρέπτης... Εκεί έξω, βρίσκεις το δικό σου κόσμο, τον κόσμο που έκτισες... Που Ονειρεύτηκες... Έξω, βρίσκεις εσένα... Πήγαινε Να Δεις, Ποιος Είσαι! Θα ανακαλύψεις ότι οι άλλοι, είναι η αντανάκλαση της εικόνας του ψέματος, που έχεις μέσα σου... του συμβιβασμού, της άγνοιάς σου…

Άλλαξε! Κι ο Κόσμος θα Αλλάξει…
...Ο Κόσμος Είναι η Αντανάκλαση Σου...

Αναποδογύρισε, τις πεποιθήσεις σου και ο κόσμος, σαν μια σκιά, θα ακολουθήσει... Η πραγματικότητα, θα πάρει τη μορφή μιας νέας αντίληψης.

Ο φόβος, η οδύνη, το άγχος, δεν είναι το αποτέλεσμα... αλλά η αιτία, όλων των προβλημάτων μας…

Υπάρχει ένας χώρος όπου σκέψεις, αισθήματα, συναισθήματα, πράξεις και γεγονότα, είναι καταγραμμένα για πάντα και μετά από χρόνια, μπορούμε να τα ανακαλύψουμε... όπως τα πράγματα που έχουμε στοιβαγμένα στη σοφίτα, φαινομενικά αδρανή, απροστάτευτα... Στην πραγματικότητα, αυτά συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται και να ρυθμίζουν, όλη μας την ζωή... Εκεί, Πρέπει Να Επιστρέψεις…

Το Χάος, που ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του... η Κόλασή του... προβάλλεται στον κόσμο, με την μορφή βεντέτας, διακρίσεων και πολέμων μεταξύ φυλών, ιδεολογιών, πιστεύω, θρησκειών…

Ο κόσμος έχει σταματήσει, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που εξαρτώνται, άνθρωποι, θανάσιμα φοβισμένοι...

Έτσι όπως είναι η Ανθρωπότητα, δεν μπορεί να συλλάβει μια κοινωνία, απελευθερωμένη από την εξάρτηση...

Η Εξάρτηση Είναι, Η Άρνηση Του Ονείρου...

...Η εξάρτηση είναι η μασκαράτα, που φοράνε οι άνθρωποι για να κουκουλώσουν, την απουσία της ελευθερίας... την άρνηση της ζωής».

[2] Επιλογές / σύνθεση από συνέντευξη [1] του D’ Anna, Stefano Elio
Και από το βιβλίο: «Η Σχολή των Θεών» [2] - Εκδόσεις Ελφίλ.

www.awakengr.com

Είστε Συνδεδεμένοι...

"Οι κοντινοί σας άνθρωποι, σπάνια συμπεριφέρονται έτσι όπως θα θέλατε, αντίθετα συμπεριφέρονται συνήθως, έτσι όπως φοβάστε ότι θα συμπεριφερθούν". 

Είστε συνδεδεμένοι. Όλοι συνδεόμαστε μεταξύ μας, κάτι που αποτελεί μέρος της κατασκευής μας. Είναι νόμος της φύσης. Ένας άνθρωπος με τον οποίο έχετε επαφές, νιώθει πώς αισθάνεστε και σκέφτεστε. Όσο λιγότερο συνειδητοποιεί αυτό το γεγονός, τόσο πιο αυτόματα αντιδρά. Το ότι αυτός ο "νόμος του συντονισμού" λειτουργεί ανεξάρτητα από την απόσταση, το έχετε ήδη βιώσει από μόνοι σας, πολλές φορές - σκέφτεστε έναν άνθρωπο και σχεδόν την ίδια στιγμή, επικοινωνεί μαζί σας. 

Η επιστήμη έχει ξεκινήσει να διερευνά και να ψάχνει εξηγήσεις, γι' αυτήν την αρχέγονη γνώση, που κρύβεται πίσω από το θέμα των "Νευρώνων//Καθρεφτών". Με λίγα λόγια, προσπαθούμε να αποδείξουμε, ότι κάποια συστατικά στοιχεία των κυττάρων στο σώμα μας, βρίσκονται σε επικοινωνία με τα κύτταρα άλλων ανθρώπων, ως Πομποί και Δέκτες.

Το Μυστικό Του Μαγνήτη Της Καρδιάς: Από τον Ruediger Schache