Η Μαγεία Από το Τέλος του Χρόνου...

Ο χρόνος είναι κυκλικός. Όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας, είναι κυκλικά...

Κάθε τέλος δημιουργεί μια νέα αρχή και ο τρόπος με τον οποίο τελειώνουμε, ένα έτος της ζωής μας, βοηθά να ορίσουμε τα περιεχόμενα του επόμενου έτους, όσον αφορά εμάς.

Μια σύντομη στιγμή, προκύπτει από ανυπολόγιστα μεγάλες διαδικασίες και είναι ο σπόρος άλλων κύκλων. 

Σύμφωνα με την Εσωτερική Φιλοσοφία, κάθε έτος που περνάει είναι επίσης, μια περίληψη ολόκληρης της ζωής μας... Το τέλος κάθε κύκλου είναι η κατάλληλη στιγμή, για να αξιολογήσουμε τις νίκες και τις δυσκολίες μας, να κάνουμε απολογισμό και να ανανεώσουμε την απόφασή μας, να ζήσουμε με σοφό τρόπο.

Στο τέλος κάθε χρόνου ή φάσης της ζωής μας, τίποτα δεν μας απαγορεύει να κάνουμε απολογισμό και να αξιολογούμε την ικανότητά μας, να γεννιόμαστε και πάλι καθημερινά, να απαλλαγούμε από την τυφλή προσκόλληση στο παρελθόν και από μηχανισμούς κακίας, μίσους, φιλοδοξίας και άλλων αρνητικών συναισθημάτων.

 

Μπορούμε επίσης να αξιολογήσουμε, τις διάφορες "σταυρώσεις", που έχουμε ήδη δει ή υποβληθεί, στην παρούσα ζωή... 

Πόσες απελπισίες και ήττες; 
Πόσα διδάγματα αντλήθηκαν;
Ποια είναι η στάση μας, κάθε φορά που βιώνουμε μια σταύρωση, μια προδοσία και μια αδικία;

Η Ανάσταση είναι ‘’άλλα’’ Χριστούγεννα, που λαμβάνουν χώρα, σε υψηλότερο επίπεδο. Κάθε Χριστούγεννα περιλαμβάνουν κρυφά, την υπόσχεση της πλήρους Αναστάσεως, που πρέπει να επιτύχει η ψυχή μας, στο τέλος μιας μαθησιακής διαδικασίας.

Οι Χριστουγεννιάτικες γιορτές λαμβάνουν χώρα, λίγες μέρες πριν, από το νέο έτος... Αυτή η εγγύτητα σημαίνει, ότι η γέννηση μιας σοφότερης συνείδησης, ανοίγει τις πόρτες του χρόνου... Σε Μια Νέα Πρακτική Αρχή Στην Ζωή... 

Έτσι, η καλύτερη σκηνή της Γέννησης, βρίσκεται στην δική μας καρδιά και νου: Αυτά είναι τα μέρη, όπου το θαύμα της Αναγέννησης και της Μύησης, μπορούν να συμβούν καθημερινά...

(Αποσπασματική μετάφραση, από το άρθρο του Carlos Cardoso Aveline)

Konstantinos Smixiotis

Τα Βιβλία μου Οι σκέψεις μου/ My Books My thoughts

Ο Κόσμος Της Πλάνης...

Ο Άνθρωπος κάθε στιγμή ζυμώνει με το νου του, την Αιθερική Ύλη που τον περιβάλλει και διαχέει όλο το Σύμπαν... Με την σκέψη του πλάθει εικόνες πραγμάτων, που υπάρχουν ήδη ως πρωτότυπα, στον κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα.

Άπειρες πιθανότητες που υπάρχουν διαθέσιμες να συλληφθούν, απ' την ανθρώπινη συνείδηση και να υλοποιηθούν στο χαμηλότερο Πεδίο της Ύλης, τον κόσμο που ζούμε... 

Αυτό, είτε το γνωρίζουμε, είτε όχι, συμβαίνει, εκατοντάδες στιγμές στο λεπτό της καθημερινότητας μας, ακόμη κι όταν νομίζουμε, ότι δεν σκεφτόμαστε, εν τούτοις, κάθε μας δράση είναι γέννημα της σκέψης... είτε πρόκειται για λόγο, είτε για πράξη. 

Όλα αυτά πριν ακόμη γεννηθούν στο Φυσικό, έχουν πάρει σάρκα και οστά στο Αόρατο, Προϋπάρχουν ως Αρχέτυπα σε Ανώτερες Διαστάσεις, σε μια Συμπαντική Τράπεζα, απ' όπου ο Καθένας Μπορεί να Εκταμιεύσει, Αυτό που Επιθυμεί.

Ζούμε στον κόσμο, που αυτές οι πρωταρχικές ιδέες, γίνονται απτές κι ορατές, για να τις εμπειραθεί η ψυχή, μέσα από το φυσικό της όχημα... Είμαστε βαθιά ναρκωμένοι, αν νομίζουμε ότι όλα όσα βιώνουμε, είναι αληθινά... 

Πραγματικά ναι, επειδή ο καθένας πλάθει την πραγματικότητα του, κατά το δοκούν... Αλλά Αληθινά... Όχι.

Ετούτος ο κόσμος, είναι ο κόσμος της πλάνης, είναι ο κόσμος της μορφοποίησης του άμορφου, ο τόπος της επιθυμίας, απ' τον οποίο μπορεί κάποιος να αποδράσει μόνον, όταν όλες του οι επιθυμίες, γίνουν Μια και Μοναδική... αλλά κι αυτή, αμέσως πάψει, να υπάρχει... 

...Ο Νοών Νοείτω...

Η Αιθερική Ύλη, που διαπερνά τα Πάντα στο Σύμπαν, είναι αυτή η ίδια, που ενδύει με μορφή το Αγέννητο - που η σκέψη συλλαμβάνει - έτσι βρίσκεται Παντού... Είναι Πανταχού Παρούσα Και Τα Πάντα Πληρούσα... Όλα γύρω μας, είναι συμπυκνωμένη Αιθερική Ύλη, όπως για παράδειγμα το νερό... είναι η μορφή του αέρα, στο χαμηλό πεδίο που δρούμε. 

Η ενέργεια ταξιδεύει μέσα μας και γύρω μας, μέσα από συχνότητες κι όταν συντονιζόμαστε, τότε συναντιόμαστε... συναντούμε αυτό που δονείται, όμοια με την σκέψη μας. 

Μια Αιθερική Ενέργεια, Διαπερνά Τα Ανώτερα Πεδία, Καθώς Έλκεται Μαγνητικά Από Την Σκέψη Μας, η Οποία την Μορφοποιεί, Ανάλογα με την Επιθυμία Μας. 

Τα Πράγματα Είναι Απλά Κι Αν Γίνονται Σύνθετα, Γι Αυτό Ευθύνεται... Η Πλάνη Της Πλάνης... Στην Οποία Ζούμε...

Τα Βιβλία μου Οι σκέψεις μου/ My Books My thoughts

Παρατήρησε, Αναγνώρισε, Θυμήσου, Επιθύμησε, Δράσε ή μην δρας... Αλλά Μην Αντιδράς.

Ο κόσμος μοιάζει να πνίγεται μέσα σε επιθυμίες, θεωρίες και δισταγμούς... αναποφάσιστος αν πρέπει να δράσει, φοβισμένος για δράση... ανίκανος να εξασκήσει πρακτικά, τα όσα έχει διδαχθεί...

Στους κύκλους του Εσωτερισμού, πολλοί είναι εκείνοι που διδάσκουν, ότι ο άνθρωπος που ανηφορίζει τον μοναχικό δρόμο, πρέπει να πάψει να επιθυμεί τα πάντα και να επιθυμεί μόνον... το Τέλος της Διαδρομής. 

Αλλά κι αυτό είναι μια επιθυμία... γιατί οι Εσωτεριστές γνωρίζουν, ότι η δύναμη της ζωής, η ενέργεια στην Φύση, είναι η επιθυμία... 

Το μεγάλο στοίχημα είναι, προς ποια κατεύθυνση, θα την ωθήσει η σκέψη του Ανθρώπου... Αυτή η ανεξάντλητη δύναμη της ανθρώπινης σκέψης - Η Άσβεστη Πύρινη Ενέργεια - που ενίοτε τον κρατά αιχμάλωτο, σε ανούσιες κι αρρωστημένες περιοχές του μυαλού του.

Δεν έχω να σας προσφέρω καμία Γνώση, όλα αυτά τα χρόνια διαπίστωσα, πως η γνώση κυκλοφορεί ανάμεσα στον κόσμο, μέσα από πολλούς τρόπους... 

Σε άλλους έρχεται ενδεδυμένη, με την μορφή μιας δοκιμασίας, σε άλλους μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου, σε άλλους μέσα απ’ τα λόγια ενός συνοδοιπόρου ή ακόμη κι ενός φαινομενικά μισητού εχθρού και λέω φαινομενικά, επειδή δεν υπάρχουν εχθροί... παρά μόνον δάσκαλοι. 

Η γνώση λοιπόν ρέει άφθονη γύρω μας, μέσα στην καθημερινότητα μας, στον μικρόκοσμο του καθενός, βαδίζει δίπλα μας και συχνά την προσπερνάμε, ως ένα απαρατήρητο φόντο της ζωής...

Το ζητούμενο σε τούτες τις εποχές, δεν είναι τόσο η γνώση, αλλά να μπορέσει κάποιος, να αναγνωρίσει την γνώση... Ανασηκώνοντας το πέπλο των φαινομένων, των παθών, του πόνου, του μίσους, της ενόχλησης, του θυμού, της αρρώστιας, της θλίψης, των στεναγμών, της προσφυγιάς, των πολέμων, της αδικίας, της απώλειας και πολλών, παρόμοιων μαθημάτων, που πολλοί αντιμετωπίζουν κι άλλοι τόσοι συν-βιώνουν, δίπλα στον μαχητή, είτε ως παρατηρητές, είτε ως συνοδοιπόροι...

Το επόμενο ζήτημα, μετά την αναγνώριση της αληθινής αιτίας των φαινομένων, που φυσικά είναι η Γνώση, είναι να εκμεταλλευτεί ο μαθητής αυτή την γνώση προς όφελος του και για χάρη των Συνανθρώπων του... 

Αυτή Είναι η Καίρια Στιγμή, Που Μέσα Του Πρέπει να Αναβλύσει, Μια και Μοναδική Επιθυμία: Να κάνει την γνώση του το ξίφος, που θα αποκεφαλίσει την Λερναία Ύδρα του... 

Όταν αναβλύσει αυτή η επιθυμία μέσα του, θα του φανερωθεί ο δρόμος και θα του δοθεί η σοφία, για να τον διασχίσει... 

Θα είναι σε θέση να κατανοήσει, πότε μια στιγμή αδράνειας κι απραξίας, κρύβει την πιο μεγαλοπρεπή δράση, γιατί είναι φορές που το να μη πράξει κάποιος κάτι, είναι ακόμη πιο γενναίο κι απ το να ριχτεί στην φωτιά, για χάρη ενός ανθρώπου...

Το να μην αντιδράσεις στον θυμό που αναδύεται μέσα σου, είναι μια μεγάλη νίκη μη δράσης, είναι μια φαινομενική αδράνεια, που κάποιοι θα την ονομάσουν δειλία ή και χαζομάρα, μια ανοησία απέναντι σε μια ολοφάνερη αδικία. Ακόμη κι αυτοί, οι άχρηστοι χλευασμοί των άνοων, που επιθυμούν την βία, είναι ένας μεγάλος πειρασμός, που ο μαθητής πρέπει να αφήσει, να παρέλθει ως άνεμος καυτός από το πρόσωπο του... «Θα περάσει και αυτό».

Κάθε λεπτό που περνάει μέσα στην καθημερινή ύπαρξη του ανθρώπου, είναι πολύτιμο για δράση ή μη δράση. 

Μην Ενεργείτε: «Για να περάσει η ώρα»... Είναι η Παρούσα Στιγμή, που θα Ενεργοποιήσει, μυστικές κι Αόρατες για πολλούς, δυνάμεις της Φύσης για την εξέλιξη μας... 

Παρατήρησε, Αναγνώρισε, Θυμήσου, Επιθύμησε,  Δράσε ή μην δρας... αλλά μην Αντιδράς. 

Κάθε μια απ’ αυτές τις ενέργειες, κρύβει ένα μεγάλο απόκρημνο και γλιστερό μονοπάτι - στρωμένο με αγκάθια - για τον ξυπόλητο προσκυνητή... 

Τίποτε δεν θα σου χαριστεί, παρά μόνον η Ζωή και το μεγάλο Θέατρο της, για να εξασκήσεις όλα τα παραπάνω...

Να μην βιάζεσαι να αποφασίσεις - γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει - αλλά να μην κοντοστέκεσαι αναποφάσιστος, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, οι στιγμές περνούν αμείλικτες κι επιστρέφουν, ξανά μετά από καιρό, αλλά εσύ δεν θα είσαι πια, ούτε εδώ, ούτε ο ίδιος,... αλλά θα είσαι πάλι εσύ και πάλι εδώ, με μόνον ένα, ακόμη εμπόδιο: Δεν θα το θυμάσαι... Κι όταν κάποιος σαν κι εμένα στο θυμίζει, μπορεί να τον περιγελάς. 

Γι Αυτό Η Πιο Σωστή και Ελεήμων Ώρα... Είναι Τώρα.

(Υ.Γ: Περαιτέρω ανάλυση σε επόμενα άρθρα).

Κωνσταντίνος Σμιξιώτης

Τα Βιβλία μου Οι σκέψεις μου/ My Books My thoughts

Εγώ Εναντίον Εγώ...

Πολλές φορές αισθάνομαι ότι αυτό που οι περισσότεροι νομίζουμε ότι λάμπει και έχει κάποια αξία κρύβει πίσω του πυκνό σκοτάδι. Απαιτείται μεγάλη ειλικρίνεια και διάκριση, βαδίζοντας σε οποιοδήποτε πνευματικό μονοπάτι, ώστε να κατανοήσουμε ότι δε θα μπορέσουμε ποτέ να θεραπεύσουμε αυτό που κρύβουμε μέσα μας και μας κάνει να υποφέρουμε, αν πρώτα δεν το φέρουμε στην επιφάνεια και το αναγνωρίσουμε.

Θα πρέπει λοιπόν, να προχωρούμε με ορθάνοιχτα τα μάτια έξω, αλλά και με ορθάνοιχτα τα μάτια μέσα μας. 

Γιατί χωρίς ειλικρίνεια, τίποτα δεν θα μεταλλαχθεί... 
Ούτε μέσα, αλλά ούτε και έξω.

Ειλικρίνεια όμως, δεν μπορεί να είναι η πρόχειρη αντίληψη της πραγματικότητας που προκύπτει, ύστερα από μια επιπόλαιη παρατήρηση, αυτού που μας συμβαίνει... 

Η ειλικρίνεια συμβαδίζει με την νοημοσύνη και συμβαίνει μόνον, όταν είμαστε απόλυτα προσηλωμένοι, στην Ατραπό της Αλήθειας. 

Τελικά αν είμαστε ειλικρινείς, θα παραδεχτούμε πως ποτέ δεν είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Οι καλές προθέσεις από μόνες τους δεν επαρκούν δυστυχώς, όταν οι προκαταλήψεις μας λειτουργούν ανενόχλητες στον υποσυνείδητο νου. 

Βλέπω ανθρώπους να προσποιούνται, πως έχουν εξαλείψει το σκοτάδι απ’ την ζωή τους και να σκορπούν αφειδώλευτα αγάπη και φως γύρω τους, κάτι που ακούγεται τόσο όμορφο και τόσο ανιδιοτελές... Μπράβο τους θα λέγαμε όλοι μας, πάντα τέτοια... 

Ισχύει όμως στα αλήθεια αυτό, όταν φαίνεται ξεκάθαρα πως οι πράξεις τους δεν συμβαδίζουν με τις προθέσεις τους; 

Αναρωτιέμαι, που αφανίζεται όλη αυτή η αγάπη και πως μετατρέπεται το φως σε σκοτάδι, μόλις ο μικρός τους εαυτός, ελάχιστα διαισθανθεί ότι απειλείται. Καλούμαστε να γίνουμε ειλικρινείς λοιπόν και στην παραπάνω περίπτωση, η έλλειψη ειλικρίνειας είναι προφανής. Φωνάζει πιο δυνατά αυτό που είναι, από αυτό που προσποιείται ότι είναι.

Περνάμε τώρα στην αντίπερα όχθη... 

Υπάρχουν οι άλλοι συνοδοιπόροι, που ακούν αυτή την επαναλαμβανόμενη φωνή μέσα τους, που επιμένει πως δεν είναι επαρκείς, δεν είναι αρκετά καλοί, δεν νιώθουν αμόλευτη αγάπη, δεν μπορούν να αισθανθούν συμπόνια, όπως θα έπρεπε, ως άτομα που ασχολούνται με την αυτογνωσία, να αισθάνονται... 

Για την ακρίβεια υπάρχουν στιγμές, που νιώθουν έντονη ζήλια ή αποστροφή για κάποιο άτομο, φθόνο ή ακόμη και μίσος... Εδώ αναγνωρίζουμε σαφώς μια ειλικρινέστερη στάση, αφού το άτομο παραδέχεται, ότι τα συναισθήματα αυτά ζουν μέσα του, τον βαραίνουν και τον εξαντλούν και όπως έχουμε αρκετές φορές επαναλάβει, ο μόνος τρόπος, για καταφέρει τελικά να απαλλαγεί από αυτά τα συναισθήματα, είναι να αποδεχτεί ότι υπάρχουν και να μην επιχειρήσει να τα αγνοήσει.

Όπως θα λέγαμε με ένα παράδειγμα, αν καταλάβουμε ότι μπήκε ένας κλέφτης στο σπίτι μας, καλό είναι να τον αντιμετωπίσουμε ή να καλέσουμε την αστυνομία κι όχι να προσποιηθούμε, ότι είμαστε ασφαλείς και να αγνοήσουμε την εισβολή, γιατί τότε θα πληρώσουμε ακριβά την ανοησία μας.

Όμως, πέρα από την αρχικά ειλικρινή αυτή στάση, απαιτείται και η συνδρομή της νοημοσύνης ή της σοφίας, που αναδύεται από την εκτενέστερη παρατήρηση των εσώτερών μας δρώμενων, ώστε να διαγνώσουμε τι αληθινά μας συμβαίνει. 

Μια καλή ερώτηση, θα ήταν η εξής: Από πού άραγε προέρχεται αυτή η φωνή, που τονίζει την ανεπάρκειά μας και επιμένει ότι θα έπρεπε, να αισθανόμαστε διαφορετικά; 

Μήπως είναι η ίδια φωνή, που λέει ότι ντρέπεται για μας όταν πίνουμε, όταν καπνίζουμε, όταν τρώμε κρέας; Ποιο πνευματικό άτομο μπορεί να λέγεται πνευματικό όταν τολμάει να τρώει κρέας; (θα επέμενε αυτή η φωνή).

Οι πνευματικές προκαταλήψεις, είναι οι πιο ψυχοφθόρες από όλες...

Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό το οποίο μας επιτίθεται χρησιμοποιώντας αυτή την βάναυση κριτική - δεν είναι άλλο - από το ίδιο το εγώ μας. 

Πάντα όταν υπάρχει κριτική, προς τον εαυτό μας ή προς τους συνοδοιπόρους μας, κάπου υπάρχει κρυμμένο αυτό το ψεύτικο, προσωρινό κατασκεύασμα, που ονομάσαμε «εγώ»... 

..Εγώ εναντίον εγώ...

Το εγώ λοιπόν, επιτίθεται προσπαθώντας δήθεν, να εκδιώξει το εγώ μας και αυτή είναι η πιο ύπουλη επίθεση, που θα μπορούσαμε να δεχτούμε, γιατί γίνεται με σκοπό να εδραιωθεί το ίδιο το εγώ, ακόμη περισσότερο μέσα μας. 

Το εγώ βλέποντας ότι κινδυνεύει, μέσα από την εξελικτική διαδικασία να αφανιστεί, μας κατηγορεί που το φιλοξενούμε και μας προτρέπει, να το αντικαταστήσουμε με ένα καινούργιο, πιο λαμπερό, "πνευματικότερο εγώ", που θα είναι πολύ δυσκολότερο πλέον, να το διακρίνουμε... 

Έτσι θα καταφέρει να παρατείνει την παρουσία του, αλλά και να δικαιολογήσει, την μόνιμη στρατοπέδευσή του μέσα μας.

Εδώ κι αν απαιτείται ειλικρίνεια, στην παρατήρησή μας! Ειλικρίνεια και νοημοσύνη, όπως προείπαμε. 

Καλό θα είναι, να υπάρχουν στην ζωή μας και ένας-δυο αγνοί συνοδοιπόροι, ώστε να μας ταρακουνάνε, όταν χανόμαστε σ’ αυτή την διαδρομή και αρχίζουν τα μυαλά μας να φουσκώνουν. Και είναι σίγουρο, πως παρασυρόμαστε και χανόμαστε πολύ συχνά, μέσα σ’ αυτή την φοβερή δίνη του εγώ. 

Βοηθάει πολύ επίσης, αν καταφέρνουμε να θυμόμαστε ότι πίσω από κάθε κριτική, κρύβεται πάντα το εγώ μας... 

Ο Αληθινός Εαυτός Ποτέ Δεν Κρίνει Και Ποτέ Δεν Επιτίθεται, Μ’ Αυτόν Τον Τρόπο. 

Μας φανερώνει πάντα, πως η αγάπη δεν είναι ένα συναίσθημα, που μπορεί να καλλιεργήσει το μυαλό μας ή να παγιδεύσει, στην στενή του φυλακή ο νους μας. 

Η αγάπη, δεν μπορεί να έχει αντικείμενο και υποκείμενο. 

Μας δείχνει τελικά, πως η αγάπη είναι μια απέραντη θάλασσα καλοσύνης, που όταν καταφέρουμε να βουτήξουμε στα απύθμενα νερά της, τα κύματά της θα δημιουργήσουν τόσο ισχυρές δονήσεις, που όλα τα φράγματα των ψευδαισθήσεων, που έχουμε ως τώρα χτίσει γύρω μας, μονομιάς θα καταρρεύσουν... 

Αυτός Είναι Ο Ρόλος Του Αληθινού Εαυτού... 
Αυτός Είναι Ο Ρόλος Της Αγάπης... 
Να Μας Λυτρώσει, Από Κάθε Χρόνια Ψευδαισθητική Ψύχωση... 

nekthl.blogspot.gr

Μέσω Των Συγκρούσεων Μαθαίνουμε Να Νικάμε Τον Κατώτερο Μας Εαυτό...

Τα άτομα που μας προξενούν θυμό, είναι μια ισχυρή πηγή σοφίας, καθώς φέρνουν στο Φως, τα αδύνατα σημεία μας και γίνονται καθρέπτης, στον οποίο κοιταζόμαστε.

Ο Αριστοφάνης έλεγε ότι: «Οι σοφοί άνθρωποι μαθαίνουν πολλά, από τους εχθρούς τους».

Ένας δάσκαλος, μπορεί να μας διδάξει την σπουδαιότητα της υπομονής, του ελέγχου και της ανεκτικότητας. Όλες όμως αυτές τις ικανότητες, δεν έχουμε την δυνατότητα να τις εξασκήσουμε, παρά μόνο στην αληθινή ζωή, όταν θα συναντήσουμε τον “εχθρό”.

Στις πολεμικές τέχνες, μαθαίνουμε ότι η επίθεση του αντιπάλου, μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελός μας, όταν γνωρίζουμε πώς να διοχετεύσουμε την ορμή της, την κατάλληλη στιγμή, προς την σωστή κατεύθυνση. Ο "εχθρός" μας αναγκάζει, να δράσουμε εδώ και τώρα και να βγούμε από την άνεση μας, που τελικά θα μας κάνει μαλθακούς.

Μας αναγκάζει να φέρουμε στην επιφάνεια, τον καλύτερο καθώς και τον χειρότερο εαυτό μας και να μεταλλάξουμε την γνώση σε σοφία, μέσω της εμπειρίας.

Όταν καταφέρουμε, να δούμε τις αντιδράσεις μας αποστασιοποιημένοι και με λίγο χιούμορ, τότε θα ανακαλύψουμε πως σε κάθε σύγκρουση, κρύβεται ένα μεγάλο μάθημα, σχετικά με τις ποιότητές μας, αλλά και τις αδυναμίες μας...

Οι αποκλειστικά, αρμονικές σχέσεις γεννάνε μια απάθεια, που μπορεί να μας παραλύσει, καθώς δεν αισθανόμαστε την ανάγκη, να αναζητήσουμε καινούργια πράγματα, ούτε αναγκαζόμαστε να αναθεωρήσουμε τις πεποιθήσεις μας. Αρκούμαστε, στο να ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο πάντα.



Για την διανοητική και συναισθηματική εξέλιξή μας, έχουμε ανάγκη να συγκρουόμαστε, να αντιδρούμε, να δοκιμάζουμε τον εαυτό μας, να αλλάζουμε οπτική γωνία, να νιώθουμε πόνο... Με άλλα λόγια, να μαθαίνουμε!

Όπως στις πολεμικές τέχνες, έτσι και στην ζωή, για να τα καταφέρουμε, είναι ανάγκη κάποιος να μας παρακινεί. Είναι η θέση κι η αντίθεση, που δημιουργούν συγκρουόμενες, την αυριανή σύνθεση...

«Πόλεμος πάντων πατήρ εστί» έγραψε ο Εφέσιος, σκοτεινός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Όσο πιο βίαιη η σύγκρουση, τόσο οι πιθανότητες, μιας πλουσιότερης σύνθεσης αυξάνουν...

Ας διαλέξουμε στρατόπεδο λοιπόν, κι ας πολεμήσουμε!

Έτσι κι αλλιώς, τα δυο στρατόπεδα, είτε το ξέρουν είτε όχι, συνεργάζονται. Ας γίνουμε μέρος, αυτής της σύνθεσης... Ας πάρουμε μέρος με όλες μας τις δυνάμεις, χωρίς προσκόλληση όμως, στο μικρό μας «εγώ», σ’ αυτό που θα μας βγάλει «εκτός Εαυτού», που θα μας κάνει να θυμώσουμε, να χάσουμε την συγκέντρωσή μας και να κινδυνέψουμε να χάσουμε την μάχη... Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι αυτό που μας δίδαξε ο “Δάσκαλος”.

Όταν τα πράγματα γύρω μας δεν είναι ιδανικά, όταν δεχόμαστε επιθέσεις, όταν δε νιώθουμε ικανοποιημένοι από την ζωή μας, αυτή η αντιξοότητα, αυτή η αρνητική δύναμη, που πλήττει την σταθερότητά μας και δρα ως εχθρός, πρέπει να χρησιμοποιείται ως κινητήρια δύναμη και ώθηση για αλλαγή...

Κάθε σύγκρουση τελικά, μας αποκαλύπτει τι δεν πάει καλά μέσα μας και μας επιτρέπει να διατηρούμε, την σπίθα της δημιουργικότητας μας αναμμένη.

Χωρίς κάποιον ή κάτι απέναντί μας να μας προκαλεί, η σπίθα αυτή θα έμενε σβηστή.

Γι’ αυτό, βλέποντας από ένα μεγαλύτερο βάθος την κατάσταση, θα έπρεπε ίσως να μακαρίζουμε τους "εχθρούς" μας, γιατί χάρη σ’ αυτούς, μπορούμε να αλλάξουμε και να ανεβούμε, άλλο ένα σκαλοπάτι στον δρόμο της προσωπικής μας ολοκλήρωσης...

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας - by Maria Pinoti