Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ
Σύμφωνα λοιπόν, με τον Δον Χουάν:
Η αλλαγή της ιδέας μας για τον κόσμο, είναι το κεντρικό σημείο της μαγείας και το σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου μας, είναι ο μό-νος τρόπος για να το πετύχουμε.
Με τον εσωτερικό διάλογο εδώ, εννοείται το φλύαρο μυαλό μας που ποτέ δε σταματά, ακόμα και όταν είμαστε σιωπηλοί, και μεταπηδά συνεχώς από την μια σκέψη στην άλλη.
Όταν σταματήσει όμως αυτός, ο εσωτερικός διάλογος τότε: Ο κόσμος καταρρέει και λάμπουν σπάνιες πλευρές του εαυτού μας, που ήταν σα να τις πλάκωναν προηγουμένως τα λόγια μας.
Απλά ο γνωστός, καθημερινός κόσμος μας, πρέπει να ταιριάζει, στην περιγραφή που έχουμε γι’ αυτόν. Με άλλα λόγια η περιγραφή αντανακλά, τελικά τον εαυτό της.
Εμείς όμως: Είμαστε Φωτεινά Όντα. Είμαστε Δέκτες Αντιλήψεων. Είμαστε μια Συνείδηση... Δεν είμαστε αντικείμενα, δεν έχουμε τίποτα το στερεό... Είμαστε Απεριόριστοι.
Ο κόσμος των αντικειμένων και των στερεών, είναι ο τρόπος που συμβαίνει το συμβατικό πέρασμά μας, απ' αυτή την Γη... Είναι μόνο μια περιγραφή, για να μας βοηθάει...
Το ξεχνάμε όμως αυτό, και παγιδευόμαστε σ' έναν φαύλο κύκλο, από τον οποίο σπάνια ξεφεύγουμε στην ζωή μας.
Είμαστε Δέκτες Συναισθημάτων...
Εμείς, τα φωτεινά όντα, γεννηθήκαμε με δυο δακτυλίδια δύναμης, αλλά χρησιμοποιούμε μόνο το ένα, για να δημιουργήσουμε τον κόσμο... Αυτό είναι η λογική κι έχει για συντροφιά της την ομιλία. Συνωμοτούν και οι δυο τους και διατηρούν τον κόσμο.
Έτσι ο κόσμος είναι στην ουσία, αυτός ο κόσμος που θέλει να δεχθεί η λογική μας, δημιουργημένος από μια περιγραφή και τους δογματικούς και απαράβατους κανόνες της, που η λογική μαθαίνει να δέχεται και να υπερασπίζεται.
Το μυστικό των φωτεινών όντων είναι, ότι διαθέτουν κι ένα άλλο δακτυλίδι δύναμης, που ποτέ δε χρησιμοποιούν... την θέληση.
Το τέχνασμα του μάγου, είναι το ίδιο με του μέσου ανθρώπου... Έχουν και οι δυο μια περιγραφή. Ο μέσος άνθρωπος, την στηρίζει στην λογική, ο μάγος στην θέληση. Και οι δυο έχουν τους κανόνες τους και οι κανόνες είναι αντιληπτοί, αλλά το πλεονέκτημα του μάγου είναι, ότι η θέληση είναι πολύ πιο εκτενέστερη από την λογική.
"Οι μάγοι λένε, ότι βρισκόμαστε σε μια φούσκα, που μπαίνουμε μέσα της, την στιγμή που γεννιόμαστε... Στην αρχή αυτή είναι ανοιχτή, αργότερα όμως κλείνει και μας περιβάλει... Αυτή η φούσκα είναι η αντίληψή μας. Μέσα της ζούμε όλη μας την ζωή και ό,τι βλέπουμε στα τοιχώματά της, είναι η ίδια η αντανάκλασή μας...
Αυτό που αντανακλάται, είναι η κοσμοθεώρησή μας. Αυτή η θεώρηση είναι πρώτα - πρώτα μια περιγραφή, που μας δίνεται από την στιγμή που γεννιόμαστε, μέχρι που όλη η προσοχή μας, ν' απορροφηθεί απ' αυτήν...Τότε η περιγραφή, γίνεται κοσμοθεώρηση.
Εδώ βέβαια, θυμόμαστε τον Δεσμώτη του Σπηλαίου του Πλάτωνα, που το μόνο που μπορεί να δει στα τοιχώματα της σπηλιάς, είναι οι δικές του σκιές που δημιουργεί, η φωτιά πίσω από την πλάτη του.
Το καθήκον τώρα του δασκάλου, είναι να "αναδιατάξει την κοσμοθεώρηση του μαθητή και να την αναγκάσει, να περιοριστεί στο δεξί μόνο μέρος της φούσκας... Από την μία, δείχνοντάς του τον δρόμο του πολεμιστή, τον σπρώχνει στην λογική, στη νηφαλιότητα, την δύναμη του σώματος και του χαρακτήρα. Από την άλλη δείχνοντάς του απίστευτες, μα πραγματικές καταστάσεις, τον σπρώχνει να καταλάβει ότι η λογική του, αν και είναι ένα θαυμάσιο πράγμα, καλύπτει μια μικρή μόνον έκταση.
Μόλις ο πολεμιστής, βρεθεί αντιμέτωπος με την ανικανότητά του, να κρίνει λογικά τα πάντα, θα προσπαθήσει να υπερασπίσει την λογική του, και για τον σκοπό αυτό θα συσπειρώσει, το κάθε τι γύρω της.
Ο δάσκαλος τον βοηθάει σε αυτό, χτυπώντας ανελέητα όλη την κοσμοθεώρησή του, μέχρι αυτή να βρεθεί ,στο ένα μισό της φούσκας... Το άλλο μισό, που έχει ξεκαθαριστεί, ονομάζεται από τους μάγους θέληση.
Το καθήκον τότε του ευεργέτη, είναι ν' ανοίξει την φούσκα απ' έξω, στο ξεκαθαρισμένο μέρος. Μόλις σπάσει το περίβλημα ο πολεμιστής, δεν είναι πια ο ίδιος...
Η μισή φούσκα είναι το έσχατο κέντρο της λογικής. Η άλλη μισή, είναι το έσχατο κέντρο της θέλησης... Σε αυτή την διάταξη, πρέπει να φθάσουμε.
Κάθε άλλη τακτοποίηση είναι ανόητη, γιατί αντιβαίνει στη φύση μας... Μας στερεί, την μαγική μας κληρονομιά και μας μετατρέπει σε ένα τίποτα.
Ο πραγματικός όμως, σκοπός του ανθρώπου δεν είναι η μαγεία, γιατί και αυτή αποτελεί έναν, έστω και εκτενέστερο περιορισμό... αλλά το πως να φτάσει στην "Ολότητα Του Εαυτού Του"...
Και θα φτάσει μόνον, ''όταν κατανοήσει βαθιά, ότι ο κόσμος είναι μια θεώρηση, άσχετα αν αυτή είναι η θεώρηση, ενός συνηθισμένου ανθρώπου ή ενός μάγου"...
...Πρέπει Να Προχωρήσει Πέρα Και Από Τις Δυο... Πέρα Από Κάθε Περιγραφή...
(Από το βιβλίο: Η διδασκαλία του Δον Χουάν // Κάρλος Καστανέντα)
Η αλλαγή της ιδέας μας για τον κόσμο, είναι το κεντρικό σημείο της μαγείας και το σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου μας, είναι ο μό-νος τρόπος για να το πετύχουμε.
Με τον εσωτερικό διάλογο εδώ, εννοείται το φλύαρο μυαλό μας που ποτέ δε σταματά, ακόμα και όταν είμαστε σιωπηλοί, και μεταπηδά συνεχώς από την μια σκέψη στην άλλη.
Όταν σταματήσει όμως αυτός, ο εσωτερικός διάλογος τότε: Ο κόσμος καταρρέει και λάμπουν σπάνιες πλευρές του εαυτού μας, που ήταν σα να τις πλάκωναν προηγουμένως τα λόγια μας.
Απλά ο γνωστός, καθημερινός κόσμος μας, πρέπει να ταιριάζει, στην περιγραφή που έχουμε γι’ αυτόν. Με άλλα λόγια η περιγραφή αντανακλά, τελικά τον εαυτό της.
Εμείς όμως: Είμαστε Φωτεινά Όντα. Είμαστε Δέκτες Αντιλήψεων. Είμαστε μια Συνείδηση... Δεν είμαστε αντικείμενα, δεν έχουμε τίποτα το στερεό... Είμαστε Απεριόριστοι.
Ο κόσμος των αντικειμένων και των στερεών, είναι ο τρόπος που συμβαίνει το συμβατικό πέρασμά μας, απ' αυτή την Γη... Είναι μόνο μια περιγραφή, για να μας βοηθάει...
Το ξεχνάμε όμως αυτό, και παγιδευόμαστε σ' έναν φαύλο κύκλο, από τον οποίο σπάνια ξεφεύγουμε στην ζωή μας.
Είμαστε Δέκτες Συναισθημάτων...
Ο Κόσμος Που Αντιλαμβανόμαστε Είναι Μια Ψευδαίσθηση...
...Δημιουργήθηκε, από μια περιγραφή που μας ειπώθηκε, από την στιγμή της γέννησής μας.
Εμείς, τα φωτεινά όντα, γεννηθήκαμε με δυο δακτυλίδια δύναμης, αλλά χρησιμοποιούμε μόνο το ένα, για να δημιουργήσουμε τον κόσμο... Αυτό είναι η λογική κι έχει για συντροφιά της την ομιλία. Συνωμοτούν και οι δυο τους και διατηρούν τον κόσμο.
Έτσι ο κόσμος είναι στην ουσία, αυτός ο κόσμος που θέλει να δεχθεί η λογική μας, δημιουργημένος από μια περιγραφή και τους δογματικούς και απαράβατους κανόνες της, που η λογική μαθαίνει να δέχεται και να υπερασπίζεται.
Το μυστικό των φωτεινών όντων είναι, ότι διαθέτουν κι ένα άλλο δακτυλίδι δύναμης, που ποτέ δε χρησιμοποιούν... την θέληση.
Το τέχνασμα του μάγου, είναι το ίδιο με του μέσου ανθρώπου... Έχουν και οι δυο μια περιγραφή. Ο μέσος άνθρωπος, την στηρίζει στην λογική, ο μάγος στην θέληση. Και οι δυο έχουν τους κανόνες τους και οι κανόνες είναι αντιληπτοί, αλλά το πλεονέκτημα του μάγου είναι, ότι η θέληση είναι πολύ πιο εκτενέστερη από την λογική.
"Οι μάγοι λένε, ότι βρισκόμαστε σε μια φούσκα, που μπαίνουμε μέσα της, την στιγμή που γεννιόμαστε... Στην αρχή αυτή είναι ανοιχτή, αργότερα όμως κλείνει και μας περιβάλει... Αυτή η φούσκα είναι η αντίληψή μας. Μέσα της ζούμε όλη μας την ζωή και ό,τι βλέπουμε στα τοιχώματά της, είναι η ίδια η αντανάκλασή μας...
Αυτό που αντανακλάται, είναι η κοσμοθεώρησή μας. Αυτή η θεώρηση είναι πρώτα - πρώτα μια περιγραφή, που μας δίνεται από την στιγμή που γεννιόμαστε, μέχρι που όλη η προσοχή μας, ν' απορροφηθεί απ' αυτήν...Τότε η περιγραφή, γίνεται κοσμοθεώρηση.
Εδώ βέβαια, θυμόμαστε τον Δεσμώτη του Σπηλαίου του Πλάτωνα, που το μόνο που μπορεί να δει στα τοιχώματα της σπηλιάς, είναι οι δικές του σκιές που δημιουργεί, η φωτιά πίσω από την πλάτη του.
Το καθήκον τώρα του δασκάλου, είναι να "αναδιατάξει την κοσμοθεώρηση του μαθητή και να την αναγκάσει, να περιοριστεί στο δεξί μόνο μέρος της φούσκας... Από την μία, δείχνοντάς του τον δρόμο του πολεμιστή, τον σπρώχνει στην λογική, στη νηφαλιότητα, την δύναμη του σώματος και του χαρακτήρα. Από την άλλη δείχνοντάς του απίστευτες, μα πραγματικές καταστάσεις, τον σπρώχνει να καταλάβει ότι η λογική του, αν και είναι ένα θαυμάσιο πράγμα, καλύπτει μια μικρή μόνον έκταση.
Ο δάσκαλος τον βοηθάει σε αυτό, χτυπώντας ανελέητα όλη την κοσμοθεώρησή του, μέχρι αυτή να βρεθεί ,στο ένα μισό της φούσκας... Το άλλο μισό, που έχει ξεκαθαριστεί, ονομάζεται από τους μάγους θέληση.
Το καθήκον τότε του ευεργέτη, είναι ν' ανοίξει την φούσκα απ' έξω, στο ξεκαθαρισμένο μέρος. Μόλις σπάσει το περίβλημα ο πολεμιστής, δεν είναι πια ο ίδιος...
Η μισή φούσκα είναι το έσχατο κέντρο της λογικής. Η άλλη μισή, είναι το έσχατο κέντρο της θέλησης... Σε αυτή την διάταξη, πρέπει να φθάσουμε.
Κάθε άλλη τακτοποίηση είναι ανόητη, γιατί αντιβαίνει στη φύση μας... Μας στερεί, την μαγική μας κληρονομιά και μας μετατρέπει σε ένα τίποτα.
Ο πραγματικός όμως, σκοπός του ανθρώπου δεν είναι η μαγεία, γιατί και αυτή αποτελεί έναν, έστω και εκτενέστερο περιορισμό... αλλά το πως να φτάσει στην "Ολότητα Του Εαυτού Του"...
Και θα φτάσει μόνον, ''όταν κατανοήσει βαθιά, ότι ο κόσμος είναι μια θεώρηση, άσχετα αν αυτή είναι η θεώρηση, ενός συνηθισμένου ανθρώπου ή ενός μάγου"...
...Πρέπει Να Προχωρήσει Πέρα Και Από Τις Δυο... Πέρα Από Κάθε Περιγραφή...
(Από το βιβλίο: Η διδασκαλία του Δον Χουάν // Κάρλος Καστανέντα)
