Όλα όσα συνειδητοποιούμε με τον καιρό, μοιάζουν να είναι διαφορετικότερα, από όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Κι αν ο κόσμος ο οποίος αντιλαμβανόμαστε, είναι τόσο εικονικός, αυτό σημαίνει ότι ακόμη και ο διαχωρισμός της ανθρωπότητας, σε μεγάλες πνευματικές ή κοινωνικές ομάδες, όπως θρησκείες ή έθνη, είναι επίσης εικονικός.
Όμως το Θείο ως έννοια και ουσία, υπάρχει πέρα και πάνω από αυτόν τον κόσμο και περιμένει, να κατορθώσουμε να το ανακαλύψουμε και να το πλησιάσουμε.
Απαντήσεις, οι οποίες καλό είναι να δοθούν, μονάχα από εμάς τους ίδιους... Από τον καθένα αναζητητή δηλαδή, που θέτει μια τέτοια ερώτηση.
Αλλιώς, δεν αφήνουμε την συνείδηση να αναπτυχθεί.
Αρκετά από αυτά που συνειδητοποιούμε, δεν είναι διαφορετικά από όσα έχουν ειπωθεί για χιλιάδες χρόνια τώρα, αλλά - αντίθετα - είναι ακριβώς τα ίδια, ίσως χρησιμοποιώντας διαφορετικές λέξεις.
Όμως οι άνθρωποι, συνηθίζουν να εστιάζονται στις διαφορές κι όχι στις ομοιότητες.
Αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι η δική τους μοναδικότητα, αφορά μονάχα αυτούς τους ίδιους, προσπαθούν να βρουν διαφορές στα αντικείμενα και τις καταστάσεις, που έχουν στην κατοχή τους. Εστιάζοντας σε αυτές τις διαφορές, που μπορεί να υπάρχουν, μέσα από την αλλοιωμένη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον τους, κατακερματίζουν την ομοιότητα του συνόλου σε τμήματα, αναδεικνύοντας έτσι την ισχύ τους, μέσα από αυτά που Έχουν, κι όχι από αυτά που Είναι οι ίδιοι.
Όμως τόσο οι ομοιότητες όσο και οι διαφορές, αποτελούν τους δύο πόλους, του ίδιου συνόλου, άρα είναι το ίδιο σημαντικές. Για παράδειγμα, εμείς Έλληνες. Το βιολογικό σώμα μας και η βάση του DNA μας, είναι κατά βάση Ελληνικά, στις φλέβες μας ρέει -όπως λέμε - αίμα Ελληνικό, κουβαλώντας μια απίστευτα μεγάλη ιστορία, μέσα στην συνολική ανθρωπότητα. Έτσι, στην εθνότητα κατατασσόμαστε ως Έλληνες και στη θρησκεία, ίσως Χριστιανοί ή ότι άλλο, και έχουμε όλα τα απαραίτητα πιστοποιητικά, ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία ή περίπτωση ποτέ, να μπορέσει κάποιος να το αμφισβητήσει. Τόσο η σκέψη μας όσο και ο νους μας, είναι εμποτισμένα στη γνώση και τα ιδεώδη της φυλής και της θρησκείας μας, πράγμα που μας κάνει περήφανους να τα κατέχουμε, ως οντότητες στον κόσμο τούτο.
Τα Έχουμε, Αλλά Δεν Είμαστε Αυτά.
Με πνευματικούς όρους, όλο αυτό είναι απλά μια σειρά από ετικέτες, εντελώς άσχετες, με την ψυχή και την συνείδησή του καθενός μας. Τόσο η ψυχή όσο και η συνείδηση που υπάρχει μέσα της, ανήκουν στο άδηλο κι όχι στον αισθητό κόσμο, στον οποίο υπάρχει το Ελληνικό μας σώμα, στο οποίο φιλοξενούμαστε.
Έχει άραγε η ψυχή, σχέση με οποιοδήποτε έθνος ή θρησκεία;
Μπορεί να υπάρξει, Ελληνική ή Ιρλανδική ή Αμερικάνικη ψυχή;
Σήμερα - ως Εαυτός - φιλοξενείσαι, σε ένα βιολογικό σώμα Ελληνικό - το δικό σου - αλλά αγνοείς παντελώς, σε τι εθνικότητας σώμα βρισκόσουν, σε προηγούμενη ζωή σου πριν από αυτό, όπως αγνοείς επίσης και την εθνικότητα, του πιθανού επόμενού σου. Το ίδιο και η θρησκεία.
Σήμερα εσύ ως ψυχή και Εαυτός, ζεις μέσα σε ένα σώμα, το οποίο έχει ίσως ασπαστεί τον Χριστιανισμό, αλλά πριν ή και μετά, δεν γνωρίζεις που βρισκόσουν ή θα βρίσκεσαι. Λέμε, ότι έχουμε εθνική και θρησκευτική συνείδηση, όμως αυτό που εννοούμε είναι η ‘επίγνωση’, δηλαδή το άθροισμα, της κοινής σε όλους Πληροφορίας, για τον κόσμο που μας περιβάλει. Πληροφορίας, η οποία βρίσκεται σε κάθε σώμα. Όπως ο καθένας από μας - ως ψυχή, Εαυτός και συνείδηση - έχει φιλοξενηθεί σε διάφορα άλλα σώματα, έτσι και τώρα υπάρχει μέσα σε ένα σώμα, το οποίο ζει και υπάρχει στον αισθητό κόσμο, γεμάτο από την επίγνωση του Ελληνικού έθνους και της Χριστιανικής θρησκείας.
Τι γνωρίζουμε όμως εμείς πραγματικά, από το βάθος και το εύρος της συνολικής ‘άδηλης’ και κρυφής Πληροφορίας που - εν αγνοία μας, μέσω της επίγνωσης - έχει μεταβιβαστεί και υπάρχει από την γέννησή του, σε κάθε βιολογικό υλικό σώμα, στο οποίο έχουμε φιλοξενηθεί και ζήσει διαχρονικά;
Αυτές είναι πάγιες ερωτήσεις που αναδύονται, από την συνειδητοποίηση του διαχωρισμού ψυχής και σώματος και οι αρχικές απαντήσεις που λαμβάνουμε, κάνουν την πίστη μας πιθανώς να κλονίζεται και να μοιάζει πως καταρρέει.
Η ψυχή όμως, μπορεί να μην ανήκει σε αυτό, που οι άνθρωποι ονομάζουν έθνος ή θρησκεία, όμως τόσο η ίδια όσο και η συνείδησή της, περιέχει μέσα της το Θείο... Το απόλυτο Θείο, ως το απόλυτο, ιερό μας στοιχείο.
Τα έθνη και οι θρησκείες, είναι μέρη της επίγνωσης του αισθητού κόσμου, τμήματα της εξουσίας που πηγάζει από αυτόν, ως στοιχεία διαχωρισμού και όχι μοναδικότητας... Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι θα πρέπει να τα αρνηθούμε, να τα απορρίψουμε ή να τα αλλάξουμε με κάποια άλλα, μιας και η ύπαρξή τους - ως σώμα, νους και άνθρωπος γενικότερα - είναι απαραίτητη.
Η ύπαρξή τους, όχι ο τρόπος, με τον οποίο συνήθως τα διαχειριζόμαστε. Διότι κανονικά, ο λειτουργικός ρόλος τους είναι, αυτή ακριβώς η επισκίαση ή η καλλιέργεια, της ‘άδηλης’ μνήμης του σώματός μας.
Για να συνειδητοποιήσουμε λοιπόν, την αξία του διαχωρισμού της ψυχής και της συνείδησης, από το βιολογικό και αισθητό σώμα, θα πρέπει ισάξια, να αποδεχθούμε και την αξία της σύνθεσής τους μαζί του. Σκοπός μας δεν είναι, να ανατρέψουμε ή να ακυρώσουμε με τις απαντήσεις μας, γενικότερες παγιωμένες απόψεις και πληροφορίες, της επίγνωσης των ανθρώπων γύρω μας, μιας και ο καθένας έχει το δικό του χρονικό σημείο, της όποιας κατανόησης και συνειδητής επιλογής.
Αν και τα έθη και οι θρησκείες λοιπόν σήμερα, σε πολλά σημεία τους φαίνεται να είναι διαφορετικά, στην ουσία είναι πολύ περισσότερο όμοια μεταξύ τους. Θα μπορούσαμε έτσι, να μιλήσουμε για τις ομοιότητες, που έχουν όλα τα έθνη της λεκάνης της Μεσογείου για παράδειγμα, όπως και οι θρησκείες τους διαχρονικά, όμως αν δεν είμαστε έτοιμοι να συνειδητοποιήσουμε, αυτό που υπάρχει, θα αδυνατούμε να ακούσουμε ακόμη και τις λέξεις, που μπορεί να ανακαλύψουμε.
Αν αγνοούμε, την λειτουργία της άδηλης μνήμης, αδυνατούμε να συσχετίσουμε πληροφορίες, οι οποίες ξεκινούν πολύ βαθιά στο χρόνο... Διότι σε ένα νου ο οποίος έχει σφυρηλατηθεί, με μια ισχυρή Εθνική Πληροφορία βασισμένη στις διαφορές, είναι αδύνατον, να εισχωρήσει εύκολα κάποια άλλη η οποία, ίσως έρχεται σε αντίθεση, με αυτές... Έτσι αυτομάτως απορρίπτεται, ως μη υπάρχουσα.
Για παράδειγμα, γνωρίζουμε τον Αγγλικό όρο περιγραφής, του αισθητού κόσμου:‘The Matrix’, όπως συγχρόνως θεωρούμε, ότι η Θεά των Αρχαίων Ελλήνων ‘Δήμητρα’, ήταν δημιούργημα Ελληνικό...
Αυτές οι δύο διαφορετικές Πληροφορίες όμως, έτσι όπως έχουν αφομοιωθεί από το νου - αν και είναι όμοιες - δημιουργούν αντίθεση και αυτομάτως απορρίπτονται, αφαιρώντας την ικανότητα σύναψης, σύνθετης σκέψης, για την ολοκλήρωση της Πληροφορίας, ώστε ο αποδέκτης να κατανοήσει και να συνειδητοποιήσει, αυτό που υπάρχει. Όλοι μας διδασκόμαστε την αγγλική γλώσσα, όπως και την ετυμολογία ή την σημασία του ονόματος της συγκεκριμένης Θεάς, όμως για το νου μας, αυτά τα δύο θέματα εξακολουθούν να είναι, δυο πράγματα διαφορετικά και ξένα μεταξύ τους.
Για χρόνια ολόκληρα ακούμε - Ίσως όχι όλοι - για τον Ιεροφάντη και τον Δαδούχο των Ελευσινίων, αλλά ποτέ δεν καταφέραμε να δούμε, αυτό που βρισκόταν εμπρός μας, απλά διότι ο νους μας, έχει εστιάσει στις διαφορές.
Το σημαντικό όμως, δεν είναι ποιος ανακάλυψε κάτι πρώτος, από ποιο έθνος ή θρησκεία, προέρχεται μια Πληροφορία ή αν η Πληροφορία αυτή, μπορεί να διαταράξει τους όρους της εξουσίας μας, πάνω στην οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων, αλλά να συνειδητοποιήσουμε την ουσία...
Μια ουσία, η οποία στην πραγματικότητα - λόγου χάριν - ταυτίζει τον Ιεροφάντη και τον Δαδούχο - οπουδήποτε κι αν αυτοί οι δύο υπήρξαν και ιερούργησαν - με τους σημερινούς επιστήμονες, της κβαντικής θεωρίας του μικρόκοσμου, των διαστάσεων και του χρόνου.
Με ποιο τρόπο; (Ακούγεται αδιανόητο).
Η Πληροφορία σαν λειτουργία δεν είναι ποτέ στατική, αλλά κινείται στο βάθος του χρόνου, περνώντας διαμέσου εθνών και θρησκειών, για να φτάσει σε μας. Ένας από του ρόλους, της ύπαρξης των εθνών και των θρησκειών όμως, είναι ακριβώς αυτός...
Να διακόπτει ή να διασφαλίζει την ροή μιας Πληροφορίας, μέσα στον γραμμικό χρόνο... Έτσι αν μείνεις στην ετικέτα, θα χάσεις την ουσία κι ίσως μετά από όλα αυτά, να διερωτάσαι, για το ‘πώς είναι δυνατόν να έχεις υπάρξει μέσα στον χρόνο, αδυνατώντας να θυμηθείς, ποιος είσαι πραγματικά’.
Όμως είναι αδύνατον να θυμηθείς το βάθος, μέσα από τον διαχωρισμό, όπως και την λεπτομέρεια, μέσα από την απόλυτη ομοιότητα με όλα.
Στην αναζήτησή μας, οφείλουμε να μένουμε αποστασιοποιημένοι, από τις όποιες απαντήσεις μας και με όλη την εσωτερική μας δύναμη, να διατηρούμε ακέραια την πίστη μας, προς την φυλή, την θρησκεία, όσο και την ανθρωπότητα, που ανήκουμε.
Έτσι, ίσως συνειδητοποιήσουμε, τόσο την αξία της έννοιας του διαχωρισμού, όσο και την αξία της σύνθεσης, της ψυχής - που Είμαστε - με το σώμα, στο οποίο φιλοξενούμαστε.
Όταν αρχίζεις να συνειδητοποιείς, την ομοιότητα των πάντων γύρω σου, συγχρόνως αρχίζεις να αμφιβάλλεις, για το ποιοι είναι εκείνοι, οι οποίοι διαχώρισαν την ανθρωπότητα, σε έθνη και θρησκείες.
Όμως - αν και αρκετοί αναζητητές και ιστορικοί, τους δίνουν διάφορα ονόματα - η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί... είναι εσύ κι εγώ.
Διότι ο Καθένας Από Μας, Έχει Δύο Δρόμους Εμπρός Του...
Την Ουσία του και την Εξουσία του.
Και ενώ η ουσία εντοπίζει το κοινό Θείο, που υπάρχει μέσα στον καθένα, η εξουσία εντοπίζει τις διαφορές των άλλων, διαχωρίζοντας το Εγώ μας και το σώμα μας, από όλους κι από όλα.
Ο Αισθητός Κόσμος, Είναι Ένα Δίπολο Πεδίο.
Από την στιγμή, που οδηγείσαι στο ένα του άκρο, αυτόματα αναπτύσσεται το αντίθετό του...
Αν εστιαστείς, σε κάποιο από αυτά θεωρώντας το, ως την μοναδική αλήθεια - διαχωρίζεσαι από το σύνολο - ενώ συγχρόνως θέτεις σε κίνηση, τον κύκλο της δημιουργίας του αντιθέτου του.
Έτσι Είναι Ο Κόσμος... Kι Αυτός Είναι Ένας Από Τους Κύριους Συμπαντικούς Νόμους Του...
Οτιδήποτε υπάρχει μέσα του ως μορφή, αναγκαστικά, υπακούει σε αυτόν... Έτσι και το σώμα μας, είναι αδύνατον να υπάρξει, χωρίς την εξουσία του διαχωρισμού.
Αυτό το σώμα μας όμως, από την στιγμή της γέννησής του στον κόσμο, περιέχει μέσα του κωδικοποιημένη, μια ακόμη Πληροφορία, την οποία είναι αδύνατον να προσεγγίσουμε, μέσω της ενεργής μνήμης μας.
Μια ‘άδηλη’ και κρυφή Πληροφορία - ή πιο σωστά, ένα Εύρος Πληροφοριών - άσχετη, με τα δικά σου βιώματα και την δική σου γνώση και εμπειρία της τωρινής ζωής.
Σχετική όμως, με τα βιώματα του είδους μας ως ανθρωπότητα και την γνώση και εμπειρία όλων μας, σε τούτο τον κόσμο διαχρονικά.
Η γνώση και τα βιώματα που αποκόμισαν όλοι οι προηγούμενοι άνθρωποι, κυρίως της δικής μας γενεαλογικής - αλλά και όχι μόνο - γραμμής, είναι αποθηκευμένη σε αυτή την άδηλη και κρυφή μνήμη, του βιολογικού μας σώματος.
Η Πληροφορία αυτή, αποτελεί σαφώς μέρος, της συνολικής επίγνωσης του κόσμου και βρίσκεται, σε απόλυτη σχέση με το βιολογικό σώμα, στο οποίο φιλοξενούμαστε. Ενώ, σε όλη την πορεία της τωρινής ζωής μας λοιπόν, αθροίζουμε στην ενεργή μνήμη μας, δικά μας βιώματα, γνώση και εμπειρία, η οποία - στο μεγαλύτερο μέρος της - βασίζεται στον διαχωρισμό... Η ‘άδηλη’ κρυφή Πληροφορία, που υπάρχει κωδικοποιημένη στο σώμα μας, βασίζεται στην ομοιότητα.
Διότι περιέχει μέσα της, όλους τους διαχωρισμούς οι οποίοι έχουν υπάρξει, στον κόσμο για τα τελευταία - τουλάχιστον - εικοσιπέντε χιλιάδες χρόνια, της ύπαρξής μας.
Κι αυτή η αποκωδικοποίηση... της Άδηλης Πληροφορίας των Ομοίων,...είναι το κλειδί της κατανόησης και ανάδειξης, της συνολικής μνήμης όλων των ομάδων, όλων των εθνών και όλων των θρησκειών, στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Ο κόσμος αυτός όμως, είναι και τα δύο.
Η επίμονη αποδοχή και εστίαση, μονάχα του ενός άκρου, του διαχωρισμού ή των ομοίων, οδηγεί στην παραπλάνηση... Αν παρασυρθείς στην μάχη των αντιθέτων ή στην υπερθεμάτιση των ομοίων, το μόνο που θα κατορθώσεις θα είναι, να συμμετέχεις στην διαστρέβλωση της ουσίας και στην ενίσχυση της όποιας εξουσίας.
Αν ζητάς όμως να κατανοήσεις το άδηλο, θα πρέπει να κατανοήσεις και να αποδεχθείς, τον αισθητό κόσμο ως είναι και όχι όπως θεωρείς ότι είναι, αναγνωρίζοντας... τόσο την αξία του διαχωρισμού, όσο και των ομοίων... ως ένα ενιαίο σύνολο.
Και ενώ ο διαχωρισμός της ανθρωπότητας, θα σε βοηθάει να κατανοείς αυτόματα τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω, τόσο τα δικά σου όσο και κάθε ενός ανθρώπου γύρω σου, οι ομοιότητες τις οποίες θα αναγνωρίζεις, θα σου δίνει την ικανότητα, να αποφεύγεις την βύθιση του Εαυτού σου, μέσα στην εξειδικευμένη γνώση και -αποστασιοποιημένος - να παρατηρείς ισοδύναμα, τόσο το αισθητό όσο και το άδηλο.
Όταν εξετάζεις ένα γεγονός, το οποίο ξεκινά από αρκετά μεγάλο χρονικό βάθος, στο παρελθόν μας, τόσο, που με δυσκολία θα μπορούσαμε να πούμε, από πού ακριβώς ξεκίνησε και πώς άντλησε, όλες εκείνες τις πληροφορίες που κατείχε, είναι σίγουρο ότι θα δυσκολευτείς, να βγάλεις συμπέρασμα, αν παραμείνεις στις ομοιότητες ή στις διαφορές που παρουσιάζονται.
Το αντίθετο θα συμβεί, αν αντιμετωπίσεις την αναζήτηση, θεωρώντας ότι ο χρόνος περιέχει τις απαντήσεις, άσχετα από πού προέρχονται, με τι ομοιάζουν ή σε τι διαφέρουν.
Παράδειγμα, η σχέση του Matrix και της Δήμητρας, με τον Ιεροφάντη και τον Δαδούχο... Τα περισσότερα κείμενα, αναφέρουν τον Δαδούχο, ως εκείνον ο οποίος, κρατούσε τις δάδες και ήλεγχε την κεντρική φωτιά, με τις φλόγες της μέσα στο ιερό. Τι μπορεί όμως να σημαίνει αυτό, για το έργο του; Ενώ γνωρίζουμε αρκετά για τον Ιεροφάντη, ο ρόλος της συμμετοχής του Δαδούχου - τουλάχιστον μέχρι σήμερα - φαντάζει σχεδόν ασήμαντος.
Έτσι, όλοι οι ερευνητές έχουν αποφύγει, να του δώσουν περισσότερη σημασία, ώστε να καταφέρουν ίσως να αποκωδικοποιήσουν, την βαρύτητα του. Όμως, ακόμη και τώρα εμείς, έχοντας εμπρός μας, μια πρόκληση τέτοιου είδους, θα δυσκολευτούμε να σκεφτούμε κάτι άλλο, ουσιαστικότερο... Ο λόγος όμως, που δεν έχουμε καταφέρει να αποσυμβολίσουμε, τον ακριβή ρόλο του Δαδούχου, είναι διότι αγνοούμε παντελώς, την ουσία της οποιαδήποτε απάντησης, που μπορεί να λάβουμε... Αυτό σημαίνει ότι, ακόμη κι αν κάποιος μας εξηγούσε με λεπτομέρειες, τον ρόλο και την σημασία της συμμετοχής του στα δρώμενα, εμείς - κατά πάσα πιθανότητα - δεν θα τα κατανοούσαμε πλήρως.
Αντίθετα, αν η απάντηση που θα λαμβάναμε, μας δημιουργούσε νοητική σύγχυση, υπήρχε σημαντική πιθανότητα, να την αρνούμασταν και να την απορρίπταμε ως πιθανότητα.
Άρα, η απάντηση αυτή, έχει σχέση... με την δική μας ψευδή, υλική ύπαρξη.
Όπου ο ρόλος του Δαδούχου, σχετίζεται και αναδεικνύει, την διαρκή εικονικότητά μας, μέσα σε μια πραγματικότητα η οποία - στην ουσία της - είναι εντελώς διαφορετική, από αυτό που εμείς, αισθανόμαστε για αυτήν…
Εξετάζοντας το θέμα, πέρα από ομοιότητες και διαχωρισμούς, το Matrix ως έννοια και η δήλη μήτρα, η οποία δημιουργεί τον αισθητό κόσμο, συμπίπτουν απόλυτα.
Ο ίδιος ο κόσμος, ο οποίος φαίνεται και γίνεται αισθητός, έλκοντας τις ψυχές σε αυτές τις συνεχείς επαναφορές τους, φαίνεται ότι ήταν γνωστός, στους Ελευσίνιους ιερείς...
Η Δήμητρα, ενώ - μέσα από το όνομά της - τα περιέγραφε όλα στους μυημένους, ήταν συγχρόνως, μια προσωποποίηση σε έναν μύθο, ο οποίος αποσκοπούσε παράλληλα, στην κοινή κατανάλωση. Προσεγγίζοντας το θέμα όμως, με αυτό τον τρόπο, κατανοούμε και τον ενεργό ρόλο του Δαδούχου, ο οποίος μέσα από τις δάδες που διαχειριζόταν, οργάνωνε τις εμφανίσεις και εξαφανίσεις των σκιών του σώματος, κάθε μυημένου.
Αλλεπάλληλες και διαδοχικής κίνησης, σκιές των σωμάτων τους, οι οποίες δημιουργούνταν, από τις σειρές των διαφορετικών εστιών, από φλόγες τριγύρω, προσπαθούσαν να δείξουν παραστατικά στον μυημένο, την πρόσκαιρη δημιουργία, της εικονικότητας του σώματός του, στο κάθε - ξεχωριστής και απειροελάχιστης χρονικής διάρκειας - «παρόν»... Στο κάθε «τώρα».
Ο συνεργάτης του Ιεροφάντη, μέσα από τις εναλλασσόμενες σκιές, προσπαθούσε να δείξει στον μυημένο, την δική του έλευση, από το μέλλον και την δική του αποχώρηση προς το παρελθόν, ως ένα και το αυτό...
Ως μία και αδιαίρετη ζωή, ενεργοποιημένη και κινούμενη, από αυτό που εννοούμε ‘ψυχή’.
Του φανέρωνε, την διαρκή εμφάνιση και εξαφάνιση του σώματός του, αλλά και του κόσμου ολόκληρου, μέσα από την δύναμη, αυτού του άδηλου Εαυτού μας.
Όμως, ποιος ήταν ο σκοπός της μετάδοσης, αυτής της πολύπλοκης και ακραίας -για το νου - Πληροφορίας, σε εκείνους τους ανθρώπους... Σε τι τους χρησίμευε και πού αποσκοπούσε;
Διότι ακόμη κι εμείς σήμερα, οι οποίοι αν και έχουμε στη διάθεσή μας, όλες αυτές τις παράλληλες πληροφορίες, από την κβαντική επιστήμη και την επιστήμη των υπολογιστών, αδυνατούμε να ομολογήσουμε, ότι δεν κατανοούμε πλήρως, το σύνολο του τρόπου της δημιουργίας και της εμφάνισης της μορφής, όλου αυτού του κόσμου, μέσα στον οποίο ζούμε.
Φαντάζει αδύνατον, τόσο το ότι υπήρχαν κάποιοι ιερείς, οι οποίοι γνώριζαν και κατανοούσαν σε βάθος, τόσο ακραίες πληροφορίες για τον κόσμο, όσο και το ότι όλοι αυτοί οι μυημένοι, μπορούσαν πράγματι να κατανοήσουν, την ουσία της δημιουργίας του… Κι όμως, συνέβαινε.
Αυτή ήταν η σημασία του μύθου της Δήμητρας κι αυτός ήταν ο ρόλος του Δαδούχου, ο οποίος - όπως αντιλαμβανόμαστε πλέον - αν αφαιρεθεί, από το συνολικό δρώμενο της τελετής μύησης, χάνεται εντελώς και η συνολική σημασία της πληροφορίας, του‘σε τι μυήθηκαν πραγματικά’ αυτοί οι άνθρωποι.
Ακόμη, όσο κι αν περιγράψουμε σε έναν υλικό νου, τον τρόπο και την διαδικασία, μέσα από την οποία λαμβάνει μορφή και γίνεται αισθητός ο κόσμος, είναι αμφίβολο αν μπορέσει τελικά, να κατανοήσει και να συνειδητοποιήσει, την ουσία τους.
Κάτι το οποίο, οφείλεται αποκλειστικά στον ρόλο της επίγνωσης, αλλά και την παρουσία των πεποιθήσεων, που έχουμε αποκτήσει και αναπτύξει, στην διάρκεια της ζωής μας... Όμως ο λόγος και ο σκοπός, για τον οποίο γίνονταν οι μυήσεις αυτές, ήταν ένας και μοναδικός... Η Προετοιμασία της Συνειδητότητας διαχρονικά... για την Έλευση των Μυστών.
Η είσοδος της ψυχής μέσα στον κόσμο, συμβαίνει για να τον παρατηρεί, μέσα από τα σώματα... Κι από την παρατήρηση αυτή, να τον δημιουργεί στην εικονικότητά του και να τον κάνει αισθητό...
Ο κόσμος υπάρχει μονάχα επειδή, υπάρχουν οι παρατηρητές κι αν δεν υπήρχαν αυτοί, δεν θα υπήρχε ούτε ο κόσμος... Χρειάζεται ένας ελάχιστος αριθμός ψυχών, οι οποίες να παραμένουν μέσα του, με δική τους επιλογή, ώστε να τον υλοποιούν.
Ενώ όμως, ο αισθητός κόσμος ως λειτουργία ήταν, είναι και θα είναι, πάντοτε ο ίδιος, η παραμονή μας - ως ψυχές - σε αυτόν, δεν είναι προκαθορισμένη και ίδια για όλους, αλλά συμβαίνει κατ’ επιλογή μας, για λίγο, περισσότερο ή για πάντα... Είναι δική μας επιλογή, αυτή η διάρκεια της παραμονής μας, μέσα στον αισθητό κόσμο, ασχέτως αν είναι εκούσια ή ακούσια.
Κι ενώ η μικρή διάρκεια έγκειται, στην εσωτερική μας δύναμη να αποχωρήσουμε, από τον κόσμο αμέσως μόλις ολοκληρώσουμε, τον κύκλο μας μέσα του, η συνεχής παραμονή μας σε αυτόν, οφείλεται και αναπτύσσεται, από την παραπλάνηση και αλλοίωση την οποία μας προκαλεί, αυτή η ίδια, η αλληλεπίδρασή μας μαζί του.
Η συνειδητοποίηση ή όχι λοιπόν, της ομοιότητας και του διαχωρισμού των γεγονότων και καταστάσεων, που έχουν συμβεί στην ανθρωπότητα διαχρονικά, αφορά αυτήν την αέναη πάλη, ανάμεσα στην ελευθερία ή τον εγκλωβισμό των ψυχών, στον αισθητό κόσμο.
Είναι σίγουρο, ότι οι θρησκείες διαχρονικά, αποτελούν τον τρόπο επικοινωνίας μας, με το Θείο. Μια επικοινωνία, ανάμεσα σε δύο μέρη. Το αισθητό και το άδηλο.
Για να αντιληφθούμε όμως το Θείο, θα πρέπει συγχρόνως να συνειδητοποιήσουμε, τόσο τον Εαυτό μας, όσο και τον κόσμο... μιας και εμείς - ως Εαυτός - βρισκόμαστε και στέκουμε, ανάμεσά τους...
Ανάμεσα στο Απόλυτο Θείο της Πηγής - από την μια - και τον Αισθητό Κόσμο - από την άλλη - Σε Μια Αέναη Μάχη Επικράτησης, Των Δύο Άκρων.
Είναι γεγονός - επίσης διαχρονικά - ότι ο άνθρωπος προσπαθεί και ζητά, να κατανοήσει τον Εαυτό του, μέσα από τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκε, το Σύμπαν και ο ίδιος, όμως πάντοτε στέκεται μονάχα... στην πραγματικότητα που βιώνει και αντιλαμβάνεται ως σώμα... καθιστώντας έτσι, τον εαυτό του ευάλωτο.
Ακόμα κι αν διαβάζεις, ιερά και πνευματικά κείμενα ή αλλάζεις τον τρόπο ζωής σου, αποτραβηγμένος από τη βουή του πλήθους, δεν σημαίνει ότι έχεις καταφέρει οπωσδήποτε, να συνειδητοποιήσεις την εικονικότητα και τον τρόπο, που αυτή παράγεται.
Αν θέλουμε να πούμε, τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι, η συνειδητή αντίληψη της εικονικότητας της μορφής, από το μέσο ανθρώπινο υλικό νου, μοιάζει να είναι σχεδόν αδύνατη... Κι αυτή είναι, η μεγαλύτερή του παγίδα... Το να θεωρεί δηλαδή κάποιος, ότι γνωρίζει και κατανοεί το άδηλο, μεταφράζοντάς το, με έναν τρόπο υλικό.
Οι θρησκείες στον κόσμο που ζούμε, είναι συμπαντικές καταστάσεις, δημιουργημένες από την ανάγκη του ανθρώπου, να επικοινωνήσει με το Θείο.
Όμως κι αυτές, ακολουθούν και διέπονται από το νόμο των αντιθέτων, ενός δίπολου πεδίου... Από το ένα άκρο, υπάρχει η πηγή και η ελευθερία της ψυχής, κι απ’ το άλλο άκρο, η δέσμευσή της μέσα στην πυκνή πραγματικότητα, του υλικού σώματος και του αισθητού κόσμου.
Όταν εισέρχεται η ψυχή, μέσα σ’ αυτό το πεδίο, δεν το κάνει για να δεσμευτεί, αλλά για να παρατηρήσει τον κόσμο και μέσα από αυτή την παρατήρηση, να του δώσει ύπαρξη και μορφή.
Καθ’ όλη την παραμονή της στο Σύμπαν μας, διατηρεί συνεχώς την επαφή της, με το Θείο και την Πηγή της, εκτός κι αν παρασυρθεί, από τις επιλογές του αισθητού νου και εγκλωβιστεί, στα βάθη της αισθητής πυκνότητας του κόσμου.
Όμως, παρά τη συνεχή αυτή Σύνδεση του Εαυτού μας, με το Απόλυτο Θείο, το υλικό αισθητό σώμα - για να αντιληφθεί αυτήν την επικοινωνία - προσπαθεί πάντοτε να δημιουργήσει, ένα δικό του μέσον. Ένα μέσον υλικό, σωματικό, ένα ίδιο δημιούργημα, το οποίο να το αισθάνεται όμοιό του και έτσι να το εμπιστεύεται.
Μια οντότητα αισθητά υπαρκτή, μέσα σε υλικό σώμα κι αυτή... Έναν Μεσσία, ο οποίος να γίνει αποδεκτός, από το σώμα ως υπερβατικός και άρα εκλεκτός και μοναδικά ικανός, να δημιουργήσει και να διατηρήσει - για λογαριασμό του σώματος - μια τέτοια συνεχή επικοινωνία...
Κι αυτή, είναι η ουσιαστική διαφορά, ανάμεσα στην ψυχή και το σώμα, σχετικά με την επικοινωνία τους με το Θείο. Ενώ η ψυχή είναι μόνιμα και συνεχώς συνδεδεμένη, με αυτό, το υλικό σώμα χρειάζεται πάντοτε... την Έλευση ενός Μεσσία.
Θα μπορούσε φυσικά έτσι, να ισχυριστεί κάποιος ότι, οι περισσότεροι πνευματικοί άνθρωποι οι οποίοι - προσπαθώντας να συντονιστούν και να ενωθούν, με τον Εαυτό τους - έχουν αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή τους, στην θρησκεία και τον Θεό.
Άρα - με αυτό το σκεπτικό - θα μπορούσαν να αποκηρύξουν τους μεσσίες, διαχρονικά ως περιττούς, θεωρώντας ότι τους αρκεί η σύνδεση της ψυχής τους, με την Πηγή της... Όμως, κάτι τέτοιο θα ήταν ουτοπικό, διότι ο άνθρωπος, ούτε νοείται, ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει στον αισθητό κόσμο, μονάχα ως ψυχή και συνείδηση, αποποιούμενος, το σώμα του και την αισθητή μορφή του.
Αν το αποδεχόμασταν αυτό, δεν θα μιλάγαμε πλέον για ανθρώπους, αλλά για πνεύματα, τα οποία είναι παντελώς ξένα, με την ορατά αισθητή πραγματικότητα και άρα είναι έξω από την συζήτηση και την συνειδητοποίηση που επιχειρούμε.
Άρα στην ανθρωπότητα, είναι αδύνατον να υπάρξει θρησκεία, χωρίς τον Μεσσία της... Είναι χωρίς νόημα και ουσία, να συζητάς ή να οργανώνεις, την δημιουργία της οποιασδήποτε νέας θρησκείας, χωρίς να προετοιμάζεις παράλληλα, την οργάνωση και διαχείριση της έλευσης ενός νέου, ολοκαίνουργιου Μεσσία, ως ηγέτη και εξουσιαστή της... Είναι αδύνατον να υπάρξει το ένα, χωρίς την παρουσία του άλλου.
Όμως ποια είναι αλήθεια, η αναγκαιότητα της έλευσης, ενός νέου Μεσσία κάθε φορά;
Η Συνειδητότητα, η οποία σχετίζεται με την ανθρωπότητα, διαφοροποιείται κάθε περίπου, δύο χιλιάδες χρόνια, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο, ο ανθρώπινος νους αντιλαμβάνεται, κατανοεί και αποκωδικοποιεί, τα πράγματα και τις καταστάσεις, που συμβαίνουν στον κόσμο.
Η διαδικασία αυτή, ακολουθεί την αλλαγή της θέσης, του άξονα των πόλων του Πλανήτη μας, ο οποίος μετατίθεται στο Ζωδιακό... Είναι το ίδιο φαινόμενο, το οποίο αρκετοί το περιγράφουν, ως Εποχή των Ιχθύων ή τώρα, ως Εποχή του Υδροχόου.
Αυτό σημαίνει, ότι σε κάθε τέτοια αλλαγή στην Συνειδητότητα, ο άνθρωπος ως υλική, σωματική υπόσταση, χρειάζεται και απαιτεί μια διαφορετική προσέγγιση, ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο, θα αποδεχθεί την επικοινωνία του, με την έννοια του Θείου. Δεν είναι σίγουρο βέβαια, ότι στο διάστημα αυτό θα υπάρξει οπωσδήποτε, μια νέα κίνηση θρησκευτικής αλλαγής, αλλά αν υπάρξει, αυτή θα ακολουθήσει πάντοτε, την ίδια γνωστή διαδικασία.
Τα άκρα όμως του κάθε δίπολου πεδίου, είναι μονάχα δύο... Έτσι και οι θρησκείες διαχρονικά, μπορούν να κινούνται πάντοτε, από το ένα άκρο της ελευθερίας της Πηγής, μέχρι το άλλο άκρο, της ολικής δέσμευσής της, μέσω της υλικής πύκνωσης του αισθητού κόσμου.
Οι θρησκείες δηλαδή, από την εποχή της πρώτης ύπαρξής τους, μπορούν να πρεσβεύουν ένα, από τα δύο μονάχα... Την ελευθερία της ψυχής, μέσω της επιστροφής της στην Πηγή της ή την αφθονία του υλικού κόσμου και την δέσμευσή της, μέσα στην αισθητή εικονικότητά του.
Για την ολοκλήρωση αυτή, οι μεσσίες οι οποίοι έχουν υπάρξει, είχαν και θα έχουν, πολλά και διαφορετικά ονόματα. Όμως, ο ρόλος και ο σκοπός του κάθε ενός, ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε, ο ίδιος και ο αυτός... Η σταδιακή δημιουργία επίγνωσης, στις πνευματικές και υπαρξιακές αρχές και αξίες, τις οποίες πρεσβεύει το συγκεκριμένο άκρο, που υπηρετεί ο εκλεκτός Μεσσίας.
Κατά την διάρκεια κάθε τέτοιου κύκλου, η εξουσία και η επικράτηση του επιλεγμένου άκρου, πάνω στην ανθρωπότητα, πλησιάζει σχεδόν το απόλυτο, ενώ του αντιθέτου του, είναι σχεδόν αφανής. Στην ουσία, ο πρωταρχικός και βασικός σκοπός του κάθε Μεσσία, είναι να καταφέρει να οδηγήσει τις περισσότερες ψυχές, στο άκρο το οποίο υπηρετεί.
Να αναπτύξει την συνείδηση, ώστε να τις ελευθερώσει ή να δημιουργήσει, τη νέα επίγνωση, ώστε να τις δεσμεύσει.
Έτσι, στο τέλος του κύκλου της Πηγής, αρκετές ψυχές θα αποδεσμευτούν και θα απελευθερωθούν για πάντα, προς την Πηγή τους, ενώ στην αντίθετη περίοδο, οι ψυχές θα εγκλωβιστούν στον αισθητό κόσμο, με μια αέναη ανακύκλωση γεννήσεων και εξουσίας.
Δεν μπορώ να πω, ποιο είναι το καλύτερο ή το χειρότερο, σε αυτή την περίπτωση, διότι δεν υπάρχει σε αυτό, η έννοια του καλού ή του κακού, παρά μονάχα η δύναμη, της ελεύθερης επιλογής του Εαυτού...
Η μάχη, για την επικράτησή του στο σώμα, όπως και το αντίθετο.
Πολλοί από τους ανθρώπους, έχουν υπάρξει σε ζωές, που αναπτύχθηκαν και στους δύο κύκλους. Και μέσα από αυτές τις ζωές, διδάχθηκαν τον τρόπο να κυριαρχούν, στο σώμα τους και να αναπτύσσουν τον Εαυτό τους, ώστε, μετά την ολοκλήρωση του κάθε κύκλου, να μπορούν να επιλέξουν, το τέλος του εγκλωβισμού τους και την παντοτινή ελευθερία τους.
Η εποχή των συνεχών γεννήσεών τους, σε τούτο τον κόσμο, τότε τελειώνει και τον εγκαταλείπουν για πάντα, ελευθερώνοντας μαζί τους, ίσως κι άλλους.
Πέρα από τα σώματα στα οποία έζησαν, δεν αφήνουν τίποτε δικό τους πίσω.
Την δική τους θέση πλέον λαμβάνουν άλλοι, νεότεροι αλλά το ίδιο δυνατοί και αποφασισμένοι.
Όπως υπάρχουν όμως οντότητες οι οποίες, με την βούλησή τους έχουν επιλέξει, να υπηρετήσουν το άκρο της Πηγής της ψυχής τους, της ουσίας τους και της ελευθερίας τους, άλλο τόσο υπάρχουν - το ίδιο δυνατές και αποφασισμένες - άλλες οντότητες οι οποίες, έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν την εξουσία, που τους παρέχει το υλικό τους σώμα, στον αισθητό κόσμο... Και πιστέψτε με, είναι το ίδιο πολλοί και το ίδιο ισχυροί.
Μέσα μάλιστα, στην απόλυτη αίσθηση του κόσμου, ίσως είναι ακόμη ισχυρότεροι... Κι αυτό, διότι ενώ το όπλο των πρώτων είναι κυρίως, η αναγνώριση της εικονικότητας, των δεύτερων αποτελεί, η συνεχής μεταβολή της.
Για τους πρώτους, υπάρχει μονάχα η πίστη τους, ότι «αλήθεια» σημαίνει η δική τους τήρηση, της σύμβασης των επιλογών τους, ενώ για τους άλλους, η αλήθεια κρύβεται στις άπειρες εκδοχές της, που δημιουργεί ο ανθρώπινος αισθητός νους.
Έτσι, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε και να συνειδητοποιούμε, ότι παρά τις ομοιότητες και τις διαφορές τους, δεν υπάρχουν θρησκείες μονοθεϊστικές ή πολυθεϊστικές, μιας και το Θείο είναι συγχρόνως τόσο στο Ένα, όσο και στο Όλον.
Αντίθετα, οι θρησκείες διαχρονικά στόχευαν, στοχεύουν και θα στοχεύουν, στην εξουσία, μέσω της διαχείρισης των ψυχών... Σε μια διαχείριση η οποία αφορά κυρίως, την ελευθερία τους ή τον εγκλωβισμό τους, μιας και οι ψυχές λειτουργούν, ολόκληρη την δημιουργία και αποτελούν την κινητήρια δύναμη, αυτού του κόσμου.
Όλο αυτό που βλέπουμε και αισθανόμαστε, ως υλικό σύμπαν και αισθητό κόσμο, αλλά και όλο αυτό, που παραμένει αόρατο και άδηλο στις αισθήσεις μας, είναι δημιούργημα του ίδιου Θεού.
Η ίδια αρχή διέπει τούτο τον κόσμο, όπως και το σύνολο της κτιστής και άκτιστης δημιουργίας. Αυτή η αρχή, η συνείδηση στον πυρήνα της ψυχής μας, περιέχει τις Πληροφορίες, τόσο για τον κάθε Εαυτό μας, όσο και για το Άπειρο και Ενιαίο Όλον.
Ο κόσμος αυτός - ο αισθητός - υπάρχει και παραμένει υλικά πραγματικός, επειδή υπάρχουν μέσα σε αυτόν, οι ψυχές και οι συνειδήσεις μας, οι οποίες τον παρατηρούν, μέσα από τα σώματά μας... Αν δεν υπήρχαν αυτές, δεν θα υπήρχε ούτε εκείνος.
Ολόκληρος ο κόσμος ζει και υπάρχει, μέσα από τις ψυχές και τις συνειδήσεις, χωρίς να μπορεί ή να δικαιούται κάποιος να πει, αν αυτό είναι καλό ή κακό... Αυτό όμως, που δικαιούμαστε να πούμε, είναι ότι η ύπαρξή του, βασίζεται στην δική μας ελεύθερη επιλογή, να βρισκόμαστε ή όχι εδώ.
Να υπάρχουμε μέσα του, για όσο διάστημα επιλέγουμε κι επιθυμούμε, κι ύστερα να τον εγκαταλείπουμε. Όμως, ενώ η ύπαρξή μας μέσα του τον δημιουργεί, τον λειτουργεί και τον κάνει να υπάρχει, η απομάκρυνσή μας τον ακυρώνει και τον εξαφανίζει, αφήνοντάς τον στην ανυπαρξία του... Κι αυτή είναι η διαφορά και η παγίδα μας...
Ενώ η είσοδός μας μέσα του είναι ελεύθερη, ο ίδιος αυτός ο κόσμος για να διατηρείται, έχει την εξουσία να παρεμβαίνει και να αλλοιώνει, την δική μας επιλογή εξόδου μας... Εύκολα μπορείς να μπεις, αλλά δύσκολα να βγεις...
Από την έναρξη της κοινωνικής και πνευματικής ζωής της ανθρωπότητας, έχει εμφανιστεί ένα σύνολο θρησκειών στον κόσμο, κάποιες από τις οποίες έχουν θεωρηθεί μονοθεϊστικές, λόγω του ότι αποδέχονται ένα δημιουργό και κάποιες άλλες πολυθεϊστικές, απευθυνόμενες σε ένα πλήθος θεοτήτων. Όμως το γεγονός αυτό, με κανένα τρόπο δεν σημαίνει, ότι οι μεν ή οι δε ανήκουν και στο ίδιο άκρο δημιουργίας.
Μπορεί κάποιοι να θεωρούν, ότι επειδή ο Θεός τους είναι ένας, οι θρησκείες τους είναι όμοιες ή διαφορετικές με κάποιες άλλες, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα αλήθεια.,, Το ότι στην θρησκεία τους, ηγείται ένας ιδρυτής Μεσσίας, ο οποίος παρουσιάζεται ως απεσταλμένος του ενός Θεού... δεν σημαίνει και απαραίτητα, ότι φέρει τις ίδιες αξίες και υπηρετεί το ίδιο άκρο με κάποιον άλλον, ο οποίος επίσης αναφέρεται στο Θείο, ως Μονάδα.
Το δίπολο της διαχείρισης των ψυχών, δεν ισχύει ούτε λειτουργεί μονάχα, στα περί των θρησκειών, αλλά διέπει, ολόκληρο το φάσμα του κόσμου και τις λειτουργίες του. Το κάθε άκρο ίσως, προσπαθεί να συγκεντρώσει, όσους περισσότερους πιστούς μπορεί, όμως το Σύμπαν πάντοτε, τείνει να κρατά μια δυναμική ισορροπία, ανάμεσά τους... Έτσι ώστε και ο κόσμος να είναι λειτουργικός, αλλά και οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν, να κατορθώνουν να συνειδητοποιούν την παγίδευση και να επιλέγουν ελεύθερα.
Όσο λοιπόν αυξάνονται οι Παρατηρητές, που υπάρχουν μέσα στον κόσμο, τόσο αυξάνονται κι εκείνοι που επιλέγουν συνειδητά, ένα από τα δύο άκρα. Κι όσο οι επιλογές πληθαίνουν προς το ένα άκρο, τόσο αυξάνεται η δυναμική, προς το αντίθετό του.
Το ανθρώπινο σώμα μέσα από τις αισθήσεις, που προσφέρει η εικονική πραγματικότητα του κόσμου, αυξάνει τις πιθανότητες να παραπλανηθεί και να εγκλωβίσει τις ψυχές, για μεγάλα γραμμικά χρονικά διαστήματα... Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, ζει διαδοχικές ζωές χωρίς ποτέ το ίδιο - αν απουσιάζει η βοήθεια - να κατορθώσει, να συνειδητοποιήσει την ικανότητά του, να απεγκλωβιστεί.
Το Σύμπαν λοιπόν δρομολογεί - όχι Μεσσίες - αλλά οδηγούς, οι οποίοι ανεξάρτητα με το κάθε ισχύον σύστημα εξουσίας, βοηθούν στην διαμόρφωση παράλληλων προϋποθέσεων, αύξησης της συνειδητοποίησης του κόσμου.
Μια τέτοια απελευθέρωση της ψυχής όμως, απαιτεί μια πραγματικά ελεύθερη επιλογή των ανθρώπων, μέσα από την ενεργοποίηση της άδηλης μνήμης και της συνείδησης των ψυχών τους και όχι της χειραγώγησης του νου τους, μέσω της όποια μεθοδευμένης καθοδήγησης...
Απαιτεί δηλαδή, Την Συνειδητή Αποκάλυψη της Παραπλάνησης της Γνώσης, Μέσω Του Μηχανισμού της Επίγνωσης και των Πεποιθήσεων...
Αλκιρέας
Από το πόνημά του: (Απλές περί του Κόσμου Σημειώσεις)
meresparaxenes.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου