Όλοι Μας Μπορούμε Να Κάνουμε Την Διαφορά...

 Όλοι μας έχουμε πολλές ευκαιρίες κάθε μέρα, να βοηθήσουμε "στην πραγματοποίηση της φυσικής ροής των πραγμάτων"...

Κάθε αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων ακόμη και η πιο απροσδόκητη, μας προσφέρει μια ευκαιρία: 

Ή να δώσουμε μια θερμή φλόγα αγάπης και ανθρωπιάς ή να αποποιηθούμε αυτής της ευκαιρίας και να αφήσουμε τον κόσμο στην ψυχρότητα του.

Ένας σοφός κάποτε είχε πει, πως κάθε κοινωνία κρίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει, τους λιγότερο τυχερούς και αδύναμους...

Η ιστορία που ακολουθεί ας μας κάνει να συλλογιστούμε, να αναρωτηθούμε, να σκεφτούμε και να πράξουμε...

Σε ένα φιλανθρωπικό δείπνο ενός σχολείου, για παιδιά με μαθησιακά προβλήματα, ο πατέρας ενός μαθητή εκφώνησε μια ομιλία, που ποτέ δεν θα την ξεχνούσε κανείς.

Μετά την εξύμνηση του σχολείου και των θαυμάσιων δασκάλων, έκανε την εξής ερώτηση:

-"Όταν δεν παρεμβάλλονται εξωτερικοί παράγοντες, η φύση κάνει την δουλειά της τέλεια. Δυστυχώς ο γιος μου Shay δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα, με τον τρόπο που το κάνουν τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει μέχρι βάθους τα πράγματα, όπως οι άλλοι... Που είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων, όταν πρόκειται για το παιδί μου;"

Το κοινό σώπασε σε αυτή την ερώτηση...
Ο πατέρας συνέχισε: "Σκέφτομαι πως όταν γεννιέται στον κόσμο ένα παιδί όπως ο Shay, σωματικά και ψυχικά ασθενής και ανήμπορος, παρουσιάζεται η μεγάλη ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε την ανθρώπινη φύση και αυτό φαίνεται από τον τρόπο, με τον οποίον οι άλλοι αντιμετωπίζουν αυτό το παιδί."

Σε εκείνο το σημείο διηγήθηκε μια ιστορία:

Ο Shay και ο πατέρας του περπατούσαν σε ένα πάρκο, όπου ο Shay ήξερε πως υπήρχαν παιδιά που έπαιζαν baseball. Ο Shay τότε είπε στον πατέρα του: "Νομίζεις πως εκείνα τα παιδιά, θα με αφήσουν να παίξω μαζί τους;"

Ο πατέρας γνώριζε πως τα περισσότερα παιδιά, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν το παιδί του να παίξει στην ομάδα τους, αλλά γνώριζε επίσης, πως εάν του είχαν επιτρέψει να παίξει μαζί τους, αυτό θα του έδινε την ελπίδα αποδοχής από τους άλλους, πράγμα που ο Shay είχε πολύ μεγάλη ανάγκη.

Ο πατέρας του Shay, πλησίασε ένα από τα παιδιά στον αγωνιστικό χώρο και ρώτησε, εάν το παιδί του θα μπορούσε να παίξει μαζί τους (βέβαια δεν είχε καθόλου ελπίδα).

Το αγόρι κοίταξε γύρω του για έγκριση και είπε: "Χάνουμε με έξι πόντους και το παιχνίδι είναι στο όγδοο γύρο. Νομίζω πως μπορεί να μπει στην ομάδα, θα τον βάλουμε να παίξει στο ένατο γύρο".

Έτσι ο Shay, κάθισε στον πάγκο της ομάδας και με ένα τεράστιο χαμόγελο φόρεσε την φανέλα της ομάδας.

Ο πατέρας είδε όλη την σκηνή με δάκρυα στα μάτια και με μια ζεστασιά στην καρδιά... Τα παιδιά είδαν πόσο χαρούμενος ήταν ο πατέρας, στην ιδέα πως ο γιος του έγινε αποδεχτός από τους άλλους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα είχε πάρει κάποιους πόντους αλλά παρέμενε πάντα πίσω στο σκορ, κατά τρεις πόντους...

Στις αρχές του ένατου γύρου, ο Shay φόρεσε το γάντι και μπήκε στο γήπεδο.

Παρόλο που καμία βολή δεν πήγε προς το μέρος του, εκείνος ήταν πολύ ευτυχισμένος... μονάχα με την ιδέα πως έπαιζε baseball και με ένα μεγάλο χαμόγελο χαιρέτησε τον πατέρα του. 

Στο τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay σκόραρε ακόμη και ήταν πολύ κοντά να πάρει και την νίκη.

Ο επόμενος που έπρεπε να χτυπήσει με το μπαστούνι, ήταν ο Shay...

Θα τον άφηναν όμως να χτυπήσει εκείνος με το μπαστούνι, παρόλο που παιζόταν η παρτίδα;

Έμειναν όλοι έκπληκτοι όταν είδαν τον Shay, να πηγαίνει στο σημείο βολής.

Όλοι ήξεραν πως ήταν αδύνατον για το παιδί να κάνει κάτι τέτοιο, μιας και δεν ήξερε ούτε πως να κρατήσει το μπαστούνι και ακόμη χειρότερα, πως να χτυπήσει την μπάλα.

Παρόλα αυτά, όταν ο Shay πήρε θέση, αυτός που πετάει την μπάλα, γνωρίζοντας πως η ομάδα προτίμησε να χάσει τον αγώνα, από το να κάνει ευτυχισμένο τον Shay, πλησίασε κοντά του και του πέταξε την μπάλα σιγά, ούτως ώστε ο Shay να την χτυπήσει με το μπαστούνι. 

Το πρώτο χτύπημα του Shay ήταν άστοχο. Ξανά ο "σκοπευτής" πλησίασε και πέταξε πολύ σιγά και γλυκά την μπάλα... Αυτή την φορά ο Shay χτύπησε την μπάλα και εκείνη γύρισε αργά στον σκοπευτή. Ο σκοπευτής πήγε να πιάσει την μπάλα και την πέταξε τόσο δυνατά, πέρα από την πρώτη βάση, ούτως ώστε να δώσει χρόνο στον Shay, να πάει στην πρώτη βάση.

Όλοι οι θεατές άρχισαν να ζητωκραυγάζουν και να παροτρύνουν τον Shay, να πάει στην πρώτη βάση... Ο Shay ποτέ του δεν είχε τρέξει τόσο μακρυά, αλλά το έκανε, και έτσι έφτασε στην πρώτη βάση ευτυχισμένος και ενθουσιασμένος. 

Εκείνη την στιγμή, όλοι άρχισαν να του φωνάζουν να τρέξει στην δεύτερη βάση. Παίρνοντας ανάσα ο Shay, άρχισε να τρέχει πάλι μέχρι την δεύτερη βάση. Μέχρι να φτάσει στην δεύτερη βάση, η αντίπαλη ομάδα είχε πιάσει την μπάλα... το αγόρι που είχε πιάσει την μπάλα, γνώριζε πως μπορούσε να κερδίσει και να γίνει ο ήρωας του αγώνα, θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στο παιδί της δεύτερης βάσης, πριν ακόμη φτάσει ο Shay, αλλά έκανε ότι ακριβώς έκανε και ο σκοπευτής πριν, πέταξε δυνατά την μπάλα επίτηδες μακρυά από το παιδί της τρίτης βάσης, ούτως ώστε να μην μπορεί να την πιάσει.

Όλοι φώναζαν: "Μπράβο Shay, τρέχα!!!" Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, με την βοήθεια ενός άλλου παιδιού... Την στιγμή που ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, όλοι φώναζαν: "Τρέξε τώρα πάλι στην πρώτη βάση!!!" και έτσι και έκανε, από μόνος του επέστρεψε στην πρώτη βάση, όπου όλοι μαζί τον σήκωσαν στα χέρια και τον έκαναν τον ήρωα του αγώνα.

Εκείνη την ημέρα, είπε ο πατέρας κλαίγοντας, τα παιδιά και των δύο ομάδων έδωσαν ένα μήνυμα σε αυτόν τον κόσμο... Έδωσαν ένα μεγάλο δώρο Αγάπης και Ανθρωπιάς...

Ο Shay πέθανε τον χειμώνα, αλλά δεν ξέχασε ποτέ, πως είχε γίνει ο ήρωας του αγώνα και πως είχε κάνει τον πατέρα του υπερήφανο και ευτυχισμένο... δεν ξέχασε ποτέ, την αγκαλιά της μητέρας του όταν γύρισε στο σπίτι και της είπε, πως έπαιξε baseball και κέρδισε...

Αυτήν την υπέροχη ιστορία μου την έστειλε μια φίλη ♥ ... τα συμπεράσματα δικά σας...